W ciągu ostatnich 20 lat chińskie lotnictwo myśliwsko-bombowe przeszło kardynalne przeobrażenia. Do służby wprowadzono samolot Xian JH-7 oraz, wzorowany na importowanym Su-30MKK (na zdjęciu), Shenyang J-16.
Kontrakt podpisany 30 listopada 1996 r. dotyczył dostarczenia Siłom Powietrznym Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej 38 samolotów myśliwsko-bombowych Su-30MKK, zgodnych z chińskimi wymaganiami. W styczniu 1997 r. zespół kierowany przez Aleksieja I. Knyszewa przystąpił do opracowania Su-30MKK, który w przeciwieństwie do indyjskich Su-30MKI nie był wyposażony w destabilizatory i nie miał silników ze sterowanym wektorem ciągu, ale miał powiększone usterzenie pionowe (wyższe i grubsze, w którym umieszczono dodatkowe zbiorniki paliwa). ChRL zrezygnowała bowiem z super-manewrowości, jako że Su-30MKK miał być przede wszystkim samolotem uderzeniowym.
Ląduje Su-30MKK ze składu 85. Brygady Lotniczej Sił Powietrznych Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Na końcówkach skrzydła zwracają uwagę zasobniki stacji aktywnych zakłóceń radioelektronicznych SPS-171 Sorbcja-S.
Wiosną 1999 r. w Moskwie ukończono pierwszy egzemplarz Su-30MKK, który oblatano w Żukowskim 19 maja 1999 r. Za sterami samolotu siedzieli wówczas: Igor J. Sołowiew z biura doświadczalno-konstrukcyjnego im. Suchoja i Aleksander W. Pulienko z Lotniczego Zjednoczenia Produkcyjnego w Komsomolsku nad Amurem. Kolejne wykonano już w zakładzie w Komsomolsku. Pierwszych 10 Su-30MKK dostarczono ChRL 20 grudnia 2000 r., drugich 10 Su-30MKK dostarczono 21 sierpnia 2001 r., ostatnie zaś 18 egzemplarzy dotarło do chińskiego odbiorcy w grudniu 2001 r.
Szybko podpisano kolejny kontrakt na dostawę następnych 38 samolotów myśliwsko-bombowych Su-30MKK dla ChRL, które dostarczono do końca 2004 r. Łącznie więc chińskie lotnictwo wojskowe odebrało 76 samolotów Su-30MKK zbudowanych w Federacji Rosyjskiej, w zakładzie w Komsomolsku nad Amurem.
Wszystkie Su-30MKK wyposażono w stacje radiolokacyjne N001WEP ze zmodernizowanym komputerem sterowania radarem Bagiet 55, a całość powstała w NIIP im. Tichomirowa. Maksymalny zasięg wykrycia samolotu myśliwskiego oscyluje w granicach 100 km. Radar jednoczenie może śledzić 10 celów powietrznych i zapewnia zwalczanie czterech z nich w jednym czasie). N001WEP w stosunku do oryginału (N001WE) ma wprowadzone pewne zakresy związane z obserwacją powierzchni ziemi, w tym mapowanie terenu oraz wykrywanie i śledzenie kontrastowych radiolokacyjnie obiektów naziemnych. Przed kabiną pilota zamontowano ulepszony optoelektroniczny system obserwacyjno-celowniczy OLS-30 (52Sz) powstały w OKB Geofizyka. Z OLS-30 współpracuje system Sura-K, umożliwiający wskazywanie celów układom samonaprowadzania pocisków „powietrze-powietrze” na podczerwień, zarówno z systemu optoelektronicznego, jak i z celownika nahełmowego. Całość systemów nawigacyjno-celowniczych sprzężono w kompleks PNK-10U, którego producentem jest OAO Czeboksarskoje NPPP „Elara”. Ta sama firma wykonała także cztery cyfrowe komputery BCWM-486 wchodzące w skład PNK-10U. Bezwładnościowy układ nawigacyjny INS-2000 zintegrowany z odbiornikiem A-737 systemu satelitarnego GLONASS dostarczyła firma KRET z Ulianowska. W przedniej kabinie znajdują się dwa wielofunkcyjne wyświetlacze ciekłokrystaliczne MFI-9 (178 × 127 mm), w tylnej zaś – jeden MFI-9 i jeden większy MFI-10 (204 × 152 mm), dostarczyła je firma AO Ruskaja Awionika. Ponadto w pierwszej kabinie zamontowano wyświetlacz przezierny SILS-30. Zobrazowaniem steruje zintegrowany system prezentacji danych SEI-31-10.
System samoobrony obejmuje stację ostrzegania przed opromieniowaniem radiolokacyjnym SPO-15ŁM Bierioza-M, stację aktywnych zakłóceń radioelektronicznych SPS-171 Sorbcja-S oraz wyrzutnie przeciwradiolokacyjnych PPR-50 i termicznych PPI-50 nabojów zakłócających kal. 50 mm typu APP-50 (mieszczą one łącznie 96 nabojów). Chińczycy dowiedzieli się jednak, że Amerykanie od Ukrainy uzyskali charakterystyki stacji SPS-171 Sorbcja-S, stąd wkrótce zaczęli stosować własne KG-600. Jednak w 2010 r. ChRL zakupiła w Federacji Rosyjskiej 30 stacji aktywnych zakłóceń radioelektronicznych nowej generacji Ł-265 Chibiny-Ł (podobnie jak w wypadku stacji SPS-171 Sorbcja-S zasobniki z jej komponentami są podwieszane na końcówkach skrzydła).
Samolot myśliwsko-bombowy Su-30MKK ma dwa autonomiczne systemy sterowania uzbrojeniem: SUW-WEP – do zwalczania celów powietrznych i SUW-P – do zwalczania obiektów naziemnych.
Na 12 belkach podwieszeń zewnętrznych można przenosić szeroki asortyment lotniczych środków bojowych i wyposażenia specjalnego. Typowe uzbrojenie „powietrze-powietrze” stanowi 10 kierowanych pocisków rakietowych, w tym dwa małego zasięgu R-73E z samonaprowadzaniem na podczerwień, dwa średniego zasięgu R-27TE na podczerwień i sześć średniego zasięgu R-27RE z półaktywnym samonaprowadzaniem radiolokacyjnym (ostatnie dwa podwieszenia na końcówkach skrzydła zajmuje stacja SPS-171 Sorbcja-S, zabierana do każdego lotu bojowego). W miejsce pocisków rakietowych R-27RE i R-27TE można zabrać wersje o większym zasięgu R-27ER i R-27ET (w przypadku pocisków R-27RE maksymalny zasięg zwalczania celów powietrznych wynosi 85 km, w przypadku R-27ER – 120 km). Su-30MKK może być także uzbrojony w osiem lub dziesięć (wówczas kosztem dwóch R-73E) kierowanych pocisków rakietowych „powietrze-powietrze” średniego zasięgu R-77E z aktywnym samonaprowadzaniem radiolokacyjnym. Maksymalny zasięg zwalczania celów pociskiem tego typu wynosi 80-100 km. Stałe uzbrojenie samolotu stanowi działko GSz-301 kalibru 30 mm z zapasem amunicji 150 nabojów.
Su-30MKK ma bardzo duże możliwości w zakresie zwalczania obiektów naziemnych. Na samolocie może być podwieszonych 16 bomb burzących FAB-500M-54 o dużym oporze czołowym (na czterech belkach wielozamkowych), 10 bomb FAB--500M-62 o małym oporze czołowym (na czterech belkach wielozamkowych i dwóch belkach pojedynczych) 36 bomb burzących FAB-250M-54 (na sześciu belkach wielozamkowych) lub 18 bomb FAB-250M-62 na belkach wielozamkowych (na sześciu belkach wielozamkowych).
