Northrop Grumman X-47B

Program eksperymentalnego bezzałogowego systemu powietrznego X-47B zrewolucjonizował dotychczasowe myślenie o pokładowym lotnictwie morskim udowadniając, że nawet w tak trudnym środowisku jest możliwe skuteczne operowanie bezzałogowców.

W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku firma Northrop Grumman przystąpiła do prac nad demonstratorem technologii bojowego bezzałogowego samolotu o cechach utrudnionej wykrywalności Pegasus. Oficjalne oznaczenie X-47A Pegasus otrzymał w czerwcu 2001 r. Wtedy także pojawiły się informacje o nowym samolocie bezzałogowym dla amerykańskiego lotnictwa morskiego Naval Unmanned Combat Air Vehicle (UCAV-N), który miano nazwać X-47B i tworzyć wraz z agencją ds. zaawansowanych projektów badawczych w obszarze obronności DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency) i Siłami Morskimi Stanów Zjednoczonych w ramach programu DARPA/Navy Naval UCAV.
Płatowcowi Pegasusa nadano kształt zbliżony do latawca, a w jego konstrukcji wykorzystano materiały kompozytowe. Jego długość wynosiła 8,5 m, a rozpiętość 8,465 m. W projekcie uwzględniono wewnętrzną komorę uzbrojenia. Samolot miał masę własną 1740 kg i zabierał na pokład 472 kg paliwa przy normalnym operowaniu i 717 kg przy misjach charakteryzujących się maksymalną długotrwałością lotu. Maksymalna masa startowa wynosiła 2678 kg. Do napędu wykorzystano turbinowy silnik odrzutowy Pratt & Whitney Canada JT15D.
Celem programu w którym brał udział Pegasus było wykazanie, że jest możliwe efektywne i przystępne cenowo operowanie samolotów bezzałogowych w ramach tworzącej się wtedy globalnej architektury dowodzenia i kontroli. Analitycy przewidywali wtedy, że maszyny tego typu będą wykorzystywane już od pierwszych godzin konfliktu zbrojnego jako uzupełnienie systemów załogowych poprzez budowę i utrzymywanie spójnego obrazu operacyjnego, wskazywanie celów dla innych platform bojowych, samodzielne atakowanie celów stałych i ruchomych oraz gromadzenie danych po wykonaniu zadania.
Pegasus startował w programie J-UCAS (Joint Unmanned Combat Air Systems) rozpisanym wspólnie przez Siły Powietrzne i Siły Morskie Stanów Zjednoczonych i zarządzanym przez DARPA, co było pewną nowością z racji tego że agencja ta co do zasady zajmuje się programami badawczymi. Jego konkurentem był bezzałogowy system powietrzny X-45 opracowywany przez Boeinga. W 2006 r. w ramach tzw. Quadrennial Defense Review, czyli przeglądu definiującego główne założenia strategiczne i potencjalne zagrożenia dla Stanów Zjednoczonych zdecydowano się skasować program i skupić się na bombowcu strategicznym nowej generacji – Next Generation Bomber, który ostatecznie wyewoluował w Long Range Strike Bomber i został rozstrzygnięty w październiku 2015 r. na korzyść Northrop Grummana, który ma zbudować trudnowykrywalny bombowiec B-21 Raider.

Ruszają prace nad X-47B

W maju 2003 r. DARPA przyznała Northropowi kontrakt wart 160 mln USD zakładający produkcję minimum dwóch bezzałogowych aparatów latających X-47B UCAV (Unmanned Combat Air Vehicle). Celem programu było sprawdzenie czy z technicznego i operacyjnego punktu widzenia jest możliwe przeprowadzanie za pomocą bezzałogowców typowych dla sił morskich misji realizowanych z pokładu lotniskowca. Dodatkowo firma miała zademonstrować jak X-47B może zaspokoić potrzeby Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych.
Kontrakt ten był modyfikacją do wcześniej zawartej umowy Phase IIA UCAV. Wraz z nową umową rozpoczęła się tzw. Phase IIB programu Naval UCAV, a firma mogła czerpać pełnymi garściami z wcześniejszych swoich projektów, takich jak wspomniany już X-47A Pegasus, czy też RQ-4 Global Hawk lub RQ-8 Fire Scout.
Na tym etapie zakładano, że X-47B winien mieć promień działania rzędu 2400 km i przenosić ładunek 2000 kg. Dodatkowo oczekiwano, że będzie on w stanie przez 2 godziny przebywać nad celem oddalonym o 1850 km. Poza opracowaniem samej maszyny i systemu kontroli Northrop Grumman miał również przygotować system kontroli misji. Podwaliny pod tę umowę położyły udane operacje Pegasusa, który zademonstrował możliwość podejścia do lotniskowca i przeprowadzenia lądowania w odległości około metra od wskazanego punktu.