AC-130W Stinger II podczas lotu nad poligonem Melrose AFR w Nowym Meksyku; 10 stycznia 2013 roku. Samolot nie ma jeszcze zamontowanej haubicy kal. 105 mm.

Dowództwo operacji specjalnych Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (AFSOC – Air Force Special Operations Command) użytkuje obecnie dwa typy samolotów wsparcia artyleryjskiego (gunship): AC-130W Stinger II oraz AC-130J Ghostrider. Wdrożone do służby jako rozwiązanie przejściowe, AC-130W doskonale sprawdziły się w swojej roli. Są one sukcesywnie wycofywane wraz z wchodzeniem na wyposażanie eskadr AFSOC nowych gunshipów typu AC-130J. Budowane na bazie samolotów transportowych specjalnego przeznaczenia MC-130J Commando II, AC-130J dostarczane są obecnie w najnowszej konfiguracji Block 30. Oprócz uzbrojenia lufowego, AC-130J przenoszą szeroką gamę precyzyjnego uzbrojenia „powietrze-ziemia”. AFSOC realizuje obecnie program wyposażenia AC-130J również w laser pokładowy zdolny do niszczenia celów powierzchniowych.

W połowie 2009 r., niemalże jednocześnie, zarówno piechota morska Stanów Zjednoczonych (USMC) jak i siły powietrzne (USAF) rozpoczęły programy mające na celu zaprojektowanie modułowych zestawów ofensywnych. Miały one w relatywnie tani i prosty sposób przekształcić samoloty z rodziny C-130 Hercules w platformy typu gunship.

Kokpit samolotu wsparcia artyleryjskiego AC-130W. Pilot ma założony hełm z wyświetlaczem typu Thales Visionix Scorpion HMCS.

Założenia programu piechoty morskiej zakładały uzyskanie możliwości zaadaptowania samolotów tankowania powietrznego KC-130J do wykonywania zadań wsparcia z powietrza własnych oddziałów na ziemi. Miał być to efektywny sposób wykorzystania latających zbiornikowców, bez potrzeby uruchamiania kosztownego programu zakupu dedykowanych platform typu gunship, na które USMC po prostu nie było stać. W ten sposób narodził się program Harvest HAWK (Hercules Airborne Weapons Kit). KC-130J otrzymały możliwość przenoszenia pocisków „powietrze-ziemia” AGM-114P2 Hellfire II oraz precyzyjnego uzbrojenia kierowanego do zwalczania celów powierzchniowych typu SOPGM (Stand-Off Precision-Guided Munition) takiego jak: pociski Raytheon AGM-175 Griffin oraz bomby szybujące MBDA GBU-44/B Viper Strike.

Siły powietrzne zapowiedziały zaadaptowanie w podobny sposób samolotów specjalnego przeznaczenia MC-130W Combat Spear. Plan ten wiązał się z fiaskiem rozpoczętego w 2008 r. programu, którego celem była adaptacja samolotów transportowych Alenia C-27J Spartan jako platform gunship. Dowództwo AFSOC przewidywało zakup docelowo 16 samolotów oznaczonych jako AC-27J. Uzbrojone miały być w pojedyncze działko kal. 30 lub 40 mm oraz uzbrojenie precyzyjne typu SOPGM. Planowano nazwać je Stinger II, na cześć słynnych gunshipów wykorzystywanych podczas wojny w Wietnamie – Fairchild AC-119K Stinger. AC-27J miały zastąpić przeznaczone do wycofania samoloty wsparcia artyleryjskiego typu AC-130H Spectre i uzupełnić flotę gunshipów AC-130U Spooky II. W połowie 2009 r. plan ten został jednak zarzucony z powodu zamrożenia przez Pentagon finansowania, realizowanego wspólnie przez USAF oraz armię (US Army), programu zakupu tzw. wspólnego samolotu transportowego (JCA – Joint Cargo Aircraft), czyli C-27J. Dowództwo AFSOC postanowiło wówczas zmodyfikować jako docelowe samoloty wsparcia artyleryjskiego nowo kupowane samoloty transportowe specjalnego przeznaczenia MC-130J Commando II. Oznaczone jako AC-130J, miały docelowo zastąpić wszystkie AC-130H i AC-130U. Aby jednak wypełnić lukę pomiędzy wycofywanymi AC-130H i AC-130U, a kupowanymi sukcesywnie AC-130J, postanowiono zaadaptować jako gunshipy samoloty MC-130W.