Prototypowe stanowisko EOC IBCS podczas pokazu, który odbył się na przełomie października i listopada 2013 r. w garnizonie Redstone Arsenal w Alabamie. IFCN jest

Rozwój systemu IBCS przebiega w cieniu zmienionej – nie wiadomo, czy na stałe – koncepcji systemu IAMD. Wymagania US Army odnośnie zastosowanych w IAMD rozwiązań i urządzeń stały się z upływem lat mniej ambitne. Wpłynęło to także na kształ samego IBCS. Choć paradoksalnie wydaje się, że nie ułatwiło to bynajmniej konstruktorom IBCS zadania. Wskazują na to problemy techniczne i opóźnienia w pracach notowane na przestrzeni ostatniego roku.

W  pierwszej części artykułu (WiT 7/2017) opisane zostały założenia, na podstawie których formułowano wymagania wobec IAMD. Przedstawiono również znane szczegóły techniczne odnośnie stanowiska dowodzenia IBCS. Obecnie przechodzimy do historii tego programu, wciąż będącego w zasadniczej fazie rozwojowej (EMD). Postaramy się też wyciągnąć wnioski, jakie z prac nad IAMD/IBCS mogą płynąć dla Polski i programu Wisła.

Przebieg rozwoju

Główne wydarzenia, przede wszystkim historii IBCS, zawiera kalendarium. Kluczowym wydarzeniem było przyznanie w styczniu 2010 r. kontraktu korporacji Northrop Grumman na opracowanie IBCS w ciągu pięciu lat za 577 mln USD. W ramach tej umowy, IBCS miał być zintegrowany z systemami: Patriot, SLAMRAAM, JLENS, stacjami Enhanced Sentinel, a w dalszej kolejności z THAAD i MEADS. Northrop Grumman otrzymał status głównego dostawcy i zarazem lidera konsorcjum w składzie: Boeing, Lockheed Martin, Harris, Schafer Corp., nLogic Inc., Numerica, Applied Data Trends, Colsa Corp., Space and Missile Defense Technologies (SMDT), Cohesion Force Inc., Millenium Engineering and Integration, RhinoCorp Ltd. oraz Tobyhanna Army Depot. W pokonanym polu została oferta koncernu Raytheon i jego „drużyny”, czyli: General Dynamics, Teledyne Brown Engineering, Davidson Technologies, IBM i Carlson Technologies. Obecnie skład konsorcjum na czele z Northrop Grumman jest następujący: Boeing; Lockheed Martin; Harris Corp.; Schafer Corp.; nLogic; Numerica Corp.; Colsa Corp.; EpiQ; Space and Mission Defense Technologies; CohesionForce; Daniel H Wagner Associates; QTEC; RhinoCorps; Tobyhanna Army Depot; Ultra Electronics Advanced; SPARTA, a Parsons Company; Instrumental Sciences; Intelligent Systems Research; 4M Research i Cummings Aerospace. Zewnętrznym dostawcą i uczestnikiem programu jest Raytheon, gdyż IAMD wykorzystuje szereg jego systemów i urządzeń. Po stronie Pentagonu programem IBCS zarządza IAMD Project Office oraz Program Executive Office for Missiles and Space (PEO M&S, w tym także LTPO – Lower Tier Project Office i CMDS – Cruise Missile Defense Systems) z siedzibą w Huntsville w Alabamie oraz, zajmujące się łącznością, Program Executive Office: Command, Control and Communications-Tactical (PEO C3T) w Aberdeen w Maryland.
Rozwój IBCS/IAMD wciąż trwa. Zarówno od strony technicznej – IBCS po prostu nie działa jak powinien – jak i formalnej. Z punktu widzenia amerykańskich procedur programów zbrojeniowych, IBCS wciąż jest w fazie EMD (Engineering and Manufacturing Development), czyli rozwojowej. Początkowo nic nie zapowiadało takich problemów, program przebiegał płynnie, pomyślnie wypadły też próbne strzelania (FT – Flight Test). Jednak ujawnione w tym roku problemy z oprogramowaniem zdezaktualizowały dotychczasowe założenia.