Pierwszy E-2D przydzielony do dywizjonu VAW-125 „Tigerstails” przelatuje nad bazą morską Norfolk; 20 marca 2014 r. Trzy lata później jednostka ta została przebazowana z Norfolk do MCAS Iwakuni w Japonii.

Zdolne do operowania z pokładów lotniskowców samoloty wczesnego ostrzegania, dowodzenia i kontroli powietrznej Northrop Grumman E-2D Advanced Hawkeye to najnowsza wersja platformy pozostającej na uzbrojeniu marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych (US Navy) nieprzerwanie od lat 60. XX wieku. Produkcja E-2D nadal trwa, a amerykańska marynarka wojenna przewiduje zakup docelowo 86 samolotów tego typu. Dzięki kompleksowemu programowi modernizacji E-2D mają pozostać na wyposażeniu dywizjonów US Navy przynajmniej do lat 40. XXI wieku.

Prace nad nowym samolotem wczesnego ostrzegania i kontroli powietrznej firma Grumman rozpoczęła w 1957 r. Pierwszy, w pełni wyposażony egzemplarz oznaczony jako E-2A został oblatany 19 kwietnia 1961 r. Samolot został wyposażony w radar General Electric AN/APS-96, z nowatorską, montowaną na grzbiecie samolotu, obrotową anteną talerzową o średnicy 7,31 m. Załoga składała się z pilota, drugiego pilota oraz trzech oficerów systemów elektronicznych (ESO – Electronics Systems Officer). Przedział ESO nazywany centrum informacyjno-bojowym (CIC – Combat Information Center) posiadał trzy stanowiska do obsługi stacji radiolokacyjnej umieszczone na lewej burcie samolotu, bokiem do kierunku lotu. Centrum dowodził oficer CICO (CIC Officer), który był jednocześnie dowódcą misji. Podlegali mu: operator radiolokatora (RO – Radar Operator) oraz oficer kontroli powietrznej (ACO – Air Control Officer), którego głównym zadaniem było utrzymywanie łączności. Piloci zajmowali się wyłącznie pilotowaniem samolotu i całkowicie podlegali dowódcy misji. Każda kolejna wersja samolotu E-2 posiadała radar z anteną talerzową oraz taką samą załogę i rozmieszczenie stanowisk bojowych.

„Delta One”, czyli pierwszy prototyp E-2D Advanced Hawkeye. Samolot oblatano 3 sierpnia 2007 r.

W styczniu 1964 r. pierwsze samoloty Grumman E-2A Hawkeye weszły na wyposażenie dywizjonu wczesnego ostrzegania VAW-11 „Early Elevens” stacjonującego w bazie marynarki wojennej NAS North Island w Kalifornii. Kolejna, ulepszona wersja – E-2B – weszła do służby w latach 1969-1971. Model oznaczony jako E-2C został oblatany we wrześniu 1972 r. Przeszedł on przez szereg modernizacji nazwanych: Group I, Group II, E-2C+ (Group II Plus) oraz E-2C Hawkeye 2000 (H2K).

Modernizacja do standardu Group II stanowiła w ówczesnym czasie największy skok technologiczny w historii rozwoju samolotów Hawkeye. Pierwsze egzemplarze E-2C Group II weszły do służby w czerwcu 1992 r. Grumman dostarczył US Navy ogółem 50 fabrycznie nowych E-2C Group II. Pozostałe 12 egzemplarzy stanowiły zmodernizowane E-2C Group I. Ostatnie egzemplarze E-2C Group II marynarka wojenna wycofała w listopadzie 2019 r.

W 1994 r. doszło do fuzji Grummana z firmą Northrop w wyniku czego powstała firma Northrop Grumman. W połowie lat 90. XX wieku marynarka wojenna rozpoczęła program modernizacji samolotów do standardu E-2C+, który płynnie przekształcił się w program Hawkeye 2000 (H2K). Do najważniejszych komponentów pakietu modernizacyjnego H2K należały:

• • system nawigacji inercyjnej CAINS II, rozbudowany o system nawigacji GPS;
  • nowe komputery misji MCU (Mission Computer Upgrade) firmy Raytheon oparte na komercyjnych technologiach, które zastąpiły przestarzałe komputery firmy Litton;
  • nowe konsole dla operatorów radaru typu Lockheed Martin ACIS (Advanced Computer Indicator Set) z 19-calowymi ekranami;
  • nowy, automatyczny system kontroli lotu (AFCS);
  • system dystrybucji danych CEC (Cooperative Engagement Capability) pozwalający na pełną współpracę z okrętowym systemem bojowym typu AEGIS;
  • system łączności satelitarnej AN/USC-42 Mini-DAMA SATCOM;
  • system przeciwdziałania elektronicznego AN/ALQ-217 ESM.

Hawkeye 2000 został oblatany w 1998 r. Rok później rozpoczęła się produkcja 21 egzemplarzy dla US Navy w ramach kontraktu wartego 1,3 miliarda USD. Pierwszy z 21 zakupionych egzemplarz US Navy odebrała w październiku 2001 r. Ostatni E-2C H2K Northrop Grumman dostarczył 30 września 2009 r. Był to ostatni Hawkeye wyprodukowany w wersji E-2C. Chrzest bojowy Hawkeye 2000 przeszły w 2003 r. podczas operacji „Iraqi Freedom”.
W połowie 2000 r. samoloty E-2C H2K rozpoczęto wyposażać w nowe, ośmiołopatowe śmigła typu Hamilton Sundstrand NP2000. Zastąpiły one czterołopatowe śmigła firmy Aeroproducts. Do 2004 r. nowe śmigła otrzymały również E-2C+ oraz niektóre starsze E-2C Group II. Wersję Hawkeye 2000 można rozpoznać po charakterystycznej kopułce w kształcie ściętego stożka, która wieńczy oś anteny talerzowej. Wcześniejsze wersje E-2C mają zwieńczenie w postaci małej płaskiej kopułki. Z kolei talerz anteny w modelu E-2D jest gładki, tak jak w pierwszych wersjach E-2A/B.
E-2C H2K pozostają jeszcze na wyposażeniu czterech dywizjonów liniowych marynarki: VAW-115 „Liberty Bells”, VAW-116 „Sun Kings”, VAW 123 „Screwtops” oraz VAW-124 „Bear Aces”. Posiada je też dywizjon szkolny VAW-120 „Greyhawks”, dywizjon testowy VX-20 „Force” jak również centrum rozwoju systemów ofensywnych marynarki NAWCD „Strike”. W dywizjonie VAW-120 znajduje się również ostatni „dedykowany” egzemplarz szkolny oznaczony jako TE-2C. Zgodnie z bieżącym planem US Navy wszystkie dywizjony liniowe mają docelowo przezbroić się na model E-2D. Ostatnie E-2C Hawkeye 2000 mają zostać wycofane ze służby do 2027 r.