Wedlug oficjalnych danych w polowie 2018 r. Sily Zbrojne RP dysponowaly 28 smiglowcami bojowymi Mi-24D i W.
Według treści ogłoszenia, dialog ma zostać przeprowadzony w okresie lipiec–wrzesień 2019 r., który to czas może ulec wydłużeniu w przypadku nieuzyskania zadowalających rezultatów. Podmioty zainteresowane udziałem mogły składać deklaracje udziału w przedsięwzięciu do 8 lutego br. Swoje zgłoszenia do Inspektoratu Uzbrojenia nadesłało aż 15 podmiotów z całego świata: MBDA UK Ltd., Paramount Aerospace Systems (PTY) Ltd., Megmar Logistics & Consulting Sp. z o.o., Elbit Systems Ltd. Advanced Technology Center, Israel Aerospace Industries Ltd., LOM Praha Trade s.s., Aselsan Elektronik Sanayi ve Ticaret A.S., Polska Grupa Zbrojeniowa S.A., Green Aviation Sp. z o.o. (reprezentant Motor Sicz), IBCOL Polska Sp. z o.o., Elbit Systems EW and SIGINT – Elisra Ltd., SCAT Security Consulting and Training, BAE Systems Inc., SAAB Technologies Poland Sp. z o.o. i Roketsan A.S. Po weryfikacji wybrane podmioty otrzymają szczegółowe zapytanie o informację (RFI), która ma objąć następujące zagadnienia: systemy uzbrojenia, łączności, ochrony, identyfikacji, nawigacji i walki radioelektronicznej. Ważnym wymogiem postawionym przez Inspektorat Uzbrojenia są kompetencje w sferze obsług, napraw i modyfikacji bądź modernizacji śmigłowców Mi-24D/W. Powyższy zapis ma pozwolić na ograniczenie listy do kilku podmiotów krajowych i zagranicznych. Wspomniane ogłoszenie otwiera drogę do spekulacji odnośnie spojrzenia decydentów na potrzeby Lotnictwa Wojsk Lądowych i braku perspektyw na szybki zakup śmigłowców bojowych nowej generacji w ramach programu Kruk, którego faza analityczno-koncepcyjna rozpoczęła się jeszcze latem 2014 r. Choć program ten ujęty został w Planie Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP na lata 2017–2026, to szczegóły na temat jego obecnego zakresu i planowanego harmonogramu pozostają nieznane.
Tak szeroki zakres prac zaplanowanych w przypadku Mi-24 może wskazywać na chęć dość gruntownej modernizacji tych leciwych wiropłatów, włącznie z ich dozbrojeniem w uzbrojenie kierowane. Te ostatnie może objąć ciężki pocisk przeciwpancerny (projekt Karabela) bądź lekkie pociski, powstałe na bazie rakiet niekierowanych wyposażonych w blok naprowadzania na odbite światło laserowe. Oczywiście, nie można wykluczyć, że wiedza zebrana na etapie dialogu technicznego skutecznie wybije z głów urzędników pomysł o szeroko zakrojonej modernizacji, choćby już po analizie relacji koszt–efekt (wzorem choćby decyzji odnośnie „modyfikacji”, a nie „modernizacji” czołgów T-72M1).
Pierwsze cztery śmigłowce Mi-24D trafiły do Wojska Polskiego w 1978 r., dostawy maszyn reprezentujących wersję D kontynuowano w 1981 r. (9), 1982 r. (5), 1983 r. (6), 1984 r. (7) i zakończono w 1985 r. (2). W 1986 r. dostarczono 16 zmodernizowanych maszyn Mi-24W, a w 1991 r. jeszcze jedną, w zamian za śmigłowiec utracony w 1987 r. jeszcze w okresie obowiązywania gwarancji. Śmigłowiec z numerem 956 stał się ostatnim fabrycznie nowym śmigłowcem tej klasy, który zasilił Wojsko Polskie.
W grudniu 1994 r. Polska otrzymała w prezencie od Republiki Federalnej Niemiec 18 Mi-24D, które wcześniej służyły w Narodowej Armii Ludowej NRD, dostarczonych pomiędzy grudniem 1994 a lutym 1995 r. 16 z nich trafiło po remoncie do eksploatacji w pułku w Pruszczu Gdańskim.
Opracowane na przełomie lat 60. i 70. sowieckie maszyny, pomimo swoich niezaprzeczalnych atutów, już w chwili wprowadzenia do linii miały także liczne braki, które skutecznie ograniczały ich możliwości operacyjne. Można wśród nich wymienić przestarzałe uzbrojenie wersji D, brak optoelektronicznych systemów obserwacji i celowania czy mało zaawansowane środki łączności. Większość tych braków zidentyfikowano na przełomie wieków i uruchomiono program Pluszcz, zakładający gruntowną modernizację Mi-24D/W. Miał to być projekt międzynarodowy, a swoje maszyny do zunifikowanego standardu, poza Polską, zamierzali zmodernizować także Czesi, Słowacy i Węgrzy. W grę wchodziło zrealizowanie prac na ok. 100 maszynach. Z tego też względu wzbudził on spore zainteresowanie światowych liderów rynku, oferujących pakiety modernizacyjne do tych wiropłatów. Ostatecznie program Pluszcz upadł w 2003 r. – wśród powodów był brak porozumienia partnerów co do zakresu modernizacji, a także zmiana kierunków modernizacji technicznej Wojska Polskiego, choć ostatni cios przedsięwzięciu zadali Rosjanie, proponując Czechom zakup fabrycznie nowych Mi-35.
Wraz z rosnącą liczbą żołnierzy biorących udział w misjach zagranicznych w Iraku i Afganistanie, do służby poza Polską zaczęto kierować także śmigłowce. Wśród nich znalazły się także Mi-24D/W, które wspierały oba kontyngenty. Udział w misjach ekspedycyjnych unaocznił decydentom wcześniejsze zaniedbania – brak precyzyjnych środków bojowych (zapasy ppk Falanga i Kokon bądź wyczerpały się, bądź upłynęły im resursy techniczne i zostały zutylizowane), trudności z nawiązaniem łączności z sojusznikami, brak skutecznych środków samoobrony czy też nowoczesnych systemów obserwacji. Tylko część maszyn została poddana modyfikacji wyposażenia pokładowego w Wojskowych Zakładach Lotniczych nr 1 S.A. w Łodzi, która objęła dostosowanie oświetlenia zewnętrznego i kabiny do wykorzystania przez załogi gogli noktowizyjnych wg MIL-STD 3009, montaż zaczepów do desantowania metodą szybkiej liny, montaż systemu samoobrony KT-01 Adros, zabudowę nowych systemów nawigacyjnych (VOR/TACAN/ILS/GPS), zabudowę zintegrowanego systemu łączności (ZSŁ) i (w przypadku niektórych maszyn) wymianę silników na TW3-117WMA-SBM1W z rozpraszaczami gazów EWU. Wśród niepowodzeń można wymienić natomiast unieważnienie kontraktu na zakup i integrację zasobników samoobrony Terma MASE.
