14 grudnia podczas wirtualnego spotkania z kadrą koncernów zbrojeniowych przedstawiciele US Army omawiali szereg zagadnień związanych z programem Optionally Manned Fighting Vehicle (opcjonalnie załogowy wóz bojowy), tzn. programem pozyskania następcy starzejącego się bojowego wozu piechoty M2 Bradley dla Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych.

Omówiono m.in. wymagania do pojazdu sformułowane w obecnym programie. Nie są znane inne szczegóły spotkania ani lista firm, których przedstawiciele w nim uczestniczyli. Urzędnicy US Army potwierdzili jednak, że jeszcze w tym miesiącu opublikowane zostanie zapytanie ofertowe.

Program OMFV jest de facto wznawiany, ponieważ zamknięto go w styczniu br., a po zaledwie kilku tygodniach zapowiedziano jego ponowne uruchomienie. Powodem zamknięcia programu było wpłynięcie tylko jednej propozycji spełniającej warunki formalne (General Dynamics Land Systems zgłosił bwp Griffin), ale według niektórych komentarzy przedstawicieli US Army nie spełniała ona wymagań technicznych. Ponadto amerykańskie wojska lądowe chciały mieć wybór, a główny konkurent – koncern Rheinmetall, oferujący we współpracy z amerykańskim Raytheonem Lynxa KF41 – nie zdołał dostarczyć prototypów do prób w założonym czasie, zaś jego prośba o zmianę terminu dostawy została odrzucona.

Wraz z restartem programu dokonano redefinicji wymagań, choć ich szczegóły nadal nie są znane. Wiadomo, że zmianie uległy priorytety, tzn. nacisk położony na uzyskanie niektórych cech przyszłego bwp został zmniejszony, a w wypadku innych odwrotnie – stały się one ważniejsze. Ponadto wiadomo, że istotny stał się wymóg redukcji załogi do zaledwie dwóch żołnierzy (prawdopodobnie działonowy zostanie zastąpiony przez sztuczną inteligencję), co ma pozwolić na redukcję kubatury przedziału bojowego. Niejako w zamian jeden z członków desantu będzie miał dostęp do interfejsu pojazdu, a więc będzie mógł wesprzeć załogę w prowadzeniu walki. Dopuszczalne jest również uzyskanie dostępu do trybu bezzałogowego prowadzenia walki przez OMFV (a więc wóz dosłownie „opcjonalnie załogowy”) dopiero jakiś czas po wprowadzeniu do służby (obecnie przewidywana data to 2028 r.).

Możliwe też będzie przekroczenie dotychczas zakładanej masy (w pierwszym programie OMFV preferowano masę bojową do 45,5 tony). Odbije się to niekorzystnie na mobilności strategicznej, lecz w zamian ma to pozwolić na zabieranie odpowiednio licznego desantu (na pewno nie mniej, niż pięć osób, a dyskutowano niedawno o możliwości zwiększenia liczebności drużyny piechoty US Army) przy zachowaniu solidnego opancerzenia.

Uzbrojenie główne ma stanowić 50 mm szybkostrzelna armata XM913, aktualnie poddawana intensywnym testom, dzięki czemu OMFV będzie uzbrojony znacznie silniej, niż większość równolegle będących w służbie bwp (standardem jest armata kal. 30 mm, zaś M242 używana na Bradleyach ma kaliber zaledwie 25 mm). Armatę uzupełniać będą zapewne ppk i/lub amunicja krążąca, poza oczywiście jednym lub dwoma karabinami maszynowymi.

Jak wspomniano, nie wiadomo, jakie firmy brały udział w spotkaniu. W ostatnich miesiącach dowiedzieliśmy się jednak co nieco na temat ewentualnej struktury konkurujących konsorcjów. BAE Systems (za pierwszym razem koncern oferował CV90 Mk IV, ale wycofał się z rywalizacji) ma współpracować z amerykańską filią izraelskiego koncernu Elbit Systems – Elbit Systems of America. Z kolei Rheinmetall, wciąż współpracujący z Raytheonem (we wrześniu 2019 r. firmy powołały spółkę joint-venture Raytheon Rheinmetall Land Systems LLC, która miała zająć się oferowaniem Lynxa na rynku amerykańskim) utworzyły nową grupę o nazwie Team Lynx (dosł. zespół Lynx), w skład którego wszedł także koncern Textron. Brak informacji na temat tego, czy US Army wystawiła własny zespół konstruktorów – deklarowała bowiem gotowość do podjęcia takowych działań.

W lipcu br. wojska lądowe opublikowały już jedno zapytanie ofertowe w programie OMFV, choć dotyczyło ono wstępnej fazy projektowej – w trakcie jej trwania (40 dni od opublikowania wniosków) zainteresowane podmioty miały dostarczyć wstępne projekty cyfrowe, których ocena miała posłużyć do sformułowania docelowych wymagań.

Kolejnym etapem ma być przyznanie w czerwcu 2021 r. maksymalnie pięciu konkurencyjnych zamówień na dojrzałe projekty cyfrowe OMFV. Zapewne w dalszej przyszłości dwie lub trzy firmy zostaną wytypowane do dostarczenia partii prototypów (zapewne kilku-kilkunastu) do testów, a spośród nich zostanie wyłoniony zwycięski podmiot, który otrzyma kontrakt o wartości szacowanej obecnie na nawet 45 mld USD.