Consolidated PBY-5A Catalina. Amerykańska patrolowa łódź latająca i samolot-amfibia. W latach 1935-1945 zbudowano 3281 maszyn tego typu.

Lotnictwo w walce z okrętami podwodnymi Kriegsmarine. W 1943 r. U-Bootwaffe najlepsze lata miała już za sobą. Wzmożona produkcja i kilka nowinek technicznych były niczym w porównaniu z rozwojem ilościowym i jakościowym alianckich sił ZOP (zwalczania okrętów podwodnych). W tym względzie największe postępy uczyniło lotnictwo, stając się głównym orężem do walki z U-Bootami.

Styczeń-luty

Według stanu z 1 stycznia 1943 r. Niemcy mieli do dyspozycji 199 okrętów podwodnych typu VII i IX. Z tej liczby 157 operowało na Atlantyku, 23 na Morzu Śródziemnym, a 19 w Arktyce. Na przełomie roku aktywność U-Bootów na wodach północnych spadła z powodu zimowych sztormów, dlatego sukcesów w walce z nimi było niewiele. W styczniu Niemcy stracili siedem U-Bootów. Trzy zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach; kolejne dwa zostały zatopione przez alianckie okręty na Morzu Śródziemnym. Pozostałe dwa zatonęły u wybrzeża Brazylii, gdzie padły łupem łodzi latających Catalina z VP-83 (dywizjonu lotnictwa US Navy, który stacjonował w Natal) – U-164 przepadł 6 stycznia, natomiast U-507 13 stycznia.
Pod koniec miesiąca admirał Dönitz objął stanowisko głównodowodzącego Kriegsmarine, ale zachował tytuł dowódcy U-Bootów (Befehlshaber der U-Boote, w skrócie BdU; tę samą nazwę nosił sztab główny
U-Bootwaffe).
W pierwszej połowie lutego „wilcze stada”, nie bacząc na sypiący śnieg, silny wiatr i wysoką falę na Atlantyku, atakowały m.in. konwoje HX-224 z Halifaxu i SC-118 z Nowego Jorku. Gdy statki znalazły się w zasięgu lotnictwa Coastal Command (brytyjskiego dowództwa obrony wybrzeża), do akcji weszły Latające Fortece z 220. Sqn RAF stacjonującego w Irlandii Północnej. 3 lutego samoloty dywizjonu zatopiły U-265, a cztery dni później U-624.
Tymczasem Hitler, który w poprzednich latach zmuszał BdU do trzymania znacznych sił U-Bootwaffe u brzegów Norwegii, gdzie spodziewał się inwazji aliantów, tym razem nabrał podobnych podejrzeń co do Portugalii. Dönitz nie podzielał opinii Führera, ale posłusznie wysłał na portugalskie wody grupę U-Bootów. Brytyjczycy szybko poznali ich rozmieszczenie dzięki pracy kryptologów i skierowali do akcji dywizjony ZOP stacjonujące na Gibraltarze. 12 lutego Hudson z 48. Sqn zatopił U-442, a dzień później Catalina z 202. Sqn zakończyła karierę U-620.
Do końca miesiąca samoloty zatopiły jeszcze trzy U-Booty. 15 lutego Liberator ze 120. Sqn zakończył dziewiczy rejs U-529, który czyhał na statki płynące północnoatlantycką trasą konwojową. Cztery dni później ppor. Gordon Lundon, pilot Wellingtona ze 172. Sqn, natknął się nocą na płynący w wynurzeniu przez Zatokę Biskajską U-268. Lundon oświetlił U-Boota reflektorem Leigha i obrzucił czterema bombami głębinowymi, zatapiając go z całą załogą. 21 lutego maj. Desmond Isted, pilot Liberatora ze 120. Sqn, zatopił U-623. Co godne uwagi, Isted dokonał tego na środku północnego Atlantyku, w odległości ponad 900 Mm (około 1700 km) od Nowej Fundlandii i tyle samo od Irlandii Północnej. Ponadto na Morzu Śródziemnym, u brzegów Libii, 17 lutego Bisley z 15. Sqn SAAF asystował w osaczeniu i zdobyciu U-205, natomiast dwa dni później Wellington z 38. Sqn RAF wytropił U-562, którego następnie zatopiły niszczyciele Royal Navy.

Marzec

Wiosną 1943 r. atlantycka flota U-Bootów osiągnęła maksymalny stan 171 okrętów. B-Dienst – niemiecka służba dekryptażu radiowego – na bieżąco informowała o ruchu konwojów, podczas gdy alianccy kryptolodzy nadal trudzili się nad złamaniem szyfru nowej, czterobębenkowej Enigmy. To wszystko sprawiło, że w marcu liczba statków państw sprzymierzonych i neutralnych zatopionych przez niemieckie i włoskie okręty podwodne raptownie wzrosła do 110 (z 67 w lutym i 44 w styczniu). Był to jednak ostatni taki wynik. Od tego czasu do końca wojny miesięczna liczba statków zatopionych przez U-Booty ani razu nie przekroczyła pięćdziesięciu.
Do marca 1943 r. alianci zgromadzili po obu stronach północnego i środkowego Atlantyku potężne siły lotnicze do walki z U-Bootami. Na Nowej Fundlandii stacjonowały cztery kanadyjskie dywizjony Catalin (5., 116., 117. i 162. Sqn RCAF), cztery Hudsonów (11., 113., 119. i 145. Sqn RCAF) i jeden bombowców Digby (10. Sqn RCAF). US Navy, która swoje siły ZOP zgrupowała w Skrzydłach Lotnictwa Marynarki (Fleet Air Wing – w skrócie FAW), rozmieściła na Nowej Fundlandii dwa dywizjony Ventur (VB-125 i VB-126) oraz jeden Liberatorów (VB-103), a na Wschodnim Wybrzeżu i Bermudach dwa dywizjony Catalin (VP-31 i VP-81) i dwa łodzi latających Mariner (VP-74 i VP-201). Ponadto na Wschodnim Wybrzeżu i Nowej Fundlandii stacjonowało około 20 dywizjonów lotnictwa US Army (o oznaczeniach A/S, od Antisubmarine) wyposażonych w bombowce typu B-18 Bolo, B-25 Mitchell, B-34 Ventura i B-24 Liberator, które podlegały Dowództwu Sił Powietrznych Armii do Zwalczania Okrętów Podwodnych (Army Air Forces Antisubmarine Command – w skrócie AAFAC).