28 maja Ministerstwo Obrony Chorwacji poinformowało, że rząd tego kraju w przetargu na zakup wielozadaniowych samolotów bojowych, wybrał ofertę Republiki Francuskiej. Powyższa informacja oznacza, że do Chorwacji mogą trafić samoloty Dassault Rafale.

Zgodnie z upublicznionymi informacjami mowa o dwunastu maszynach (w tym dwóch dwumiejscowych). W pokonanym polu znalazła się przede wszystkim oferta rządu Stanów Zjednoczonych (Lockheed Martin F-16C/D Fighting Falcon Block 70). Dodatkowo Chorwatom swoje samoloty oferowały także Szwecja (JAS-39C/D Gripen) oraz Izrael (używane Lockheed Martin F-16C/D Fighting Falcon Block 30). Obecnie rządy obu państw mają przystąpić do negocjacji, które mają zaowocować podpisaniem międzyrządowej umowy dotyczącej zakupu maszyn.

Oferta francuska obejmuje używane samoloty w wersji F3-R, które mogą być eksploatowane przez okres około 30 lat. Cały pakiet, oferowany przez rząd Francji, ma wartość 999 mln EUR – poza dwunastoma samolotami obejmuje symulator, podstawowy pakiet uzbrojenia podwieszanego, zestaw do obsługi naziemnej, części zamienne, wsparcie logistyczne przez okres trzech lat, a także szkolenie personelu wojskowego. Obok atrakcyjnej wartości drugim ważnym argumentem stojącym za Rafale był czas dostawy – obecnie eksploatowane samoloty MiG-21 mają zostać wycofane z eksploatacji do końca 2024 roku. Pierwsze Rafale mają zostać dostarczone w drugiej połowie 2023 roku (w przypadku szybkiego podpisania międzyrządowej umowy).

Decyzja rządu chorwackiego to kolejny sukces (w krótkim okresie czasu) dla programu Dassault Rafale. 4 maja doszło do podpisania międzyrządowej umowy pomiędzy Francją i Egiptem w sprawie sprzedaży 30 samolotów, 25 stycznia osiemnaście sztuk (w tym część używanych) zakupiła także Grecja. Chorwacja będzie drugim europejskim, eksportowym, użytkownikiem Dassault Rafale (a jednocześnie należącym do NATO). W bieżącym roku pasmo sukcesów może być jeszcze przedłużone, gdyż 24-36 egzemplarzy zamierza zakupić także Indonezja.

Według prasy chorwackiej czynnik czasu dostawy był jednym z kluczowych w podjęciu decyzji. Ze względu na obłożenie linii montażowej, korporacja Lockheed Martin nie mogła zaproponować tak atrakcyjnych warunków dostawy.