US Army otrzymała 375 M2A4. Była to najdłuższa do tego czasu seria czołgów lekkich zbudowanych w Stanach Zjednoczonych od początku lat 20. XX wieku. Był to najbardziej dopracowany amerykański czołg lekki okresu międzywojennego.
W ramach amerykańskiego Korpusu Ekspedycyjnego biorącego udział w I wojny światowej w Europie, 22 grudnia 1917 r. sformowano Tank Corps of the American Expeditionary Forces. Dowódcą tych sił został gen. bryg. Samuel D. Rockenbach (1869-1952), kawalerzysta, który stał na czele US Army Tank Corps aż do jego rozwiązania w 1920 r. Później był komendantem szkoły pancernej w Fort Meade w Maryland, a następnie do 1933 r. dowodził 2. Brygadą Artylerii w Fort Sam Houston w Teksasie, po czym przeszedł na emeryturę. Po rozwiązaniu Korpusu Pancernego nie odegrał on niestety żadnej roli w rozwoju amerykańskich wojsk pancernych.
Bezpośrednio po I wojnie światowej amerykańskie zakłady wykonały na podstawie licencji 925 czołgów Renault FT17, oznaczonych w Stanach Zjednoczonych jako Light Tank M1917. Do 1932 r., był to podstawowy typ czołgu lekkiego i podstawowy typ czołgu w US Army w ogóle.
W czasie I wojny światowej formowany we Francji Tank Corps miał otrzymać łącznie 2000 francuskich czołgów lekkich Renault FT17 oraz 200 brytyjskich czołgów średnich Mark VI. Ponieważ jednak tych ostatnich nigdy nie zbudowano, zamówienie przekierowano na nowe Mark VIII Liberty, których US Army otrzymała łącznie 100, ale już po wojnie.
Ostatecznie głównym typem amerykańskiego czołgu w czasie I wojny światowej były francuskie Renault FT17, w które wyposażono dwa bataliony 304. Brygady Czołgów: 326. Batalion Czołgów (kpt. Sereno Brett) i 327. Batalion Czołgów (kpt. Ronulf Compton). Na czele brygady stanął ppłk George S. Patton Jr. Brygada weszła do akcji w bitwie pod Saint-Mihiel 12-15 września 1918 r., wspierając działania amerykańskiego IV Korpusu gen. mjr. Josepha T. Dickmana. Amerykański atak zakończył się sukcesem, a występ pod Saint-Mihiel, ok. 30 km na południowy zachód od Metzu, został zdobyty przez Amerykanów.
W I wojnie światowej w składzie brytyjskiej 4. Brygady Czołgów walczył też amerykański batalion czołgów ciężkich, 301st Heavy Tank Battalion, wyposażony w brytyjskie czołgi Mark V (47 szt.). Jednostka poniosła poważne straty w walkach o Kanał St. Quentin 29 września 1918 r., ale w czasie bitwy pod Selle 17 października, batalion odniósł już sukces, podobnie jak w bitwie nad Kanałem Sambre, 22-23 października 1918 r. Tymczasem 304. Brygada Czołgów wzięła udział w ofensywie Moza-Argonne pod koniec września. Brygada brała udział w walkach do 16 października 1918 r., ponosząc duże straty, ale i odnosząc sukcesy.
Mimo, że we Francji rozpoczęto formowanie dużej liczby batalionów, tylko te trzy weszły do walki. Po I wojnie światowej wszystkie wróciły do Stanów Zjednoczonych, gdzie całość tych sił ulokowano w Fort Meade w Maryland. Oczywiście, nigdy nie dotarły tam tysiące Renault FT17, choć w pewnym momencie planowano zakup nie mniej niż 4400 wozów tego typu. Do Stanów Zjednoczonych przywieziono nieco ponad setkę (144?) Renault FT17, gdzie po wojnie dołączono do nich 100 zbudowanych w USA czołgów Mk VIII Liberty, według brytyjskiego projektu.
Tymczasem 4 czerwca 1920 r. uchwalono National Defense Act 1920. Między innymi reorganizował on Wojska Lądowe, likwidując US Army Tank Corps. Teraz wszystkie czołgi znalazły się pod egidą Infantry Branch, czyli Szefostwa Piechoty, jako broń wsparcia. Zresztą całość amerykańskich sił pancernych to od lata 1920 r. Tank School (szkoła pancerna) i 1st Tank Group (1. Grupa Czołgów), zgromadzone w Fort Meade.
1 września 1929 r. 1. Grupę Czołgów przemianowano na 1. Pułk Czołgów (1st Tank Regiment), a trzy lata później, 25 października 1932 r. powstał na jego bazie 66th Infantry Regiment (Light Tanks) – 66. Pułk Piechoty (Czołgów Lekkich). Drugą jednostką sformowaną z 1. Grupy Czołgów 1 września 1929 r. był 2nd Tank Regiment (Heavy) – 2. Pułk Czołgów (Ciężki), który 25 października 1932 r. przemianowano na 67th Infantry Regiment (Medium Tanks) – 67. Pułk Piechoty (Czołgów Średnich).
