26 października, należące do Polskiej Grupy Zbrojeniowej, spółki PIT-RADWAR S.A. i Wojskowe Zakłady Elektroniczne S.A. podpisały umowy podwykonawcze z Kongsberg Defence & Aerospace AS na wykonanie i dostawy elementów dwóch Morskich Jednostek Rakietowych oraz serwisowanie i produkcję pocisków kierowanych NSM. Scenerię uroczystości tworzyły: wyrzutnia MLV (Missile Launch Vehicle, po lewej), makieta pocisku kierowanego NSM i wóz kierowania uzbrojeniem CCV (Command Control Vehicle).
26 października w Mazowieckim Centrum Produkcyjno-Serwisowym PIT-RADWAR S.A. w Kobyłce, należące do Polskiej Grupy Zbrojeniowej, spółki PIT-RADWAR S.A. i Wojskowe Zakłady Elektroniczne S.A., podpisały umowy podwykonawcze z jednostką biznesową Kongsberg Defence & Aerospace AS, wchodzącą w skład Kongsberg Gruppen, na wykonanie i dostawy elementów dwóch Morskich Jednostek Rakietowych oraz serwisowanie i produkcję pocisków kierowanych NSM.
Sygnowanie tych umów jest bezpośrednim skutkiem kontraktu zawartego 5 września br. pomiędzy Agencją Uzbrojenia i Kongsberg Defence & Aerospace AS podczas XXXI Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego na dostawę dwóch kolejnych Morskich Jednostek Rakietowych wraz z „kilkuset” pociskami NSM (chodzi o najnowszą ich wersję o zasięgu ponad 250 km), które wzmocnią potencjał uderzeniowy Marynarki Wojennej. Wartość kontraktu bazowego to 8 mld PLN brutto, a okres realizacji dostaw sprzętu i usług towarzyszących ustalono na lata 2026–2032.
Pierwsza umowa, którą podpisali Kjetil Reiten Myhra, wiceprezes oddziału Integrated Defence Systems Kongsberg Defence & Aerospace oraz Przemysław Kowalczuk, prezes PIT-RADWAR S.A., ma wartość ponad 1,1 mld PLN netto. Dotyczy wykonania i dostawy przez PIT-RADWAR S.A. elementów czterech rakietowych dywizjonów ogniowych, które – po dwa w każdej – wejdą w skład Morskich Jednostek Rakietowych.
Do każdego z dywizjonów ogniowych spółka dostarczy: trzy mobilne centra łączności MCC (Mobile Communication Centre), jeden wóz dowodzenia dowódcy dywizjonu ogniowego i szefa sztabu dywizjonu SCV (Squadron Command Vehicle), dwa wozy dowodzenia dowódców baterii BCV (Battery Command Vehicle), sześć wozów kierowania uzbrojeniem CCV (Command Control Vehicle), każdy do współpracy z wozem wyrzutni MLV (Missile Launch Vehicle) i jeden ruchomy warsztat remontowy MWV (Mobile Workshop Vehicle).
Dodatkowo każdy z dywizjonów ogniowych doposażony ma zostać w jeden wóz łączności MCC i jeden wóz dowodzenia dowódcy Morskiej Jednostki Rakietowej Marynarki Wojennej NCV (Naval Command Vehicle), których zespół umożliwia samodzielne dowodzenie obydwoma dywizjonami ogniowymi z pominięciem innych komponentów dowodzenia oraz łączności. Daje to łącznie 56 obiektów o różnym przeznaczeniu, wykorzystujących w charakterze nośników podwozia Jelcz w układach 6×6 i 8×8. Ze względu na lepsze zdolności terenowe, część wozów dowodzenia i łączności wykorzystujących wcześniej podwozia trzyosiowe zostanie teraz skompletowana na nośnikach czteroosiowych.
Podana na wstępie wartość umowy nie obejmuje kosztów pozyskania podwozi, bowiem kilkanaście dni wcześniej, 11 października w Nowej Dębie, Agencja Uzbrojenia zawarła z Jelcz Sp. z o.o. kontrakt na dostawę nośników wszystkich elementów dwóch nowych MJR, nie tylko wspomnianych wyżej 56 wozów dowodzenia i łączności oraz warsztatów, ale także 36 wyrzutni rakiet MLV (Missile Launch Vehicle, po sześć w każdym dywizjonie ogniowym) i pojazdów transportowo-załadowczych rakiet TLV (Transport Loading Vehicle, po trzy w każdym dywizjonie), za dostawę których odpowiada Kongsberg Defence & Aerospace AS. Wartość umowy z Jelczem to ok. 470 mln PLN brutto, a dostawy 92 samochodów mają zostać zrealizowane w latach 2024–2029.
Druga umowa, podpisana przez Kjetila Reitena Myhrę z KDA i Małgorzatę Kobylarczyk, prezes Wojskowych Zakładów Elektronicznych S.A., związana jest z kolei z transferem wiedzy i technologii dotyczącej serwisowania oraz produkcji pocisków rakietowych NSM (Naval Strike Missile) przez zakłady z Zielonki. Spółka ma już duże doświadczenie w tym zakresie, gdyż umowom na zakup dwóch NDR w minionych latach, m.in. w ramach porozumień offsetowych, także towarzyszył transfer technologii do polskiego przemysłu, dotyczący m.in. utrzymania elementów systemu NDR/MJR i samych pocisków NSM, czym zajmują się właśnie WZE S.A.
Obecnie w skład Marynarki Wojennej wchodzi jedna Morska Jednostka Rakietowa, podporządkowana 3. Flotylli Okrętów, stacjonująca w okresie pokoju w garnizonie Siemirowice. W jej skład wchodzą dwa dywizjony ogniowe. Pierwszy zakupiono na mocy umowy z 30 grudnia 2008 r. o wartości 420,9 mln PLN brutto, zaś drugi 19 grudnia 2014 r., wówczas wartość kontraktu wyniosła „blisko 800 mln PLN brutto”.
Dostawy zrealizowano w 2019 r., a obydwa dywizjony weszły w skład MJR. Ich siłę uderzeniową tworzą pociski kierowane do rażenia celów nawodnych i lądowych NSM. Łącznie, do chwili zawarcia tegorocznej umowy, zakupiono 74 pociski NSM – 12 w ramach umowy z 2008 r., 38 (w tym dwa treningowe) na mocy aneksu do umowy z 2008 r. z 6 grudnia 2010 r. o wartości 332,56 mln PLN, zaś dostawę 24 kolejnych przewidywał kontrakt z 2014 r.
Polski przemysł obronny od początku programu Nadbrzeżnego Dywizjonu Rakietowego (potem Morskiej Jednostki Rakietowej) ściśle współpracował z norweskim partnerem jako kluczowy poddostawca sprzętu i wyposażenia. Takie były założenia tego programu modernizacyjnego Sił Zbrojnych RP. Głównymi polskimi uczestnikami programu u jego zarania były: Przemysłowy Instytut Telekomunikacji S.A. (obecnie PIT-RADWAR S.A.), Jelcz-Komponenty Sp. z o.o. (obecnie Jelcz Sp. z o.o.) i Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Centrum Techniki Morskiej S.A. O ile rolą Jelcza było dostarczenie podwozi-nośników poszczególnych elementów systemu, to PIT S.A. i OBR CTM S.A. odpowiedzialne były za podsystemy łączności oraz dowodzenia i kierowania ogniem, a także wskazywania celów. Były one bardzo rozbudowane i zwielokrotnione, aby zapewnić wymianę danych we wszelkich przewidywalnych scenariuszach bojowych za pośrednictwem łączności radiowej, satelitarnej i wojskowych – przewodowych i bezprzewodowych – sieci teleinformatycznych.
Co warto podkreślić, poza wymienionymi wyżej firmami, dostawcami elementów wyposażenia były także inne podmioty polskie i zagraniczne. W kontekście systemów dowodzenia i łączności były to np. Transbit Sp. z o.o. z Warszawy, Wojskowe Zakłady Łączności Nr 1 S.A. z Zegrza i Radmor S.A., a także firmy zagraniczne. Przykładem może być najliczniej występujące mobilne centrum łączności MCC (Mobile Command Center), za integrację i dostawę którego odpowiadał PIT S.A., a w opracowaniu którego wzięły także udział OBR CTM S.A. i WZŁ Nr 1 S.A.
W skład jego wyposażenia, przystosowanego do przetwarzania informacji niejawnych o klauzulach „zastrzeżone” i „poufne” (podział na strefę jawną – „czarną” i niejawną – „czerwoną”), m.in. wchodzą: cztery radiolinie Transbit R-450A z routerami IP ZZL-12E1, radiostacja szerokopasmowa Transbit R-450C, trzy radiostacje VHF/HF OBR CTM RKP-8100 ze wzmacniaczami 150W RKS-8000ZD, radiostacja HF OBR CTM RKS-8000 ze wzmacniaczem 450 W, terminal łączności satelitarnej PPTS pasm Ku i X, dostarczony przez WZŁ nr 1 S.A., terminale i aparatura systemów transmisji danych standardów Link 11 i Link 16, dwie konsole techniczne zarządzania systemami łączności w strefach jawnej oraz niejawnej, cyfrowe pulpity łączności Transbit AC-16IP, łącznico-krotnice Transbit ŁK-24A4, ŁK-24V1 i łącznice dostępowe Transbit KD-2IP1 oraz KD-2IP z wbudowanymi m.in. routerami IP itp.
MCC zostało wyposażone w dwa 24-metrowe maszty składane teleskopowo z antenami reflektorowo-logarytmicznymi WZŁ-1 ARL-09/20/M i antenę łączności satelitarnej o średnicy 1,6 m firmy AvL Technologies, a także zestaw przyłączy do łączności przewodowej (kable klasyczne i światłowody).
Zobacz więcej materiałów w pełnym wydaniu artykułu w wersji elektronicznej >>
Pełna wersja artykułu
