W dniach 27 sierpnia-25 września 1926 r., na samolocie Breguet XIX, pil. Bolesław Orliński wraz z mech. Leonardem Kubiakiem dokonali kilkuetapowego przelotu z Warszawy do Tokio. W Japonii polscy lotnicy spotkali się z entuzjastycznym przyjęciem.

Pierwsza w wolnej Polsce impreza samolotowa, mająca cechy sportowej rywalizacji, odbyła się 28 września 1919 r. w Poznaniu z inicjatywy Inspektora Wojsk Lotniczych gen. Gustawa Macewicza i redakcji „Polskiej Floty Napowietrznej”. W zawodach tych uczestniczyło 10 zawodników, głównie lotników wojskowych, wśród których wyróżniał się jedyny cywil – Adam Haber-Włyński.

Trzy lata później, we wrześniu 1922 r., przeprowadzono I Krajowy Lot Okrężny, który odbył się w czterech etapach o łącznej długości 1250 km. Imprezę pod względem sportowym kontrolował Aeroklub Polski. Brały w niej udział wyłącznie dwumiejscowe samoloty wojskowe. Drugi i zarazem ostatni Krajowy Lot Okrężny rozegrano w sierpniu 1923 r. W zawodach uczestniczyło 21 samolotów, ukończył je natomiast tylko jeden. Lot okrężny odbywał się w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych i tym należy tłumaczyć smutny finał tej ciekawej imprezy.
W latach 1919-1926 uczestnikami sportu samolotowego byli wyłącznie piloci wojskowi lub byli piloci wojskowi. Latano na samolotach wojskowych, na których też wykonywano przeloty i startowano w zawodach w kraju i za granicą. Działały wówczas: Związek Awiatyczny Studentów Politechniki Lwowskiej (założony w 1909 r.), Sekcja Lotnicza Koła Mechaników Politechniki Warszawskiej (założona w 1918 r.), LOPP (założona w 1923 r.) oraz Związek Lotników Polskich w Poznaniu (założony w 1922 r.). Organizacje te miały ogromny wpływ na tworzenie się sportu samolotowego, szkolenie pilotów oraz propagowanie idei latania. W latach 1919–1926 przeprowadzono trzykrotnie zawody samolotowe, w tym dwukrotnie już wspomniane krajowe loty okrężne. Organizowały je władze lotnictwa wojskowego, a uczestniczyli w nich lotnicy wojskowi na samolotach wojskowych. Zawody te pod względem sportowym kontrolował Aeroklub Polski. Piloci wojskowi brali udział w zawodach zorganizowanych przez Aeroklub Szwajcarski, wykonywali też przeloty zagraniczne.
Zorganizowany po raz pierwszy w 1927 r. Krajowy Konkurs Awionetek, który zapoczątkował rozgrywanie zawodów o charakterze ogólnopolskim, wyprzedził zaledwie o 11 dni powstanie Aeroklubu Akademickiego w Warszawie w październiku tego roku. Był on zapowiedzią powstawania sportu samolotowego w oparciu o zbudowane w tym celu sportowe samoloty cywilne. Ówczesny Aeroklub Polski z siedzibą w Warszawie całą uwagę skupiał na propagowaniu lotnictwa. Z jego inicjatywy powstała również LOPP, która od 1927 r. przystąpiła do finansowania zawodów samolotowych.

Międzynarodowe Zawody Lotnicze 1922-1932

W latach 1922-1937 polscy piloci czternastokrotnie uczestniczyli w zawodach międzynarodowych, a czterokrotnie w zawodach samolotowych w Zurichu noszących nazwę Międzynarodowych Zawodów Lotniczych. Zawody, których gospodarzem był Aeroklub Szwajcarii, organizowano co pięć lat. Raz tylko Szwajcarzy postanowili złamać tę zasadę i przeprowadzić je w sierpniu 1935 r. Polska zgłosiła wtedy ekipę składającą się z trzech załóg na samolocie RWD-9. Zawody jednak zostały odwołane. Rozegrano je dopiero w 1937 r.
I Międzynarodowe Zawody Lotnicze odbyły się w dniach 3-10 września 1922 r. Na zaproszenie Aeroklubu Szwajcarii Polska wystawiła dwie załogi samolotów Breguet XIV w składzie: pil. Ludomił Rayski i nawig. Czesław Filipowicz oraz pil. Ignacy Giedgowd i nawig. Józef Krzyczkowski. Pierwsza załoga uzyskała wyróżnienie i nagrodę specjalną w okrężnym locie alpejskim; załoga druga – 4. miejsce w konkurencji zrzucania bomb na określony cel. Był to pierwszy występ polskich pilotów w zawodach międzynarodowych, który spotkał się z dobrą oceną obserwatorów. Prasa specjalistyczna podkreślała wysoką formę zawodników zespołu polskiego.
II Międzynarodowe Zawody Lotnicze zostały rozegrane w dniach od 14 do 21 sierpnia 1927 r. Przeprowadzono pięć konkurencji. Polacy startowali tylko w trzech: l – okrężnym locie alpejskim dla samolotów wojskowych, 2 – konkursie akrobacji, 3 – konkursie prędkości na trasie 130 km. W każdej konkurencji brało udział od 19 do 22 zawodników reprezentujących dziewięć państw. Barw polskich bronili: pil. Aleksander Cichocki, pil. Jerzy Kossowski i pil. Bolesław Orliński (wszyscy na samolotach SPAD-61). Mimo złych warunków atmosferycznych oraz konkurencji ze strony wielu świetnych zawodników zagranicznych pil. Aleksander Cichocki zajął drugie miejsce w konkursie prędkości. W czasie lotu na zawody poważnie uszkodzone zostały samoloty J. Kossowskiego i B. Orlińskiego.
W III Międzynarodowych Zawodach Lotniczych, odbywających się w dniach 22-31 lipca 1932 r., Polskę reprezentował pil. Jerzy Bajan (na samolocie PZL-11).
W locie alpejskim uzyskał prędkość 320 km/h i dużą przewagę nad pozostałymi zawodnikami. Pretendował do pierwszego miejsca, lecz po dwóch konkurencjach przyznano mu miejsce drugie.
IV Międzynarodowe Zawody Lotnicze odbyły się od 23 lipca do 1 sierpnia 1937 r. Barw polskich broniło siedmiu pilotów: Eugeniusz Przysiecki i Aleksander Onoszko (Aeroklub Warszawski), Jerzy Solak, Adam Szarek i Stefan Kowalski (Aeroklub Lwowski), Kazimierz Kaczmarczyk (Aeroklub Pomorski) oraz Andrzej Chramiec (ARP). W zlocie do Zurichu wzięło udział 70 samolotów, a Polacy zajęli następujące lokaty: 12 – E. Przysiecki, 17 – A. Onoszko, 22 – pil. K. Kaczmarczyk, 25 – S. Kowalski, 26 – J. Solak, 32 – A. Szarek, 36 – A. Chramiec. Największy sukces odnieśli Polacy w locie alpejskim, zajmując miejsca: 1 – E. Przysiecki, 4 – A. Szarek, 5 – K. Kaczmarczyk, 6 – J. Solak, 7 – pil. A. Onoszko.