Broń energetyczna US Navy cz. I Lasery

Początki idei wykorzystania broni energetycznej w Stanach Zjednoczonych sięgają pierwszej połowy lat 80. XX wieku. W 1984 r. oficjalnie rozpoczęto bowiem program Strategic Defence Initiative (SDI), który do historii przeszedł pod medialną nazwą „Gwiezdnych Wojen”. Dobrze opisywała ona koncepcję tego przedsięwzięcia, ponieważ jednym z jego założeń było wykorzystanie, poza uzbrojeniem konwencjonalnym, różnego rodzaju tzw. broni energetycznych, w tym między innymi umieszczonych na orbicie okołoziemskiej laserów i znajdujących się na powierzchni Ziemi dział elektromagnetycznych.

Pierwsza publiczna wzmianka o SDI miała miejsce 23 marca 1983 r., podczas telewizyjnego orędzia prezydenta Ronalda Reagana do narodu. Rok później do życia powołano komórkę Strategic Defense Initiative Organization (SDIO), której zadaniem miała być kontrola przebiegu programu SDI i jego ewentualne sprawne wdrażanie do eksploatacji. Ideą przyświecającą pomysłodawcom „Gwiezdnych Wojen” była chęć stworzenia przeciwwagi dla obowiązującej wówczas w Stanach Zjednoczonych doktryny Wzajemnego Zagwarantowanego Zniszczenia (Mutual Assured Destruction), której jednym z największych przeciwników był sam Reagan, twierdząc że jest to najprostsza droga do „widowiskowego samobójstwa”. Program SDI był prawdopodobnie jednym z najbardziej ambitnych w całej historii Stanów Zjednoczonych, gdyż miał zabezpieczyć całe terytorium kraju przed atakiem ze strony dowolnej liczby pocisków balistycznych, wystrzelonych z dowolnego regionu świata (z oczywistym ukierunkowaniem na ZSRS jako potencjalne źródło ataku). Ostatecznie SDI w swojej oryginalnej koncepcji nigdy nie powstała. Z racji wielkich kosztów, trudnych do zaakceptowania i usprawiedliwienia, zwłaszcza w obliczu zarysowującego się odprężenia i końca zimnej wojny, został ostatecznie wstrzymany w 1993 r. przez administrację Billa Clintona.
W związku z wyasygnowaniem na projekty związane z SDI znacznych środków finansowych, nie zdecydowano się jednak na całkowitą rezygnację z bliskich do osiągnięcia operacyjnego statusu rozwiązań. Podjęto decyzję o zmianie jego założeń. W tym samym 1993 r. zmieniono nazwę z SDIO na BMDO (Ballitic Missile Defence Organization). Zrezygnowano z najbardziej futurystycznych efektorów, na rzecz rozwoju konwencjonalnych pocisków rakietowych, zdolnych do zwalczania głowic rakiet balistycznych poza ziemską atmosferą, ale bynajmniej nie odłożono ad acta osiągnięć związanych z bronią energetyczną. Obecnie, dzięki zyskanym wówczas i w latach 90. XX wieku, i później, zdolnościom (m.in. laser lotniczy ABL), Stany Zjednoczone są państwem, w którym prace nad szeroko rozumianym uzbrojeniem wykorzystującym energię skierowaną (Directed-energy Weapon) prowadzone są z największym rozmachem. Wśród tych wzorów uzbrojenia są także systemy laserowe i hiperdźwiękowe działa elektromagnetyczne.

Początki morskiej broni laserowej

Prace nad pierwszymi laserami chemicznymi, które mogłyby trafić na pokłady okrętów, rozpoczęto dekadę przed uruchomieniem SDI – w 1973 r. Zainicjowały one program budowy pierwszego lasera (LASER – Light Ampflication by Stimulated Emission of Radiation, czyli wzmocnienie światła poprzez wymuszoną emisję promieniowania) dla US Navy, w ramach programu Sealite, który otrzymał nazwę MIRACL (Mid-Infrared Advanced Chemical Laser, Zaawansowany Laser Chemiczny Pracujący w Zakresie Środkowej Podczerwieni). W fazę testów wszedł on jednak dopiero w 1985 r., na co złożyły się napotykane problemy. Jego próby zrealizowano m.in. na poligonie rakietowym White Sands Missile Range (WSMR) w Nowym Meksyku.