Zaloguj

Commander SL – Słowacja poszukuje nowego radaru ostrzegawczego

WiT-2_2016_commander

Jednostka antenowa radaru T102 Commander SL prezentowana na wystawie IDET 2015. Jest to drugi egzemplarz stacji, bez zamontowanej anteny interrogatora systemu identyfikacji „swój-obcy“.

 

Ministerstwo Obrony Republiki Słowackiej ogłosiło 28 maja 2015 r. postępowanie mające wyłonić dostawcę nowoczesnych trójwspółrzędnych ostrzegawczych stacji radiolokacyjnych, które mają zastąpić, aktualnie eksploatowane, radary P-37MSK.

P-37MSK (M – zmodernizowany, SK – Słowacja, 1RŁ139MSK) to lokalny, zmodernizowany wariant stacji radiolokacyjnej P-37 (1RŁ139), skonstruowanej w ZSRS i pochodzącej z początku lat 70. XX wieku. Na początku XXI wieku Ministerstwo Obrony Republiki Słowackiej podjęło decyzję o modernizacji sześciu radarow P-37, ktora miała zapewnić nie tylko poprawę ich parametrow i wzrost niezawodności, ale także dostosować je do wspołpracy ze zintegrowanym systemem obrony powietrznej NATO. Prace te zrealizowała firma LOBB Banska Bystrica, a.s. we wspołpracy z rosyjską firmą LEMZ (Lianozowskij Elektromechaniczeskij Zawod) i niemiecką firmą EADS. Dzięki wspołpracy z rosyjską firmą zmodernizowana stacja uzyskała charakterystyki bliskie radarowi 1Ł117, zaś dzięki wspołpracy z niemiecką firmą zintegrowano z nią radar wtorny MSR 2000 I, pozwalający na wspołpracę z systemami rozpoznania „swoj-obcy“, pracującymi w NATO-wskich standardach Mark X i Mark XII (STANAG 4193). W roku 2009 r., także w LOBB, przy wspołpracy z LEMZ i EADS Defence & Security, na czterech wcześniej zmodernizowanych radarach system MSR 2000 I zastąpiono nowym MSSR 2000 I, zapewniającym pracę w modzie 4 systemu IFF Mark XII.

Mimo przeprowadzonej modernizacji radarow P-37MSK, nieuchronnie zbliża się chwila ich definitywnego wycofania z użycia. Dowodztwo Sił Powietrznych Sił Zbrojnych Republiki Słowackiej i bratysławskie Ministerstwo Obrony doskonale zdają sobie z tego sprawę, a żywotność techniczna pierwszego zmodernizowanego radaru skończy się w 2016 roku. Oczywiście, proces wycofywania P-37MSK ma ściśle określony i od dawna znany harmonogram, stąd odpowiedzialne za modernizację techniczną struktury słowackiego wojska i administracji rządowej od pewnego czasu pracowały nad programem pozyskania ich następcow. Rozważano kilka alternatywnych rozwiązań, wśrod nich wspolne opracowanie nowego radaru z Republiką Czeską, co się jednak nie stało. Ostatecznie, bazując na długotrwałych analizach, ocenie sytuacji międzynarodowej i szeregu spotkań oraz konsultacji, w tym międzysojuszniczych, podjęto decyzję o ogłoszeniu otwartego międzynarodowego przetargu. Proces ten w 2014 r. nabrał przyspieszenia w związku ze wzrostem polityczno-wojskowego napięcia w Europie po rosyjskiej interwencji na Ukrainie. W związku z wprowadzeniem przez Unię Europejską sankcji gospodarczych wobec Federacji Rosyjskiej, niemożliwe stało się m.in. kolejne przedłużenie okresu liniowej eksploatacji radarow P-37MSK. Do tego niezbędne były bowiem części zamienne, ktore kupowano dotąd w przedsiębiorstwach kompleksu wojskowo- -przemysłowego Federacji Rosyjskiej.

W grudniu 2014 r. opublikowano oficjalną informację o planowanym postępowaniu, poprzedzającą rozpisanie przetargu, zaś 28 maja 2015 r. formalnie rozpoczęto przetarg, publikując ogłoszenie o przedmiocie oraz warunkach zamowienia i zaproszenie do składania deklaracji udziału w postępowaniu, a także wstępnych ofert do 3 lipca 2015 r. W ogłoszeniu zadeklarowano zamiar zakupu trzech trojwspołrzędnych ostrzegawczych stacji radiolokacyjnych średniego zasięgu za kwotę nieprzekraczającą 60 mln EUR netto (72 mln EUR brutto), a zakup czwartej i jego warunki mają znaleźć się w opcji kontraktowej. Pierwsze dwa radary miałyby zostać dostarczone i wprowadzone do użytku już w roku 2016, zaś trzeci do końca 2020 r. Możliwość potwierdzenia opcji kontraktowej miałaby obowiązywać w okresie 24 miesięcy od zawarcia umowy bazowej.

Wśrod wymagań technicznych zdefiniowano: robocze pasmo częstotliwości S („nowe“ pasmo E/F, 2–4 GHz), zespoł antenowy i aparaturę – mieszczące się w gabarycie kontenerow ISO-1C (20-stopowych), zdolność przechwycenia celu o SPO = 1 m2 z odległości co najmniej 250 km, minimalny zasięg przyrządowy 350 km, możliwość zdalnego sterowania pracą i spełnianie obowiązujących w NATO norm interoperacyjności. Określono też, że stacja musi być produktem seryjnym, wykorzystywanym przez państwa NATO lub Unii Europejskiej.

Przemysł zbrojeniowy

 ZOBACZ WSZYSTKIE

WOJSKA LĄDOWE

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Wozy bojowe
Artyleria lądowa
Radiolokacja
Dowodzenie i łączność

Siły Powietrzne

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Samoloty i śmigłowce
Uzbrojenie lotnicze
Bezzałogowce
Kosmos

MARYNARKA WOJENNA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Okręty współczesne
Okręty historyczne
Statki i żaglowce
Starcia morskie

HISTORIA I POLITYKA

 ZOBACZ WSZYSTKIE

Historia uzbrojenia
Wojny i konflikty
Współczesne pole walki
Bezpieczeństwo
bookusercrosslistfunnelsort-amount-asc