Czołg A15 Crusader był podstawowym typem brytyjskiego wozu „szybkiego” podczas walk w Afryce Północnej w latach 1941-1942.

Udział 1. Dywizji Pancernej i 1. Armijnej Brygady Pancernej w kampanii francuskiej 1940 r. przyniósł ważne wnioski co do organizacji i wyposażenia brytyjskich formacji pancernych. Nie wszystkie mogły być od razu wdrożone, nie wszystkie też zostały właściwie zrozumiane. Trzeba było kolejnych strat i żołnierskiej krwi, by wprowadzić kolejne, bardziej radykalne zmiany.

Ewakuowane z Francji brytyjskie jednostki pancerne utraciły praktycznie cały sprzęt, dlatego trzeba je było organizować od nowa. Na przykład z ewakuowanych dywizyjnych dywizjonów rozpoznawczych sformowano bataliony karabinów maszynowych, połączonych następnie w dwie brygady karabinów maszynowych. Formacje te wyposażono w ciężarówki, karabiny maszynowe oraz improwizowane i zwykłe
samochody pancerne.
Nowy wzór organizacyjny dywizji pancernej nadal przewidywał jej podział na dwie brygady pancerne i grupę wsparcia, jednakże do każdej z brygad pancernych – poza trzema batalionami czołgów – włączono też zmechanizowany batalion piechoty z czterema kompaniami na transporterach opancerzonych Universal Carrier (trzy plutony w kompanii, razem 44 w batalionie) i na lekkich kołowych transporterach rozpoznawczych Humber (pluton zwiadu kompanii) oraz plutonem dowodzenia, w którym była m.in. sekcja dwóch moździerzy 76,2 mm. Każdy z nowych batalionów czołgów miał się składać z trzech kompanii po cztery plutony po trzy czołgi szybkie (16 w kompanii – wraz z dwoma czołgami szybkimi i dwoma czołgami wsparcia, z haubicą zamiast armaty w sekcji dowodzenia), co łącznie dawało 52 czołgi z czterema czołgami szybkimi w plutonie dowodzenia batalionu. Dodatkowo każdy batalion miał pluton rozpoznawczy z 10 lekkimi kołowymi transporterami rozpoznawczymi. Brygada pancerna, mając trzy bataliony i 10 czołgów szybkich w kompanii dowodzenia, dysponowała nominalnie 166 czołgami (i 39 lekkimi kołowymi samochodami pancernymi, w tym 9 w dowództwie brygady), w dwóch brygadach dywizji było więc zgodnie z etatem 340 czołgów, w tym osiem czołgów w dowództwie dywizji.
Duże zmiany zaszły natomiast w grupie wsparcia. Był w niej teraz jeden batalion piechoty zmotoryzowanej w całości na ciężarówkach (bez Universal Carrierów), dywizjon artylerii polowej, dywizjon artylerii przeciwpancernej i dywizjon artylerii przeciwlotniczej (jako oddzielne pododdziały w miejsce jednego, połączonego), a także dwie kompanie saperów i park mostowy. W dywizji dodano też dywizjon rozpoznawczy na samochodach pancer-
nych i czołgach lekkich.
Dywizja pancerna o nowej strukturze etatowej, wprowadzonej w październiku 1940 r., liczyła 13 669 żołnierzy (w tym 626 oficerów), 340 czołgi, 58 samochodów pancernych, 145 lekkich kołowych transporterów rozpoznawczych, 109 transporterów Universal Carrier, 3002 samochody (głównie ciężarowe) i 918 motocykli.

Powstanie „Szczurów Pustyni”

Formowanie kolejnej dywizji mobilnej w Egipcie ogłoszono jeszcze w marcu 1938 r. We wrześniu 1938 r. do Egiptu przybył jej pierwszy dowódca, gen. mjr Percy Hobart, a miesiąc później zaczęło się formowanie związku taktycznego. Jej trzonem została Lekka Brygada Pancerna w składzie: 7th Queen’s Own Hussars – batalion czołgów lekkich, 8th King’s Royal Irish Hussars – batalion piechoty zmotoryzowanej i 11th Hussars (Prince Albert’s Own) – batalion samochodów pancernych Rolls-Royce. Drugą brygadą dywizji została Heavy Armoured Brigade, mająca dwa bataliony: 1st Battalion RTC i 6th Battalion RTC, oba wyposażone w czołgi lekkie Vickers Light Mk VI oraz średnie Vickers Medium Mk I i Mk II. Dodatkowo w dywizji była grupa wsparcia z dywizjonem artylerii polowej 3rd Regiment Royal Horse Artillery (24 haubice kal. 94 mm), batalion piechoty 1st Battalion King’s Royal Rifle Corps, a także dwie kompanie saperów.
Zaraz po wybuchu wojny, we wrześniu 1939 r., jednostka zmieniła nazwę na Dywizja Pancerna (bez numeru), a 16 lutego 1940 r. – na 7. Dywizja Pancerna. W grudniu 1939 r. gen. mjr Percy Hobart został – w wyniku różnicy zdań z przełożonymi – usunięty ze stanowiska; zastąpił go gen. mjr Michael O’Moore Creagh (1892-1970). Jednocześnie Lekka Brygada Pancerna stała się 7. Brygadą Pancerną, a Ciężka Brygada Pancerna – 4. Brygadą Pancerną. Grupa wsparcia też formalnie zmieniła nazwę z Pivot Group na Support Group (pivot to po angielsku dźwignia zwiększająca udźwig).
Stopniowo dywizja otrzymywała nowy sprzęt, co umożliwiało wyposażenie w czołgi całej 7. Brygady Pancernej, natomiast trzeci batalion 4. Brygady Pancernej, w postaci 2nd Royal Tank Regiment, został do niej dołączony dopiero w październiku 1940 r. Nieco wcześniej z 7. Brygady Pancernej wyłączono 11th Hussars z jego samochodami pancernymi – przenosząc ten pododdział na szczebel dywizji jako dywizjon rozpoznawczy, a na jego miejsce włączono batalion czołgów 3rd The King’s Own Hussars, który został przeniesiony z Wielkiej Brytanii.