Wielozadaniowy śmigłowiec lekki Fennec do misji wsparcia ogniowego może być wyposażony w działko kalibru 20 mm GIAT M621, umieszczone w zasobniku przenoszonym na prawym węźle podwieszeń.

Od czerwca 2014 r. dwa śmigłowce wsparcia bojowego SA.330B Puma należące do stacjonującego w Cazaux Escadron d’Hélicoptères (EH) 1/67 „Pyrénées” są rozmieszczone na lotnisku w N’Djamenie w Czadzie, w ramach pierwszego oficjalnego skierowania śmigłowców Sił Powietrznych Francji (Armée de l’Air – Adla) do bezpośredniego wsparcia lotniczego w misjach poza granicami kraju. Samo zadanie nie jest jednak dla załóg śmigłowców SA.330 Puma żadną niespodzianką, Francja była pierwszym krajem eksperymentującym z systemami uzbrojenia strzeleckiego dla tego typu statków powietrznych i od tego czasu zgromadziła na tym polu bardzo duże doświadczenie.

W początkach francuskich operacji wojskowych w Algierii w połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku Francuzi byli pionierami wykorzystania śmigłowców do realizacji zadań taktycznych. Śmigłowce typu Sikorsky H-19 Corsaire transportowały i desantowały m.in. żołnierzy francuskich sił specjalnych, walczących z algierskimi partyzantami. Szybko stało się jasne, że H-19 są wrażliwe na ogień przeciwnika z ziemi, nawet z broni małokalibrowej, dlatego też część doświadczonych pilotów zaproponowała uzbrojenie śmigłowców, aby mogły one samodzielnie oczyścić rejon lądowania oraz zapewnić osłonę w trakcie krytycznych faz desantu lub podejmowania komandosów. Problemem pozostawała postawa Dowództwa Sił Powietrznych, które nie było przekonane co do konieczności doposażenia śmigłowców w uzbrojenie. Do tej pory zadania śmigłowców obejmowały jedynie rozpoznanie, transport i desantowanie ładunków i ludzi oraz ewakuację rannych, zmiana funkcji śmigłowców ze środka pomocniczego na jeden z najważniejszych element operacji taktycznych nie była jeszcze w pełni dostrzegana i rozumiana.
Pułkownik Félix Brunet, jeden z najbardziej doświadczonych pilotów śmigłowcowych, nie czekając na zielone światło ze strony Dowództwa Sił Powietrznych podjął w 1956 r. wraz z grupą kolegów próbę przetestowania różnorodnych rodzajów uzbrojenia na śmigłowcach Sikorsky H-19 (S-55) oraz Sikorsky H-34 (S-58). Załogi na własną rękę sprawdziły użycie różnych rodzajów uzbrojenia, nie występując oficjalnie o zgody na zmianę konfiguracji płatowców i zabudowę broni. Gdy w 1957 r. Brunet ostatecznie przekonał Dowództwo Sił Powietrznych o konieczności uzbrojenia śmigłowców, prototypowy H-34 nazwany „Mamut” otrzymał działko MG151 kalibru 20 mm zamontowane w otwartych drzwiach kabiny ładunkowej oraz dwa wielkokalibrowe karabiny maszynowe kal. 12,7 mm w tylnych oknach. Kryptonim „Mamut” został zmieniony w 1960 r. na „Pirat” (Pirate), i jest używany do dziś. Po kilkunastu latach służby H-34 zostały w latach siedemdziesiątych zastąpione przez nową generację „Piratów” AdlA w postaci SA.330B Puma. W ciągu dziesięcioleci eksploatacji uzbrojone śmigłowce Puma wykonały liczne zadania bojowe. Jednym z najnowszych przykładów jest ich udział w Operacji „Epervier” w Czadzie.
Współczesne użycie śmigłowców do bezpośredniego wsparcia lotniczego z powietrza wciąż przypomina pierwsze misje w Algierii, mimo zmian typów uzbrojenia, innych przeciwników oraz znacznie większej roli rozpoznania i przewagi informacyjnej nad przeciwnikiem. Zwykle uzbrojone śmigłowce przylatują na miejsce desantu przed maszynami transportowymi, zabezpieczając strefę lądowania, aby żołnierze mogli bezpiecznie opuścić pokłady śmigłowców.
Główną różnicą w realizacji wsparcia ogniowego między samolotami odrzutowymi a śmigłowcami jest kontakt z przeciwnikiem. Pilot odrzutowego samolotu bojowego ma możliwość zrzutu bomby naprowadzanej laserowo z dużej odległości, nawet nie mając bezpośredniego kontaktu wzrokowego z celem; piloci śmigłowców zaś zawsze znajdują się w pobliżu celu. Z wyjątkiem planowanych do wprowadzenia do uzbrojenia śmigłowców szturmowych Tigre HAD kierowanych pocisków rakietowych „powietrze-ziemia” Hellfire o zasięgu 8 km, wszystkie inne systemy uzbrojenia używane dotychczas przez śmigłowce francuskiego lotnictwa wojskowego wymagały od załogi widoczności celu.