Ostatnia korweta typu K130 pierwszej serii – Ludwigshafen am Rhein, na próbach morskich. Fot. Lürssen

21 czerwca br. Komisja Budżetowa Bundestagu zdecydowała o przyznaniu środków finansowych niezbędnych do zakupu drugiej serii pięciu korwet Klasse 130. Otwiera to drogę do zawarcia umowy z konsorcjum wykonawców i pozyskania okrętów, zgodnie z ustalonymi ramami czasowymi, do 2023 r. My możemy za to usiąść i płakać z zazdrości, a na otarcie łez czekać na nowe... holowniki dla MW RP.

Postanowienie izby niższej niemieckiego parlamentu ucina kilkumiesięczne perturbacje związane z zaspokojeniem pilnej potrzeby operacyjnej, jaką dla Deutsche Marine jest włączenie do służby kolejnej piątki korwet. Wynikła ona głównie ze zobowiązań międzynarodowych Niemiec, związanych z ich udziałem w operacjach NATO, ONZ i Unii Europejskiej. Problemem z wywiązaniem się z powyższych jest zmniejszająca się liczba okrętów zasadniczych klas, wśród których obecnie jest 6 podwodnych, 9 fregat (stopniowo do linii wejdą pierwsze F125, wypierając z kolei 2 ostatnie F122 – docelowo będzie ich 11 trzech typów), 5 korwet K130, zaś do 2018 r. pozostanie tylko 10 jednostek przeciwminowych. Jednocześnie wzrasta liczba operacji morskich Bundeswehry.

Wyboista droga do drugiej serii

Z obecnych 5 korwet w stałej gotowości do działania są 2, co wynika z normalnego cyklu eksploatacji współczesnych okrętów. Ten sam problem dotyczy fregat. Pomocna miała być seria okrętów wielozadaniowych MKS 180, ale wydłużająca się procedura definicji wymagań taktyczno-technicznych oraz przewidywany wzrost wielkości i ceny tych okrętów, oddalają perspektywę podniesienia bandery przez ich prototyp. W tej sytuacji berlińskie Ministerstwo Obrony postanowiło o szybkim zakupie drugiej piątki korwet K130 i dwóch ośrodków szkoleniowych dla ich załóg, co ogłosiła jesienią 2016 r. min. Ursula von der Leyen, szacując jej koszt na około 1,5 mld EUR.
Jednostki te sprawdziły się w misjach zagranicznych, jak również na Bałtyku i Morzu Północnym. Konstrukcja ma już za sobą „choroby wieku dziecięcego”, zaś konsorcjum stoczni thyssenkrupp Marine Systems (tkMS) i Lürssen, które zbudowało pierwszą serię korwet, było gotowe przyjąć zamówienie. Wybór wykonawcy z wolnej ręki ministerstwo uzasadniło pilną potrzebą operacyjną, sprawdzonym projektem, dostępnym od zaraz w przeciwieństwie do innych opcji, oraz chęcią uniknięcia „niespodzianek” w przypadku przekazania projektu innej stoczni. Jednak stanowisko ministerstwa oprotestowała stocznia German Naval Yards Kiel GmbH z Kilonii (GNY), która domagała się rozpisania przetargu. Złożyła w tej sprawie skargę w Trybunale Zamówień Publicznych Federalnego Urzędu Antymonopolowego, który 15 maja br. przyznał jej rację. Co więcej, okazało się, że żądania finansowe AGRE K130 sięgnęły poziomu 2,9 mld EUR (!), podczas gdy pierwsza seria kosztowała 1,104 mld. Ostatecznie konsorcjum zgodziło się na dołączenie GNY do procesu budowy korwet, a jej udział ma sięgnąć 15% przychodu z kontraktu. Późniejsza decyzja parlamentu otwiera drogę do zawarcia umowy z wykonawcami, co zapewne nastąpi niedługo.

Geneza K130

Pierwsze plany modernizacji sprzętowej Bundesmarine z początku lat 90. XX w. miały bezpośredni związek z końcem zimnej wojny. Pociągnęło to za sobą stopniowy, aczkolwiek systematyczny spadek aktywności niemieckiej floty na Bałtyku. Od chwili przyłączenia się Polski i państw bałtyckich do programu Partnerstwo dla Pokoju, a potem NATO, jej udział w operacjach na naszym morzu jest marginalny, zaś ciężar działań przeniesiono na operacje ekspedycyjne, związane z międzynarodowymi wysiłkami zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi i handlu, przekładających się bezpośrednio na interesy gospodarcze i polityczne Niemiec.