2 lutego wysocy przedstawiciele Sił Morskich Indii poinformowali o zakończonej sukcesem próbie z najnowszą odmianą supersonicznego, kierowanego pocisku przeciwokrętowego PJ-10 BrahMos.

Wspomniana próba odbyła się 24 stycznia na wodach Zatoki Bengalskiej a na czas testów zamknięto przestrzeń powietrzną na akwenie od długości 900 km znajdującym się pomiędzy miejscowością Visakhapatnam (na wschodnim wybrzeżu Półwyspu Indyjskiego) a archipelagiem Andamanów i Nikobarów. W jej trakcie z pokładu niszczyciela proj. 61E Rajput (obecnie w służbie Indii znajdują się trzy z pięciu pozyskanych okrętów tego typu) wystrzelono pocisk PJ-10 o znacznie zwiększonym zasięgu. Z braku możliwości dokładnej identyfikacji nosiciela możliwe jest, że pocisk wystrzelono z pokładu Ranvira (D 54) lub Ranvijaya (D 55). Trzeci pozostający w służbie niszczyciel Rana (D 52) nie otrzymał nigdy BrahMosów.

Od chwili wstąpienia Indii do MTCR (Missile Technology Control Regime, nieformalnego stowarzyszenia rządów w zakresie nierozprzestrzeniania rakiet, bezzałogowych statków powietrznych i innych powiązanych technologii), inżynierom indyjskiej agencji obronnej DRDO (Defence Research and Development Organisation) udało się zwiększyć zasięg ich podstawowego rakietowego, oręża ofensywnego ponad trzykrotnie, z początkowych 290 km, przez 400 km (modyfikacja zaprezentowana w marcu 2017 roku), 650 km (6 marzec 2023 roku) do 900 km obecnie. Wprowadzone modyfikacje dotyczyły zastosowania nowych, bardziej zminiaturyzowanych komponentów, w tym m.in. silnika startowego oraz nowego paliwa dla tego rodzaju silników (silnik strumieniowy jest jednym z niewielu komponentów ciągle pozyskiwanym z Rosji).

BrahMosy są efektem wspólnego indyjsko–rosyjskiego przedsięwzięcia, w który zaangażowane są: DRDO oraz NPO Maszynostrojenija. W celu optymalnej współpracy przy produkcji tych pocisków 12 lutego 1998 roku stworzono międzypaństwowe konsorcjum BrahMos Aerospace Private Limited, w którym Indie posiadają 50,5% a Rosja 49,5% udziałów. O pochodzeniu pocisku przypomina m.in. jego nazwa powstała z połączenia pierwszych liter dwóch rzek: Brahmaputry w Indiach oraz Moskwy w Rosji. Zgodnie z oryginalną umową a także możliwościami technologicznymi Indii to strona rosyjska dostarczała większość bo 65% komponentów wykorzystywanych w pociskach w tym te najważniejsze jak układ naprowadzania oraz silnik strumieniowy. Obecnie doświadczenie inżynierów z DRDO jest tak duże, że poziom lokalizacji wzrósł do +75% (docelowo planowane jest osiągniecie wartości aż 85%). BrahMos jest konstrukcją pokrewną rosyjskiego P-800 Oniks i charakteryzuje się masą startową 3000 kg (2500 kg w wersji odpalanej z powietrza) a jej korpus ma długość 8,4 m i 70 cm średnicy (rozpiętość skrzydeł to 1,7 m). PJ-10 jest pociskiem dwustopniowym, gdzie pierwszy stanowi przyspieszacz na stały materiał pędny, który odrzucany jest po uzyskaniu przez pocisk prędkości wystarczającej do uruchomienia silnika strumieniowego. To właśnie on stanowi napęd drugiego stopnia czyli właściwego pocisku. Dzięki wykorzystaniu tego rodzaju napędu BrahMos jest w stanie osiągnąć prędkość marszową przekraczającą 3,5’krotną prędkość dźwięku. Wysokość lotu jest zmienna od 15 000 m w trakcie dolotu do celu, do 5 m w fazie ataku. Głowica bojowa może nie ma największej masy bo zaledwie 200 kg, jednak jej moc niszczącą należy zwiększyć o potężną energią kinetyczną pocisku. Co ciekawe wg. obliczeń jest ona 32 razy większa od tej jaką posiadają pociski z rodziny BGM-109 Tomahawk mimo że masa jego głowicy stanowi zaledwie 3/5 masy amerykańskiego pocisku. Bardzo wysoka prędkość lotu, energia kinetyczna a także potwierdzony licznymi próbami kołowy błąd trafienia CEP (Circular Error Probable) wynoszący mniej niż 1 m, powoduje że BrahMosy stanowią poważne zagrożenie dla każdego obiektu bez względu na stopień rozbudowania obrony przeciwlotniczej.

W Marynarce Wojennej Indii pociski te stanowią główne uzbrojenie czterech typów niszczycieli oraz dwóch typów fregat. Do pierwszej klasy zaliczają się okręty typu: Kolkata (trzy okręty w służbie od 2014 roku), Visakhapatnam (proj. 15B, dwie jednostki w służbie od 2021 roku, dwie kolejne zwodowane), Delhi (trzy okręty w służbie od 1997 roku, na razie do wykorzystania PJ-10 dostosowano tylko prototypowego Delhi D 61) oraz Rajput (rosyjski proj. 61, dla BrahMosów dostosowano dwa trzech pozostałych w służbie okrętów znajdujących się w eksploatacji od 1982 roku). Z klasy fregat do przenoszenia tych pocisków przystosowano okręty typu: Shivalik (proj. 17, trzy okręty w służbie od 2010 roku) oraz Talwar Batch 2 (trzy jednostki służące od 2007 roku). Będą one stanowić także główny oręż najnowszych fregat typu Nilgiri (proj. 17B), których siedem sztuk budowanych jest obecnie w dwóch hinduskich stoczniach Mazagon Dock Shipbuilders Limited (MDL) oraz Garden Reach Shipbuilders & Engineers (GRSE). Pierwsze dwa okręty mają podnieść banderę jeszcze w ty roku a kolejne dwa w 2024 i trzy w 2025 roku.