27 stycznia w amerykańskich mediach opublikowano informacje o modyfikacjach, jakie należało wprowadzić w amfibijnym wozie bojowym ACV w wersji dowodzenia ACV-C.

Według raportu opracowanego przez jeden z organów kontrolnych podlegających Departamentowi Obrony Stanów Zjednoczonych Ameryki, ACV-C w pierwotnej konfiguracji dysponował niewystarczającymi w stosunku do przewidywanych zadań możliwościami. W raporcie cytowanym przez amerykańskie media można znaleźć stwierdzenie, jakoby „ACV-C nie był wystarczająco skutecznym mobilnym stanowiskiem dowodzenia”, choć jako stanowisko stacjonarne sprawdzać miał się dobrze. Ponadto sieć łączności, jaką mógł stworzyć ACV-C, miała nie być dostatecznie bezpieczna zarówno podczas przekazywania głosu, jak i innych danych, zwłaszcza na większych odległościach. Najwyraźniej nie chodziło przy tym o ryzyko przechwycenia i odczytania sygnału przez nieprzyjaciela, ale poniekąd przeciwnie ‒ o jakość transmisji na tyle złą, że dane mogły zostać zniekształcone. Problem ten można było rozwiązać poprzez rozstawienie dodatkowych anten, co jednak było z oczywistych przyczyn możliwe wyłącznie podczas postoju. Większa od wymaganej była również awaryjność pojazdu, choć miała ona być winą niedostatecznie wyszkolonych użytkowników.

Rozwiązaniem problemu ma być nowa wersja z bogatszym wyposażeniem, określana mianem wersji dowodzenia i kontroli (C2, choć oznaczenie ACV-C2 nie pada). Wóz ten ma oferować większe możliwości za sprawą zwiększonej liczby środków łączności (m.in. siedem radiotelefonów, nowa radiostacja, zmodyfikowane anteny itd. ‒ głównymi dostawcami systemów łączności i powiązanych są L3Harris Technologies i Panasonic), jak również nowy, większy akumulator, umożliwiający obsługę rozbudowanego wyposażenia łączności bez konieczności uruchamiania silnika. Pojazd ma pełnić funkcję wozu dowodzenia szczebla batalionu lub pułku. Co ciekawe, oryginalny pojazd nie spełnia wymagań US Marine Corps, bo... nie musiał ich spełniać w momencie, gdy został zamówiony, ponieważ nie zostały doprecyzowane.