10 lipca turecka Prezydencja Przemysłu Obronnego ogłosiła, że rozpoczęto dostawy seryjne rakietowego systemu przeciwlotniczego Hisar-A+, a analogiczny system Hisar-O+ zakończył badania państwowe i tym samym osiągnął gotowość do produkcji.
Powyższe informacje przekazał İsmail Demir, stojący na czele Prezydencji Przemysłu Obronnego (Savunma Sanayii Başkanlığı, SSB). Pierwszy seryjny zestaw rakietowego systemu przeciwlotniczego krótkiego zasięgu Hisar-A+ dostarczono wojsku. Natomiast rakietowy system przeciwlotniczy średniego zasięgu Hisar-O+ zakończył badania państwowe udanym strzelaniem poligonowym i tym samym potwierdził swoją dojrzałość techniczną i może zacząć być produkowany seryjnie. Poprzednio 9 marca tego roku SSB informowało o próbie rakietowej systemu Hisar-O+, w której system trafił cel powietrzny lecący na rekordowej wysokości i z rekordowej odległości w dotychczasowej historii badań poligonowych systemu Hisar-O+. Niemniej samych wartości nie ujawniono. Poligonowe odpalenia pocisków systemu Hisar-O+ rozpoczęto 23 lipca 2014 r. Oba systemy to rezultat prac spółek ASELSAN (elektronika) i Roketsan (pociski) oraz instytutu TÜBİTAK Sage (pociski).
Według danych ASELSAN-u system Hisar-O+ (taka turecka Narew, wg tureckiej nomenklatury OİHSFS – Orta İrtifa Hava Savunma Füze Sistemi, czyli system OPL średniego pułapu) ma zasięg 25 km (pułap rażenia to 10 km). Środki obserwacji baterii mają umożliwiać wykrycie i śledzenie samolotu myśliwskiego z 40÷60 km. Liczba śledzonych celów ma przekraczać 60. Bateria Hisar-O+ ma dysponować 18 pociskami gotowymi do odpalenia (trzy wyrzutnie po sześć pocisków każda), natomiast batalion (dywizjon/brygada wg polskiej struktury organizacyjnej) 54, w obu przypadkach z pewną możliwością przyłączenia kolejnych wyrzutni. Natomiast Hisar-A+ (AİHSFS – Alçak İrtifa Hava Savunma Füze Sistemi, czyli system OPL małego pułapu) to zestaw krótkiego zasięgu (wykrycie i śledzenie celu z co najmniej 25 km i możliwość zwalczania z 15 km, pułap rażenia 5 km). Rożnicą jest też autonomiczność wyrzutni Hisar-A+, która wykorzystuje opancerzony transporter gąsienicowy i prócz czterech pojemników transportowo-startowych przenosi trójwspółrzędną stację wykrywania i śledzenia celu. Oba systemy zaprojektowano do dookólnego zwalczania wszelkich celów aerodynamicznych, które wejdą w zasięg środków wykrywania i rażenia systemów.
Według danych Roketsanu oba pociski są w dużej mierze ujednolicone konstrukcyjnie, co ułatwia i potania produkcję. Oba pociski mają ten sam układ konstrukcyjny i aerodynamiczny, tę samą część bojową i zapalniki, ten sam układ naprowadzania (inercjalne po starcie z przesyłem współrzędnych celu dwukierunkową radiolinią i końcowym samonaprowadzaniem termowizyjnym) i ten sam układ sterowania (ogonowe stery aerodynamiczne i wektorowanie ciągu silnika marszowego). Oba pociski mają wykorzystywać dwuzakresowy silnik rakietowy na paliwo stałe, choć różne parametry czasoprzestrzenne wskazują, że silnik pocisku Hisar-A+ musi mieć mniejszy impuls właściwy. Oba pociski wykorzystują też ten sam pojemnik transportowo-startowy.
Struktura baterii systemu Hisar-O+, jak widać, są stosowane radioelektroniczne i optoelektroniczne środki wykrywania oraz dodatkowe stanowisko dowodzenia do wymiany danych z wyższymi szczeblami dowodzenia. Fot. ASELSAN
Podobne z tej kategorii:
Brawo Turcja bo tak konsekwentnie powinno się dbać o własny rozwój technologiczny i niezależność. Kiedy nasi decydenci to zrozumią? System Narew odsuwany w czasie a nawet brak decyzji o zainicjowaniu programu Pioruna 2 który w ciągu kilku lat byłby gotowy.