30 listopada spółka Fincantieri podpisała umowę z Ministerstwem Obrony Egiptu na obsługę serwisową fregat typu FREMM przez kolejne 10 lat.

Zawarta umowa opiewa na kwotę ok. 260 mln EUR, a zgodnie z jej postanowieniami Fincantieri odpowiedzialna będzie za realizację kompleksowego serwisowania eksploatowanych przez Kair okrętów. Poza wykonywaniem planowanych remontów i modernizacji, spółka ma być w gotowości do wykonania stosowanych czynności także na żądanie strony Egipskiej. Podwykonawcą w tej umowie jest Orizzonte Sistemi Navali (OSN, spółka joint-venture utworzona przez Fincantieri z pakietem większościowym 51% udziałów oraz Leonardo dysponującym 49% udziałów).

Obecnie Siły Morskie Egiptu EQBM (El-Quwwāt el-Bahareya el-Miṣriyya) posiadają w swoim składzie trzy fregaty typu FREMM w tym jedną pozyskaną od Francji oraz dwie od Włoch, co warte wspomnienia wszystkie oryginalnie zamówione były dla „własnych” flot, a następnie odsprzedane Egiptowi. Pierwszą, która rozpoczęła służbę w EQBM jest Tahya Misr (FFG 1001, eks Normandie D 651 typu Aquitaine, w służbie od 17 marca 2016 roku). Powodem odsprzedania przez Francję okrętu budowanego dla Marine Nationale, był narzucony przez Egipt termin odbioru okrętu. Kair chciał bowiem by nowa jednostka już pod banderą Egiptu wzięła udział w uroczystym otwarciu Nowego Kanału Sueskiego (w dniu 6 sierpnia 2015 roku), jego zakup był częścią większego, wartego 5,2 mld EUR kontraktu na francuskie uzbrojenie. Kolejne dwie Al-Galala (FFG 1002, w służbie od 23 grudnia 2020 roku) oraz Bernees (FFG 1003,w służbie od 13 kwietnia 2021 roku) należą do włoskiego typu Carlo Bergamini. Decyzję od odsprzedaży ostatnich dwóch fregat budowanych dla Marina Militare tj. Spartaco Schergat oraz Emilio Bianchi podjęto na przełomie 2020 i 2021 roku. Podobnie jak poprzednio okręty stanowiły część większego kontraktu, którego wartość opiewała w tym przypadku „zaledwie” na 1,2 mld EUR. W chwili podjęcia tej decyzji Spartaco Schergat znajdował się w ostatniej fazie prób morskich, podczas gdy Emilio miał je rozpocząć w przeciągu następnego roku. Warto przypomnieć że mimo wspólnego programu, w ramach którego zbudowano te jednostki, znacznie się one od siebie różnią. Francuska wersja legitymuje się wypornością pełną 6000 ton przy wymiarach 142,0 x 19,8 x 7,6 m, podczas gdy w przypadku okrętów włoskiej produkcji parametry te przedstawiają się następująco: 6700 ton, 144,6 x 19,7 x 8,7 m. Napęd skonfigurowano w układzie CODLOG (FFG 1001) oraz CODLAG (FFG 1002 i FFG 1003) z jedną turbiną gazową General Electric / Avio LM 2500+G4, czterema silnikami wysokoprężnymi oraz dwoma silnikami elektrycznymi. Różnica polega na wykorzystaniu silników innych producentów oraz innej konfiguracji samego napędu. Najwięcej jednak różnic dostrzec można w uzbrojeniu (1x1 76/62 mm, 2x4 MM40 i wyposażeniu elektronicznym okrętów obu typów (m.in. radar Herakles na FFG 1001 oraz Kronos Grand Naval na pozostałych dwóch) a także ich sylwetek. W przypadku okrętu francuskiej proweniencji najważniejsze uzbrojenie stanowi: pojedyncza 76/62 mm armata Leonardo SR, dwa ośmiokomorowe moduły VLS typu Slyver A43 dla pocisków przeciwlotniczych MBDA Aster 15 oraz ośmiu kontenerów transportowo – startowych dla kierowanych pocisków przeciwokrętowych (kpp) typu MBDA MM 40 Exocet Block 3. Okręty zbudowane we włoskiej stoczni uzbrojone są z kolei w: pojedynczą 127/64 mm armatę Leonardo LW, pojedynczej 76/62 mm armaty Leonardo w odmianie Strales, dwóch ośmiokomorowych modułów VLS Sylver A50 dla pocisków MBDA Aster 15 i Aster 30 a także ośmiu kontenerów transportowo startowych dla kpp typu MBDA Otomat Mk2 Block IV (Mk2/A). Włoskie jednostki mają także większe możliwości lotnicze, wyposażone są bowiem w dwa hangary (o różnej wielkości), podczas gdy na pokładzie FFG 1001 może bazować tylko jeden śmigłowiec.