26 września do portu w Gdyni wszedł amerykański niszczyciel rakietowy USS Paul Ignatius (DDG 117) typu Arleigh Burke. Celem trwającej zaledwie kilka godzin wizyty było odtworzenie gotowości bojowej. Warto podkreślić, że o ile okręty tego typu są najczęstszymi amerykańskimi gośćmi w polskich portach, tak DDG 117 jest przedstawicielem serii Flight IIA TI (Technology Insertion).

Jest to najnowsza odmiana tego typu okrętów i jednocześnie przejściowa zanim do służby wejdzie odmiana Flight III. Paul Ignatius jest drugim (z dziesięciu) zakontraktowanych jednostek tego typu. Podobnie jak większość cumujących do polskich portach amerykańskich niszczycieli tego typu, DDG 117 wchodzi w skład zespołu taktycznego DESRON 60 (Six Zero) stanowiącego jednocześnie Zespół Task Force 65 z miejscem stałego bazowania w bazie w Rota na południowym zachodzie Hiszpanii. Niszczyciel do Hiszpanii dotarł 17 czerwca bieżącego roku. Decyzję o wydzieleniu okrętów do tej europejskiej bazy Pentagon ogłosił 5 października 2011 roku. Celem było wzmocnienie obecności Stanów Zjednoczonych w Europie, a także wzmocnienie możliwości obronnych sojuszu, szczególnie w kwestii zwalczania celów balistycznych. Wszystkie bowiem wydzielane okręty wchodzą w skład AEGIS BMD Fleet.

Zgodnie z zaprezentowaną wówczas koncepcją zespół niszczycieli podlegać będzie regularnej rotacji. W lutym 2012 roku wyznaczono pierwszą „zmianę” na którą składały się: USS Ross (DDG 71), Donald Cook (DDG 75), Porter (DDG 78) oraz Carney (DDG 64). Począwszy od 2016 roku, wszystkie amerykańskie okręty przydzielone do Roty otrzymały zmodyfikowane uzbrojenie obronne. W miejscu Phalanxa zainstalowano system SeaRAM z 11-prowadnicową wyrzutnią pocisków RIM-116 RAM. Obecnie w skład Six Zero, poza USS Paul Ignatius, wchodzą także: Ross (DDG 71), Donald Cook (DDG 75), Porter (DDG 78) i Roosevelt (DDG 80). USS Paul Ignatius stanowi eskortę zespołu desantowego, którego okrętem flagowym jest, cumujący Gdyni w minionym tygodniu, USS Kearsarge (LHD 3) typu Wasp.

USS Paul Ignatius jest wyposażony w zestaw przeciwlotniczy SeaRAM. Fot. Marcin Chała

Przy wyporności pełnej 9238 ton niszczyciele typu Flight IIA legitymują się wymiarami 155,4×20,4×9,3 m. Skonfigurowany w układzie COGAG (COmbined Gas Ang Gas turbine) napęd składa się z czterech turbin gazowych General Electric LM 2500-30 o mocy znamionowej po 33 600 KM (25 060 kW), które poprzez dwie przekładnie zbiorczo-redukcyjne, obracają dwoma wałami na końcach których zainstalowano pięciołopatowe śruby nastawne produkcji Kongsberg KaMeWa o średnicy 5,18 m. Zapewnia to okrętom bardzo dobre właściwości dynamiczne, przyspieszenie do prędkości maksymalnej nie przekracza 90 sekund, a zatrzymanie awaryjne poniżej 60 sekund (przy pokonaniu niespełna 182 m). Zasięg przy prędkości ekonomicznej 20 węzłów wynosi 4400 Mm (zapas paliwa to 1300 ton). Bez uzupełniania zapasów okręt może przebywać poza bazą przez okres do 45 dni. Załoga składa się z 315 osób (22 oficerów i 293 podoficerów i marynarzy) plus 21 osób załogi lotniczej (6 oficerów i 15 podoficerów i marynarzy). Podstawowym systemem radiolokacyjnym na niszczycielach DDG 51 Flight IIA TI jest pracujący w paśmie E/F (2-4 GHz) trójwspółrzędny radar AN/SPY-1D(V) z czterema antenami ścianowymi t. AS-3159. Nie mniej charakterystyczne są paraboliczne anteny AS-3156 należące do iluminatorów AN/SPG-62. Urządzenia te przeznaczone są do naprowadzania wystrzelonych pocisków rodziny Standard w ich ostatniej fazie lotu poprzez podświetlanie celów. Niszczyciele typu Arleigh Burke, bez względu na odmianę, mają trzy takie anteny (w porównaniu do czterech na krążownikach typu Ticonderoga). Wykrywanie zanurzonych okrętów podwodnych realizowane jest z kolei przez system hydrolokacyjny AN/SQQ-89(V)6. W jego skład wchodzą m.in.: sonar AN/SQS-53C(V)1 i holowany AN/SQR-19B(V)1.

Śmigłowiec pokładowy MH-60R Seahawk. Fot. Marcin Chała

Na jednostkach Flight IIA dodano także sonar przeznaczony do wykrywania min morskich Kingfisher. Główne uzbrojenie przenoszone jest w pionowych wyrzutniach Mk 41VLS Mod 15, których na jednostkach serii Flight IIA TI zabudowano 96 (12 ośmiokomorowych modułów) z czego na dziobie znajduje się 32 wyrzutnie, a na rufie pozostałe 64. Można z nich wystrzeliwać m.in.: pociski do zwalczania środków napadu powietrznego RIM-156B (Standard SM-2ER Block IVA), RIM-161 (SM 3 Block IIA),RIM-162 (ESSM Block 2),RIM-174 (SM-6 i SM-6 Dual I), rakietotorpedy RUM-139VLA oraz pociski manewrujące z rodziny BGM-109 Tomahawk. Uzbrojeniem uzupełniającym jest zainstalowana na dziobie 127 mm armata Mk 45 Mod 4 oraz dwie 25 mm armaty Mk 38 w najnowszej odmianie Mod 3 (z dodanym karabinem Mk 52 Mod 0 kal. 7,62 mm). Zwalczanie zagrożeń powietrznych w bezpośredniej odległości od okrętu realizowane jest z kolei z wykorzystaniem zainstalowanego na rufie systemu rakietowego SeaRAM. Do zwalczania okrętów podwodnych wykorzystane mogą zostać pokładowe śmigłowce MH-60R/S (w większej odległości od okrętu) lub w bezpośredniej bliskości, dwie potrójne wyrzutnie torped lekkich Mk 32 Mod 15. W obu przypadkach cel atakowany jest z wykorzystaniem torped Mk 46 Mod 5 lub Mk 50. Do chwili obecnej US Navy dysponuje 70 okrętami tego typu należącymi do pięciu podtypów, kolejnych 11 (dwóch serii) jest w budowie, a siedem w najnowszej wersji zostało zatwierdzonych do produkcji. Daje to łącznie 88 okrętów jednego projektu na przestrzeni ponad 30 lat.