Zaloguj

Lotniskowiec Graf Zeppelin i jego samoloty pokładowe

Uroczyste wodowanie lotniskowca Graf Zeppelin 8 grudnia 1938 r.

Uroczyste wodowanie lotniskowca Graf Zeppelin 8 grudnia 1938 r.

Już przed wybuchem I wojny światowej dowództwo niemieckiej marynarki wojennej zwróciło uwagę na znaczenie rozpoznania z powietrza w przyszłej wojnie morskiej. Ówczesne samoloty bazujące na lądzie dysponowały jednak zbyt małym zasięgiem; również ich niewielka sprawność techniczna nie pozwalała na wykonywanie dalekich lotów nad morzem. Dlatego też zapadła decyzja o szerokim wykorzystaniu do tego celu sterowców.

Cesarskim dekretem gabinetowym (Kabinettsorder) z 3 maja 1913 r. utworzono pierwsze jednostki lotnicze marynarki wojennej. Były to: Luftschifferabteilung (oddział sterowców) na lotnisku Berlin-Jahannisthal oraz dywizjon samolotów w bazie Putzig (Puck) w Prusach Zachodnich. Przed wybuchem wojny cesarska marynarka wojenna miała około 20 samolotów morskich, a tuż po wybuchu wojny dołączono do nich jeszcze 15 samolotów zarekwirowanych z prywatnych zasobów obywateli II Rzeszy. Do tego czasu przeszkolono również 30 oficerów lotnictwa morskiego. Głównym ośrodkiem lotnictwa morskiego stała się baza lotnicza Kiel-Holtenau.
Już po wybuchu wojny okazało się, że działania sterowców operujących głównie nad Morzem Północnym i Anglią uzależnione są w zbyt dużym stopniu od warunków atmosferycznych, a one same stanowią doskonały i prawie bezbronny cel dla nieprzyjacielskich samolotów.
Mimo szybkiego rozwoju lotnictwa, w tym wodnosamolotów i łodzi latających, działania samolotów na rzecz jednostek marynarki wojennej mogły odbywać się tylko w niewielkiej odległości od wybrzeża.
Aby chociaż częściowo temu zaradzić, podczas wojny zbudowano pięć okrętów-baz wodnosamolotów, które przenosiły od dwóch do pięciu maszyn. Okręty te powstały w oparciu o przebudowę cywilnych frachtowców. Używano ich na Morzu Bałtyckim przeciwko carskiej Rosji; obok zadań rozpoznawczych wodnosamoloty przeprowadziły również kilkanaście nalotów na bazy rosyjskiej marynarki wojennej.
Pierwszym niemieckim okrętem przebudowanym na bazę wodnosamolotów był mały krążownik SMS Stuttgart. Przebudowa miała miejsce w okresie od lutego do maja 1918 r. w Kaiserlicher Werft Wilhelmshaven (Cesarska Stocznia Wilhelmshaven). Krążownik wyposażono w trzy wodnosamoloty; dwa z nich umieszczono w hangarze zbudowanym na pokładzie. Podczas przebudowy zdjęto sześć dział 105 mm, montując w zamian dwa działa przeciwlotnicze 88 mm. Po zakończeniu przebudowy SMS Stuttgart odbył pierwszy rejs bojowy 18 maja 1918 r. i do zakończenia wojny służył w służbie rozpoznawczej na Morzu Północnym – jego dowódcą był w tym czasie Fregattenkapitän Otto von Alvensleben.
W 1917 r. powstał pierwszy projekt okrętu lotniczego, którego autorem był Jürgen Reimpell. W pracy „Die Unterbringung von Flugzeugen an Bord” (Umieszczenie samolotów na pokładzie) poruszył możliwość przebudowania statku pasażerskiego Ausonia, który jeszcze przed wybuchem wojny został zamówiony w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu przez włoskie towarzystwo żeglugowe Italiana di Servicio Marittimi (SITMAR) w Genui. Statek zwodowano 15 kwietnia 1915 r., ale – w związku z wystąpieniem Włoch z sojuszu Państw Centralnych – wszelkie prace wykończeniowe wstrzymano.

Przemysł zbrojeniowy

 ZOBACZ WSZYSTKIE

WOJSKA LĄDOWE

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Wozy bojowe
Artyleria lądowa
Radiolokacja
Dowodzenie i łączność

Siły Powietrzne

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Samoloty i śmigłowce
Uzbrojenie lotnicze
Bezzałogowce
Kosmos

MARYNARKA WOJENNA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Okręty współczesne
Okręty historyczne
Statki i żaglowce
Starcia morskie

HISTORIA I POLITYKA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Historia uzbrojenia
Wojny i konflikty
Współczesne pole walki
Bezpieczeństwo
bookusercrosslistfunnelsort-amount-asc