7 lutego na kanale południowokoreańskiej wojskowej agencji informacyjnej DEMA zaprezentowano po raz pierwszy prototyp zmodernizowanego czołgu K1E2.

Pakiet modernizacyjny obejmuje przede wszystkim modernizację systemu kierowania ogniem, poprawę bezpieczeństwa załogi i mobilności. W systemie kierowania ogniem wymieniono celownik działonowego na nowe urządzenie opracowane przez Hanwha Systems. Zapewnia on lepsze parametry obserwacji dzięki kamerze termowizyjnej 3. generacji. Jego praca została częściowo zautomatyzowana, co obejmuje m.in. wykrywanie i śledzenie celów. Ponadto wprowadzono w nim tryb „defog”, tzn. cyfrową redukcję zakłóceń wywołanych przez mgłę czy opady. Bezpieczeństwo załogi poprawiono dzięki zastosowaniu nowego systemu ochrony przed bronią masowego rażenia. System wyposażono też w układ filtracyjny i połączono z układem klimatyzacji. W celu redukcji zużycia paliwa zastosowano, zamontowany w tylnej części prawej półki nadgąsienicowej, pomocniczy agregat prądotwórczy (APU) o mocy 6,5 kW. Ze względu na wprowadzone zmiany nieco wzrosła długość kadłuba i wieży. Zwiększyła się też zapewne masa czołgu, lecz wartości tego parametru nie podano.

Prace nad K1E2, tj. modernizacją czołgów K1E1 i K1, rozpoczęto w październiku 2021 r. Program pochłonął dotychczas 27,5 mld KRW/83 mln PLN, a termin zakończenia prac to marzec 2025 r. Modernizację seryjną eksploatowanych przez Wojska Lądowe Republiki Korei czołgów zaplanowano na lata 2026‒2038, przy czym nie ujawniono, ile wozów zostanie poddanych modernizacji. Za realizację programu odpowiada producent czołgów K1 i K2, Hyundai Rotem Company.

Stanowisko działonowego zmodernizowanego czołgu z pulpitem sterowania nowego celownika. Fot. DEMA

Warto odnotować, że w 2018 r. zakładano znacznie szerszy pakiet modernizacyjny, obejmujący wymianę opancerzenia specjalnego, opcjonalne stosowanie pancerza dodatkowego (m.in. pancerz reaktywny w ramach pakietu do walki miejskiej), wymianę silnika na mocniejszy (obecnie 883 kW/1200 KM, planowano 971 kW/1320 KM lub nawet 1103 kW/1500 KM) oraz montaż zdalnie sterowanego stanowiska uzbrojenia. Z ambitnych założeń zrezygnowano ze względu na wysoki koszt i przewidywany wzrost masy wozu, który musiałby skutkować koniecznością kosztownej ingerencji w konstrukcję wielu elementów wozu, m.in. zawieszenia.