14 sierpnia w bazie US Navy Mayport w Jacksonville na Florydzie miała miejsce uroczystość ostatniego opuszczenia bandery na USS Sioux City (LCS 11) typu LCS.

Sioux City jest szóstą jednostką (z 12 jakie przekazano US Navy, kolejne cztery są obecnie wykańczane) należącą do podtypu Freedom typu LCS (Littoral Combat Ship). Jest zarazem pierwszym z dziewięciu okrętów tej serii, które US Navy przeznaczyła do wycofania w bieżącym roku. To co należy wspomnieć to fakt, że każdy z tych okrętów nie przesłużył nawet połowy zakładanego dla tych jednostek, 25-letniego okresu eksploatacji. LCS 11 zamówiony został 16 marca 2012 roku, jego stępkę położono 19 lutego 2014 roku, a gotowy kadłub zwodowano 30 stycznia 2016 roku.

Podobnie jak wszystkie okręty podtypu Freedom, zbudowany został w należącej do włoskiego koncernu Fincantierii, stoczni Fincantieri Marinette Marine w Marinette w stanie Wisconsin. Banderę na pokładzie podniesiono 17 listopada 2018 roku. Na stałe przydzielony był do utworzonego 7 listopada 2014 roku, drugiego dywizjonu LCS LCSRON2 (Littoral Combat Ship Squadron Two) podległego dowództwu Naval Surface Force Atlantic (SURFLANT), ze stałym miejscem dyslokacji w Mayport. Po wycofaniu okręt zostanie wystawiony na sprzedaż w ramach programu amerykańskiego Departamentu Obrony FMS (Foreign Military Sales).

W latach 2020-22 odbył cztery kampanie, działając w ramach 4., 5. i 6. Floty US Navy. W tym w okresie od września 2020 do maja 2022 podlegając dowództwu sił południowych USA USSOUTHCOM (United States Southern Command) współpracował ze Strażą Wybrzeża (US Coast Guard) w przechwytywaniu transportów z narkotykami, do czego predestynowała go m.in. wysoka prędkość szczytowa przekraczająca 45 węzłów (w trakcie tych działań udało się udaremnić przemyt 10 ton kokainy o rynkowej wartości ponad 500 mln USD, dla porównania koszt budowy jednostki wyniósł 362 mln USD). Sioux City był też pierwszym LCS-em który operował na wodach m.in. Morza Bałtyckiego.

Jednostki typu Freedom legitymują się wypornością pełną 3500 ton przy wymiarach 115,3 x 17,5 x 4,0 m. Układ napędowy składa się z dwóch turbin gazowych Rolls-Royce MT30 o mocy po 36MW oraz dwóch silników wysokoprężnych Colt-Pielstick 16PA6B o mocy po 6400 kW. Ruch postępowy zapewniają cztery pędniki wodnostrumieniowe KaMeWa, z których dwa są sterowalne a dwa nie. Prędkość maksymalna wynosi 47 węzłów, a zasięg przy 45 węzłach wynosi 1500 Mm (3500 Mm przy ekonomicznej prędkości 18 węzłów). Okręty tego typu pod lądowiskiem dla śmigłowców mają pokład misyjny o powierzchni 213,2 m². Uzbrojenie stałe jest skromne i składa się z armaty BAE Systems Mk110 kal. 57 mm L/70 oraz wyrzutni Mk49 systemu RAM. Pozostałe uzbrojenie i specjalistyczne wyposażenia wchodziło (lub wchodzić miało) w skład konkretnych modułów misyjnych. Okręty mają możliwość przyjmowania śmigłowców typu MH-60S oraz dwóch bezzałogowych maszyn typu MQ-8B/C Fire Scout.

Ambitny program LCS, którego celem było pozyskanie jednostek mogących podejmować działania nawet w tak skomplikowanych rejonach jak obszary przybrzeżne (szczególnie w aspekcie działań asymetrycznych), zakładał budowę łącznie 52 okrętów. Później liczbę tą zredukowano do 35 przy czym założono że 16 należeć będzie do podtypu Freedom a 19 do podtypu Independence. Program LCS od początku trapiony był licznymi problemami z jakością, z czego najpoważniejsze dotyczyły systemu napędowego oraz przekładni zbiorczo redukcyjnych. O skali problemu może świadczyć fakt, że bliźniaczy USS Wichita (LCS13) otrzyma, kosztem 8,9 mln USD, nowe silniki po zaledwie czterech latach służby (co ciekawe, mimo tego zabiegu jednostka w dalszym ciągu przewidziana jest do wycofania w bieżącym roku).

Sioux City wycofano po niecałych pięciu latach, podczas gdy bezapelacyjnym rekordzistą zostanie USS St. Louis (LCS 19), który również przewidziany jest do wycofania w tym roku, podczas gdy banderę podniósł 8 sierpnia 2020 roku (czyli będzie liczył mniej niż 3 lata aktywnej służby)!