Jeden z dwoch finalistow fazy EMD programu Mobile Protected Firepower – GDLS Griffin II.

17 grudnia 2018 r. US Army wskazała finałową parę firm, które będą rywalizować o zamówienie w programie Mobile Protected Firepower. Są to BAE Systems, oferująca czołg lekki ELT i General Dynamics Land Systems z Griffinem II.

Historia MPF jest związana z poszukiwaniem następcy, wycofanego z aktywnej służby w 1996 r., czołgu lekkiego M551 Sheridan, w którym to celu w ramach programu AGS (Armored Gun System) US Army miała kupić nowy czołg lekki dla jednostek aeromobilnych. Pomimo wskazania zwycięzcy – XM8 Buford, opracowanego przez FMC Corporation (później United Defence, od 2005 r. część BAE Systems) – program zamknięto w 2004 r., choć rozwój konstrukcji przez dwa lata kontynuował na własną rękę producent. Nie udało się także wdrożyć czołgu lekkiego XM1202 na bazie platformy MGV (Manned Ground Vehicle), opracowanej w ramach programu Future Combat Systems – który został zamknięty w 2009 r. (więcej na temat perypetii związanych z poszukiwaniem następcy M551 w WiT 4/2017).

Mobile Protected Firepower

Kolejnym podejściem do wdrożenia nowego czołgu lekkiego do jednostek szybkiego reagowania stał się program Mobile Protected Firepower. MPF, mimo „modnej” nazwy, ma być po prostu czołgiem lekkim, powstającym dwuetapowo. W pierwszym etapie, do 2022 r. (obecnie przewiduje się raczej 2025 r.), wdrożone ma być niezaawansowane rozwiązanie „z półki”. Uzbrojenie stanowić ma 105 lub 120 mm armata, pancerz ma chronić przed amunicją małokalibrową (po dopancerzeniu zapewne przed średniokalibrową), a ponadto wspierać ma go aktywny system samoobrony (podobno rozważane są Iron Fist IMI Systems i ADS Rhein-
metall Defence, docelowo zapewne będzie to modułowy MAPS). Pierwotnie zakładano transport pojedynczego wozu w ładowni samolotu C-130J Hercules lub dwóch wozów przez C-17 Globemaster III (dla porównania, C-17 miał przewozić trzy AGS i jeszcze cztery HMMWV), ale dziś jest mowa tylko o dwóch w C-17, co umożliwi zwiększenie masy w konfiguracji bazowej do ponad 20 t (przewiduje się ok. 30 t). Taki wóz trafi do wyposażenia amerykańskich IBCT. Jego wersja rozwojowa po 2035 r. mogłaby wejść do uzbrojenia także SBCT. Obecnie przewiduje się włączenie jednej kompanii (14 czołgów) do każdego BCT. Na zapytanie ofertowe odpowiedziały początkowo tylko: GDLS (oferujący czołg lekki Griffin) i BAE Systems (zaprezentowany w 2015 r. Expeditionary Light Tank, bazujący na XM8), zaś nieco później pojawiła się także oferta SAIC, obejmująca singapurski bwp NGAFV (produkcji ST Kinetics) i belgijską wieżę Cockerill 3105 (CMI Defence).

Finaliści

Ostatniemu z oferentów nie pomogło ani zaprezentowanie swojego wyrobu na wystawie AUSA, ani zastosowanie nowatorskiej kamery termowizyjnej produkcji L3 Technologies. 17 grudnia 2018  r. US Army wskazała finałową parę, która otrzyma kontrakty w ramach fazy EMD, czyli BAE Systems i GDLS. Z BAE Systems zawarto kontrakt o wartości niemal 376 mln USD, zaś z GDLS nieco ponad 335 mln USD. W budżetach lat podatkowych 2018 i 2019 przewidziano na ten cel odpowiednio 176 i 175 mln USD (w kolejnych budżetach – odpowiednio – 311, 360 i 376 mln USD). W ich ramach każdy z finalistów ma dostarczyć 12 prototypowych czołgów, z których pierwsze miałyby trafić do US Army do początku 2020 r., po czym rozpocząć czteromiesięczne testy. Wyłonienie zwycięzcy nastąpić miałoby do 2022 r., zaś wejście do służby MPF przewidziane jest na 2030 r. Pierwszy kontrakt ma obejmować 26 pojazdów produkcji małoseryjnej LRIP (Low Rate Initial Production) i przebudowę ośmiu prototypów z opcją na 28 kolejnych czołgów. Koszt fazy LRIP oceniany jest na maksymalnie 968 mln USD. To niewiele, ale docelowe zamówienie może obejmować nawet 504 czołgi, o ile plany nie ulegną zmianie.