Su-57 dał początek dwóm kolejnym samolotom taktycznym, bezzałogowemu S-70 Ochotnik i lekkiemu LTS Checkmate.
Na zdjęciu T-50-11, czyli ostatni egzemplarz doświadczalny i wzorzec do produkcji seryjnej Su-57.
Michaił Strielec, dyrektor OKB Suchoja, opowiedział w marcu 2020 r. o wymaganiach, jakie postawiono przed Su-57. Większość z nich jest typowa dla myśliwca 5. generacji: skrytość działań, w tym niski poziom widzialności w zakresie radiolokacyjnym, naddźwiękowa prędkość przelotowa i dobra zwrotność przy prędkości naddźwiękowej, zintegrowana awionika i wsparcie „intelektualne” dla pilota, co polega na maksymalnej automatyzacji procesu użycia bojowego. Te wymagania określiły konfigurację Su-57.
T-50-3LL, trzeci egzemplarz doświadczalny Su-57, służy do prób systemu pilotażowo-nawigacyjnego dla Ochotnika, w tym zapewniającego automatyczny start, lot po trasie i lądowanie.
Na pierwszym miejscu wśród rozwiązań konstrukcyjnych zmniejszających radiolokacyjną sygnaturę samolotu Su-57 jest rozmieszczenie uzbrojenia wewnątrz płatowca. Kształt płatowca Su-57 został tak dobrany, aby było jak najmniej kierunków odbicia fal elektromagnetycznych, i żeby te kierunki były możliwie najbardziej bezpieczne. Niektóre otwory i szczeliny na powierzchni płatowca są pokryte drobną siatką lub wypełnione przewodzącymi uszczelniaczami, które zmniejszają odbicie od tych nierówności. Wewnątrz kanałów wlotowych powietrza do silników założone są blokery w kształcie okrągłej przestrzennej siatki. Płaszczyzny anten radaru N036 (a jest tych anten pięć) są odchylone od płaszczyzny pionowej, przez co odbijają promieniowanie radaru przeciwnika w bok. Głowica celownika optycznego 101KS-W w położeniu marszowym jest obracana tyłem do przodu, a tylna półsfera jest pokryta materiałem pochłaniającym.
Jako cechę wyróżniającą Su-57 wśród innych nowych myśliwców Michaił Strielec uznał jego supermanewrowość, czyli osiąganie kątów natarcia 60-70° z zachowaniem sterowności oraz zdolność do krótkotrwałego wyjścia na kąty natarcia 100° nie tracąc stateczności. Na Zachodzie (...) kładą większy nacisk na walkę na średnich odległościach niż na bliską walkę powietrzną. My chcemy i jednego, i drugiego; aby nasze samoloty były lepsze zarówno w bliskiej walce, jak i na dużej odległości. Strielec także powiedział, że Su-57 może lądować na krótkich pasach i długość jego lądowania jest około dwa razy mniejsza niż u najlepszego samolotu czwartej generacji Su-35. Najbardziej charakterystyczną cechą układu aerodynamicznego Su-57 są mocno wyciągnięte do przodu napływy boczne kadłuba, zakończone dużymi ruchomymi klapami na krawędzi natarcia, dzięki którym Su-57 jest znacznie bardziej zwrotny przy prędkościach naddźwiękowych, niż poprzednie myśliwce. W locie z zakrytycznymi kątami natarcia (do około 90°), wychylenie przednich klap w dół zwiększa moment do nurkowania i tym samym pozwala samolotowi powrócić do lotu poziomego bez użycia (lub w razie awarii) ruchomych dysz silników.
Jednakże za najważniejsze, i jednocześnie za najbardziej różniące Su-57 od amerykańskich samolotów 5. generacji F-22 i F-35, Michaił Strielec uznał to, że Su‑ 57 od początku był projektowany jako samolot wielofunkcyjny, mogący zwalczać wszelkiego rodzaju cele taktyczne – powietrzne, naziemne i nawodne, znajdujące się w dowolnym położeniu. Zostało to osiągnięte dzięki dużej liczbie czujników zapewniających pilotowi pełną orientację w sytuacji wokół samolotu oraz szerokiej gamie uzbrojenia kierowanego. Su-57 otrzymał bardzo pojemne wewnętrzne komory uzbrojenia. F-22 został pierwotnie pomyślany jako samolot wywalczania przewagi powietrznej. Dopiero później Amerykanie, zdając sobie sprawę, że zaprojektowanie samolotu wyłącznie do przenoszenia pocisków powietrze-powietrze było fundamentalnym błędem, podjęli próbę umieszczenia uzbrojenia powietrze-ziemia w istniejących już komorach wewnętrznych. Ale rozmiary tych komór nie pozwalają na przenoszenie większych ładunków – podsumował Michaił Strielec.
