Start pocisku kierowanego 239 mm z wyrzutni K239L. Widać przednie powierzchnie sterowe pocisku. Pociski te to południowokoreańskie odpowiedniki amerykańskich pocisków serii GMLRS, których Republika Korei dotąd nie kupiła.

Gorączka zbrojeniowych zakupów w Republice Korei, jaka w ostatnich tygodniach ogarnęła Ministerstwo Obrony Narodowej, przyczyniła się do skokowego wzrostu popularności w Polsce szeregu południowokoreańskich systemów uzbrojenia, w tym dość egzotycznego systemu polowej artylerii rakietowej K239, który przypadkiem może zostać na długie lata podstawowym uzbrojeniem tej klasy Wojska Polskiego. Po części z powodu problemów z zakupem, czy raczej produkcją „pół tysiąca” wyrzutni systemu M142 HIMARS w Stanach Zjednoczonych, wcześniej wybranego
w programie Homar, w którym nikt nawet nie brał pod uwagę „(południowo) koreańskiego MLRS-a”, jakim miał być i jest K239.

Na początku trzeba wyjaśnić k westię oznaczenia i nazwy tytułowego systemu uzbrojenia, gdyż w obiegu jest kilka. Najczęściej spotykaną jest K239 Chunmu (w języku angielskim romanizowana jako Chunmoo, choć zdarza się też Cheonmu, a nawet Chun-mu). Nazwę Chunmu (stosuje się ją dla całego systemu K239 lub węziej, jako nazwę 239 mm kierowanych pocisków rakietowych systemu) miano wybrać w drodze powszechnego konkursu w 2011 r., a podobno należy ją rozumieć jako „zasłonięte niebo (mnóstwem rakiet)”. W Siłach Zbrojnych Republiki Korei ten system najwyraźniej jest oznaczony K239 (względnie K-239), a jego części składowe to samobieżna wyrzutnia rakietowa K239L i pojazd transportowo-załadowczy amunicji K239T. Jak można zgadnąć, sufiksy L i T są z języka angielskiego od słów launcher (wyrzutnia) i transporter. Jeszcze inną nazwą tego systemu (programu zbrojeniowego) jest K-MLRS, czyli Korea(n) Multiple Launch Rocket System dla podkreślenia, że K239 jest lokalnym odpowiednikiem amerykańskiego M270 MLRS, z którego zapożyczył wiele cech konstrukcyjnych.

❚ Historia rozwoju
K239 opracowano dla korpuśnej polowej artylerii rakietowej, jako następcę prostego technicznie i przestarzałego 130/131 mm rakietowego systemu artyleryjskiego K136 Kooryong (Kurjong) z 1981 r. Produkcja K136 zakończyła się tylko na 156 wyrzutniach, natomiast w połowie poprzedniej dekady oficjalne zapasy amunicji 130/131 mm miały wynosić 200 000 rakiet. Niekierowane 131 mm rakiety K33 do K136 odziedziczył nowy K239. Dodatkowym wzmocnieniem rakietowej artylerii Seulu był zakup systemu M270 MLRS (WiT 4 i 5/2019) w Stanach Zjednoczonych w latach 90. Republika Korei ma 58 wyrzutni M270, w tym 10 M270A1.

Opracowanie K239 (K-MLRS) zapoczątkowała decyzja rządowa z kwietnia 2006 r., a rozwój systemu ruszył w czerwcu 2009 r., kiedy władze w Seulu zawarły adekwatną umowę jeszcze ze spółką Doosan Defense Systems & Technology (DST), której dotąd najbardziej znanym militarnym wyrobem był bojowy wóz piechoty K21. W maju 2016 r. czebol Hanwha kupił Doosan DST i na jego bazie utworzył spółkę zależną Hanwha Defense Systems, która od tej pory prowadzi program K-MLRS. K239 są produkowane w zakładach w Daejeon, mieści się w nich zarówno linia produkcji nośników i wyrzutni wraz z ich integracją, jak i pełna linia produkcyjna amunicji rakietowej (ulokowana w osobnym kompleksie).

Poza tym Hanwha składa się ze spółki-córki Hanwha Techwin (odkupiony w 2016 r. Samsung Techwin) i spółki-córki Hanwha Systems (do 2016 r. Samsung Thales). Ten zestaw domyka spółka Korporacja Hanwha. Hanwhę założono w 1952 r., a od 1974 r. rozszerzyła działalność o branżę zbrojeniową. Hanwha dąży, by do 2025 r. znaleźć się w światowej pierwszej trzydziestce firm zbrojeniowych.

Rozwój K239 oficjalnie został ukończony w 2013 r. – w listopadzie ogłoszono gotowość operacyjną systemu, a w marcu 2014 r. zatwierdzono plan produkcji seryjnej. W październiku 2014 r. podpisano pierwszą umowę na 58 wyrzutni (lub zestawów, z dwoma wozami K239L i jednym K239T każdy). W sierpniu 2015 r. Wojska Lądowe Republiki Korei miały zacząć odbierać pierwsze K239. Rządowa agencja Defense Acquisition Program Administration (DAPA), czy raczej południowokoreańscy podatnicy, mieli wydać na rozwój K239 131,4 mld KRW (wonów, czyli 112,4 mln USD).

W medialnych doniesieniach o K239 przewija się też cena jednostkowa 3 mld KRW, czyli 2,255 mln USD wg obecnego kursu, zapewne za pojedynczą wyrzutnię dla resortu obrony w Seulu, bez kompletu amunicji. Jej koszt nie jest upubliczniony, ale w południowokoreańskich mediach panuje opinia, że cena amunicji kierowanej znacznie przewyższa koszt K239L.

Podobno pierwotne plany zakładały wyprodukowanie 367 K239, ale ostatecznie ograniczono ich liczbę do 218 (najwyraźniej nie uwzględnia ona ewentualnego eksportu). Choć produkcja K239 wciąż trwa, zatem w ujęciu wieloletnim (wraz z zastąpieniem także MLRS-ów) może zostanie osiągnięta liczba 367 K239 w linii. Batalion (dywizjon) K239 ma składać się z 18 K239L (dla porównania w US Army bateria MLRS liczy dziewięć M270, trzy baterie stanowią batalion – dywizjon wg polskiej struktury). Co najmniej jeden batalion K239 jest przydzielony każdej brygadzie artylerii Wojsk Lądowych i Piechoty Morskiej Republiki Korei. 218 wyrzutni wystarczyłoby do wyposażenia 12 batalionów.

Na wystawie uzbrojenia DX Korea 2018 zapowiedziano rozwój systemu Chunmu-II (K-MLRS II) jako odpowiedź przede wszystkim na rosnący rakietowy arsenał Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Nowy system ma podwoić zasięg ognia obecnego K239 dzięki nowemu pociskowi rakietowemu, ale poza tym będzie to de facto ten sam system, tylko dozbrojony. Najwyraźniej Chunmu-II ma być odpowiedzią na najnowsze północnokoreańskie wieloprowadnicowe wyrzutnie kierowanych pocisków rakietowych jakoby o średnicy 600 mm i zasięgu dochodzącym nawet do 400 km (WiT 11/2020), ujawnione w 2020 r.

❚ Kwestia nośnika
Niejasne pozostaje pochodzenie samochodu ciężarowego, użytego jako nośnika systemu K239. Według jednej wersji pojazd powstał od podstaw. Przewija się informacja, że podwozie skonstruowano jeszcze w spółce Doosan Infracore (dziś Hyundai Doosan Infracore), produkującej maszyny budowlane. W marketingowych doniesieniach o K239 powszechnie podaje się, że producentem nośnika jest Hanwha. Jeśli tak, to dziwi, że takiego pojazdu bazowego Hanwha nie ma w swojej ofercie, a wcześniej nie miał Doosan DST (czy też Doosan Infracore).

Wybierając nośnik systemu – decyzja zapadła w latach 2009–2010 – brano pod uwagę wyłącznie rodzime podwozia kołowe, najpierw trzyoosiowe, włącznie z Kią KM250 (a w zasadzie jej cięższą wersją, tj. KM500/K711A1), czyli rozwojową odmianą produkowanej na licencji amerykańskiej ciężarówki M35A2 (K511), zupełnie przestarzałą, o samej M35A2 z lat 40. nie wspominając. Jednak wówczas był dostępny już zupełnie nowy i nowoczesny samochód ciężarowy – Kia KM1500 w układzie 8×8, który z czasem stał się podstawowym nośnikiem południowokoreańskich systemów rakietowych różnego przeznaczenia lub systemów elektronicznych, transporterem ciężkiej techniki bojowej jako ciągnik siodłowo-balastowy czy wozem ewakuacyjno-remontowym. Dlatego na pewno rozważano zastosowanie jako nośnika KM1500 w identycznej konfiguracji, jak do wyrzutni pocisków rakietowych „ziemia–ziemia” Hyunmu-2A/B (WiT 9/2017), ale takie rozwiązanie uznano za zbyt drogie. Nośnik systemu K239 miał być tańszy od KM1500.

Nie można wykluczyć, że nośnik K239 to przekonstruowany KM1500 z krótszą ramą i zmniejszonym rozstawem osi, być może uproszczonym zawieszeniem. Opancerzona kabina załogi też jest zupełnie nowa w porównaniu z wyrzutniami Hyunmu-2A/B. Dostarcza ją spółka Heung Il Industrial Co. Ltd. z Wonju w prowincji Gangwon, działająca w branży stalowej. Kabina jest obszerna i sprawia wrażenie wygodnej, jednak stopień jej ochrony balistyczno-przeciwminowej jest bardzo niski – najwyraźniej chroni tylko przed pociskami z ręcznej broni małokalibrowej i eksplozjami min przeciwpiechotnych. Nie ma żadnych danych odnośnie odporności na odłamki pocisków artyleryjskich, co powinno być kluczowym parametrem w przypadku systemu artyleryjskiego (ta ogólnie i tak nie może być wysoka ze względu na trakcję kołową). Kabina mieści trzyosobową załogę, w przypadku K239L: kierowcę, działonowego i dowódcę. Załoga wykonuje zadanie ogniowe nie opuszczając kabiny (wyposażonej w system ochrony przed skażeniem w wyniku użycia broni ABC i klimatyzację). Po prawej stronie kabiny umieszczono właz stropowy. Do strzelania wyrzutnia jest stabilizowana przez cztery opuszczane podpory, co umożliwia użycie zarówno amunicji kierowanej, jak i niekierowanej. W przeciwieństwie do M142 HIMARS, który kołysze się przy strzelaniu w wyniku gwałtownego przemieszczenia się masy każdego kolejnego odpalanego pocisku.

Wyrzutnia K239L odpala niekierowany pocisk rakietowy 227 mm serii M26, zapożyczony z systemu M270 MLRS.

Wojska Lądowe Republiki Korei podają następujące dane taktyczno-techniczne wyrzutni K239L: masa to 31 t (jakoby bez załadowanej amunicji), moc silnika wynosi 335 kW/450 KM, prędkość maksymalna sięga 80 km/h, zasięg drogowy to 450 km (zapas paliwa to 250 l). Pojazd może pokonywać wzniesienia o nachyleniu 60% i trawersować zbocza o nachyleniu 20%, a także brodzić do 0,76 m (w mediach często spotyka się wartość aż 1,2 m, podawaną razem z 1,4 m maksymalnej szerokości pokonywanych rowów). Najczęściej spotykane wymiary K239L to: długość 9 m, szerokość 2,9 m i wysokość 3,3 m. Czasami pojawia się sugestia, że K239 może być przewożony na pokładzie transportowca C-130, co przy takich rozmiarach i masie można włożyć między bajki.