22 grudnia w stoczni Astilleros y Maestranzas de la Armada (ASMAR) w Talcahuano w regionie Biobio w Chile zwodowano lodołamacz Almirante Viel przeznaczony dla Marynarki Wojennej Chile (Armada de Chile). Po ukończeniu będzie największą jednostką jaka kiedykolwiek zbudowana została w Ameryce Łacińskiej.
Umowę na jego budowę, pomiędzy Armada de Chile a stocznią ASMAR, podpisano w marcu 2013 roku w ramach realizacji postanowień programu Antártica I, którego budżet określono na 215 mln USD. Cięcie blach w Talcahuano zainicjowano w maju 2017 roku, a właściwe prace ruszyły w sierpniu 2018 roku. Projekt nowego lodołamacza opracowany został przez biuro Vard Marine Inc., będące spółką zależną włoskiego koncernu Fincantieri, i oznaczony jest VARD 9 203.
Według obecnie obowiązującego harmonogramu jednostka ma zostać ukończona w lipcu 2023 roku, a pierwsze próby w porcie HAT (Harbour Acceptance Trials) mają się rozpocząć w grudniu. Przekazanie odbiorcy planowane jest z kolei na sierpień 2024 roku. Pierwszą arktyczną kampanię okręt ma rozpocząć w grudniu 2024 roku.
Rys. Vard
Almirante Viel po ukończeniu będzie największą jednostką jaka kiedykolwiek zbudowana została w Państwach Ameryki Łacińskiej. Wypełni on lukę powstałą po wycofaniu z eksploatacji 11 lutego 2019 roku lodołamacza o tej samej nazwie (AP 46) typu 1200. Była to dość wiekowa konstrukcja, po raz pierwszy podniesiono na nim banderę 25 maja 1968 roku i wprowadzono do służby w Kanadyjskiej Straży Wybrzeża pod nazwą Norman McLeod Rogers. Odsprzedano go Chile w 1994 roku, a aktywną służbę rozpoczął on już jako Almirante Viel w 1995 roku. Legitymował się on wypornością 6320 ton i wymiarami 89,9 x 19,1 x 6,1 m.
Podobnie jak poprzednik, tak i nowy Almirante Viel przeznaczony będzie do realizacji szeregu zadań naukowych w rejonach antarktycznych. Wyposażono zostanie w laboratoria (mikrobiologiczne, makrobiologiczne i chemiczne), a także bogaty sprzęt hydrolokacyjny, w tym echosondy wielowiązkowe oraz sonar. W rufowej części kadłuba zlokalizowano lądowisko o wymiarach 25 x 21 m i powierzchni roboczej 525 m2 oraz dwa hangary dla śmigłowców średnich typu Airbus AS332L Super Puma. Pojemność zbiorników na naftę lotniczą mają pojemność 86 m3. Całe wyposażenie badawcze wydawane będzie z wykorzystaniem łącznie sześciu wyciągarek lub żurawików. Dodatkowo pod lądowiskiem na rufowej pawęży zainstalowana zostanie bramownica o udźwigu do 10 ton. Na pokładzie dziobowym, a także znajdującym się pod lądowiskiem pokładzie misyjnym przewidziano możliwość transportu łącznie 19 kontenerów TEU.
W chwili wodowania kadłub nowego lodołamacza ważył 10 500 ton po ukończeniu wyporność pełna osiągnie wartość 13 000 ton. Jego kadłub jest większy od poprzednika i mierzy on 109,8 (102,4 na LW) x 21,0 x 7,2 m. Konstrukcja kadłuba spełnia normy klasy lodowej PC5 (Polar Class), co umożliwi łamanie lodu jednorocznego o grubości do 1 m i 20 cm śniegu z prędkością do 3 węzłów. Napęd okrętu skonfigurowany został w układzie spalinowo–elektrycznym składającym się z czterech agregatów prądotwórczych, które wytwarzać będą prąd dla dwóch silników elektrycznych o mocy po 4700 kW. Te z kolei obracać będą klasycznymi liniami wałów na końcu których zainstalowane zostaną dwie czterołopatowe śruby nastawne. Właściwości manewrowe zapewnią dwa stery płytowe oraz dodatkowo zainstalowany na dziobie ster strumieniowy o mocy 2000 kW. Maksymalna prędkość na wodach wolnych od lodu wynosić będzie 16 węzłów. Zapas paliwa wynoszący 2202 m3 umożliwi przebycie do 14 000 Mm. Autonomiczność ustalono na 60 dni. Stała załoga składać się będzie z 86 osób a w każdej chwili będzie można jednak zaokrętować dodatkowych 34 naukowców.
Podobne z tej kategorii:
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
