Kiedy nieprzyjaciel zobaczy śmigłowiec bojowy Apache, najczęściej jest już zbyt późno, by się ukryć lub uciec.
Fot. Mike Schoenmaker/ Niels Hoogenboom
Pierwotnie głównym przeznaczeniem holenderskich Apache było niszczenie czołgów, bojowych wozów piechoty i transporterów opancerzonych. Jednakże z powodu szerokiego asortymentu uzbrojenia oraz zaawansowanej awioniki, śmigłowiec jest zdolny także do wykonywania innych zadań. Apache udowodniły to w czasie wielu misji poza granicami kraju, w których brały udział od 1998 r., w tym w Bośni i w Afganistanie. Sytuacja uległa zmianie po zakończeniu zimnej wojny i opublikowaniu nowej Białej Księgi Obrony w 1991 r. Stwierdzono w niej m.in., że Holandia potrzebuje bardziej manewrowych sił lądowych. Jedna z holenderskich brygad piechoty miała zostać przeformowana w brygadę aeromobilną. Taka formacja miała być zdolna do szybkiego reagowania na różnorodne zagrożenia dla krajowego i światowego środowiska bezpieczeństwa, które pojawiły się wraz z zakończeniem zimnowojennej rywalizacji. Było oczywiste, że brygadę muszą wspierać zarówno śmigłowce transportowe, jak i bojowe.
Po określeniu potrzeb operacyjnych, w tym konieczności zakupu śmigłowców bojowych, podjęto studia na tym, jaki typ w największym stopniu może spełnić wstępne założenia taktyczno-techniczne. Zadaniami nowego śmigłowca miało być rozpoznanie, eskorta śmigłowców transportowych, osłona wojsk oraz wsparcie ogniowe wojsk aeromobilnych i innych. Początkowo kandydatami były Bell AH-1 Super Cobra, Agusta A129 Mangusta i Eurocopter Tigre. Ostatecznie jednak Holandia zdecydowała się na zakup śmigłowców bojowych AH-64D Apache odrzucając Tigre, ponieważ ten pierwszy może wszystkie te zadania wykonywać jednocześnie i jego dostawa mogła zostać zrealizowana znacznie wcześniej, niż europejskiego Tigre. Kontrakt na zakup AH-64D został podpisany 24 maja 1995 r. Dostawa 30 śmigłowców rozpoczęła się równo trzy lata później. W międzyczasie Holandia wypożyczyła od US Army 12 śmigłowców AH-64A, używanych do lutego 2002 r. Ostatniego AH-64D dostarczono Holandii w maju 2002 r.
Obecnie Siły Zbrojne Holandii dysponują śmigłowcami czterech typów, które są zgrupowane w Dowództwie Śmigłowców Wojskowych Sił Powietrznych. Płk pil. Pier Schipmölder jest szefem sztabu tego dowództwa. Pułkownik jest bardzo doświadczonym pilotem, który wylatał około 1700 godzin na śmigłowcach bojowych. Odpowiada on za codzienne działania podległych sił, koordynację wysiłku i jest też głównym doradcą dowódcy Dowództwa Śmigłowców Wojskowych, gen. bryg. Gerharda Poleta. Pułkownik udziela nam wyjaśnień dotyczących Dowództwa Śmigłowców Wojskowych: Ministerstwo Obrony Holandii wyciągnęło wnioski ze studiów prowadzonych w latach dziewięćdziesiątych, zatytułowanych Zintegrowane Możliwości Śmigłowcowe – Integrated Military Helicopter Capacity. Studium rozpatrywało możliwość zorganizowania wspólnych dla całych sił zbrojnych sił śmigłowcowych, które odpowiadałoby za działania aeromobilne i wsparcie sił lądowych, działania morskie i inne zadania, takie jak ewakuacja medyczna i misje poszukiwawczo-ratownicze. Przyczyną podjęcia takiej decyzji była konieczność dokonania redukcji kosztów i personelu sił zbrojnych, w warunkach kiedy zakres wykorzystania śmigłowców uległ rozszerzeniu. W wyniku tej analizy teoretycznej 4 lipca 2008 r. powołano do życia Dowództwo Śmigłowców Wojskowych, w którym skoncentrowano wszystkie, zbalansowane i równomiernie rozdzielone działania śmigłowców wojskowych. Chociaż Dowództwo Śmigłowców Wojskowych ma w swoim składzie siły w trzech różnych bazach, to jednak okazało się bardzo sprawne w działaniach pod względem organizacyjnym i efektywności działania.
