M60A3 TTS w Niemczech Zachodnich w 1985 r. Na lufę wkm kal. 12,7 mm założono tłumik pozwalający na strzelanie seriami ślepymi nabojami w celach szkoleniowych.

Czołg M60 wszedł do wyposażenia US Army w 1960 r. i od razu trafił na dwa poważne spięcia międzynarodowe grożące wybuchem III wojny światowej: kryzys berliński w 1961 r. i kryzys kubański w 1962 r. Jednak jego debiut bojowy miał miejsce dopiero w wojnie październikowej 1973 r. na Bliskim Wschodzie, w którym izraelskie M60 zmierzyły się m.in. z dostarczonymi bliskowschodnim sojusznikom ZSRR czołgami T-62, dla których był to także debiut bojowy. W barwach amerykańskich M60 po raz pierwszy weszły do walki dopiero w styczniu 1991 r., w czasie operacji „Pustynna Burza”, kiedy to już tylko US Marine Corps miał je w swoim wyposażeniu. W innych armiach zmodernizowane M60 wykorzystuje się do dziś.

Kiedy ruszyło wdrożenie do eksploatacji M60 w Siłach Zbrojnych Stanów Zjednoczonych obowiązywała doktryna atomowego pola walki. Zgodnie z jej założeniami dywizje piechoty US Army były zorganizowane według schematu Pentomic przewidującego prowadzenie działań bojowych sześcioma manewrowymi grupami bojowymi w sile wzmocnionego batalionu każda. Rola wojsk lądowych została sprowadzona do zajmowania porażonego atakami atomowymi terenu i w tym dziele czołgi miały odegrać bardzo ważną rolę, jako że ich pancerz najlepiej chronił przed promieniowaniem przenikliwym. Na przykład, w czasie ćwiczeń „Carte Blanche” prowadzonych w czerwcu 1955 r. w Niemczech przewidziano 355 symulowanych uderzeń jądrowych, oceniając potencjalną liczbę zabitych na 1,7 miliona (głównie miejscowej ludności), rannych zaś na 3,5 miliona.

Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych został wyposażony w czołgi M60A1 RISE Passive w pierwszej połowie lat 80. Do 1985 r. US Marine Corps otrzymał 716 wozów tego typu. Na zdjęciu M60A1 RISE Passive z 1. Batalionu Czołgów USMC.

W tej atmosferze, jako pierwsza w czołgi M60 została wyposażona 3. Dywizja Pancerna (DPanc) „Spearhead”, stacjonująca (dowództwo dywizji) w Hanau pod Frankfurtem nad Menem, w Republice Federalnej Niemiec. Jeszcze w tym czasie dywizja była zorganizowana w brygadowe grupy bojowe Combat Command. I tak, Combat Command „A” stacjonowała w Kirch-Göns na północ od Frankfurtu nad Menem. W składzie tej brygadowej grupy bojowej były dwa bataliony czołgów, liczące po 54 czołgi (trzy kompanie po 17 wozów oraz pluton dowódcy z 3 czołgami) – 2nd Medium Tank Battalion 1st Cavalry Regiment i 2nd Medium Tank Battalion 13th Cavalry Regiment. Z kolei Combat Command „B” stacjonowało w Gelnhausen, ok. 10 km na wschód od Hanau. W skład tej brygady wchodził jeden batalion czołgów, 1st Medium Tank Battalion 33rd Armored Regiment. Trzecia z brygad dywizji, Combat Command „C”, stacjonowała w Friedbergu, na północny zachód od Hanau. Miała ona w swoim składzie także jeden batalion czołgów, 1st Medium Tank Battalion 32nd Armored Regiment.

W październiku 1963 r. w 3. DPanc z Hanau wprowadzono strukturę ROAD. Oznaczało to położenie większego nacisku na prowadzenie działań konwencjonalnych, trwały bowiem prace nad nową doktryną wojenną, znaną jako doktryna „Elastycznego Reagowania” (Flexible Response), przewidującą używanie takich samych środków, jakich używa strona przeciwna. Zdano sobie bowiem sprawę, że broń jądrowa nie jest uzbrojeniem do wykorzystania w ewentualnej wojnie. Dlatego jeśli Układ Warszawski z trzonem w postaci bardzo silnej Armii Radzieckiej wtargnie do zachodniej części Niemiec używając tylko środków konwencjonalnych, wojska NATO będą się bronić także używając wyłącznie uzbrojenia konwencjonalnego. Kluczem do powodzenia miała być przewaga lotnicza NATO, dzięki której planowano dążyć do zadania maksymalnych strat agresorowi, nim podstawowa masa jego jednostek wejdzie do działań bojowych. Nie było jednak żadnych złudzeń, amerykańskim, zachodnioniemieckim, brytyjskim i francuskim wojskom pancernym przyszłoby się zmierzyć ze znacznie silniejszym liczebnie przeciwnikiem, który w dodatku dysponuje sprzętem, wcale nie ustępującym parametrami zachodnim odpowiednikom.

Zgodnie z nową doktryną zwiększono siłę uderzeniową dywizji. Do 1963 r. 3. DPanc zyskała piąty batalion czołgów, pozmieniano też ich numery i nomenklaturę, zniknął bowiem podział na bataliony czołgów lekkich, średnich i ciężkich (te ostatnie czołgi, M103, które były wcześniej właśnie w składzie 3. Dywizji Pancernej, zostały całkowicie wycofane). Teraz w nowej strukturze były: 1. Brygada z Kirch-Göns z 2nd Battalion 32nd Armor i 3rd Battalion 33rd Armor, 2. Brygada z Gelnhausen miała tylko 1st Battalion 33rd Armor (była brygadą zmechanizowaną), zaś 3. Brygada z Friedberga miała 1st Battalion 32nd Armor i 3rd Battalion 32nd Armor. Wszystkie te jednostki zdążyły też otrzymać nowe czołgi M60A1, które niedawno dostarczono ze Stanów Zjednoczonych.
Jako druga na M60 przeszła 4. DPanc, także stacjonująca w RFN, w Göppingen ok. 30 km na wschód od Stuttgartu. Dywizja ta znajdowała się zatem ok. 150 km na południe od 3. DPanc, którą rozmieszczono na najbardziej wrażliwym kierunku, w tzw. Przesmyku Fulda, skąd spodziewano się głównego radzieckiego natarcia z terenów Czechosłowacji. Początkowo 4. DPanc także była zorganizowana w Combat Commands, ale bardzo szybko, w październiku 1963 r. przeszła na „normalną” strukturę brygadową. Do tego momentu poszczególne Combat Command stacjonowały w: „A” – Neu Ulm, „B” – Erlangen i „C” – Crailsheim, w 1963 r. stały się one 1., 2. i 3. Brygadą. Pierwsze cztery przezbrojone bataliony czołgów to: 1st Medium Tank Battalion 35th Armored Regiment z Erlangen, 1st Medium Tank Battalion 37th Armored Regiment z Crailsheim, 2nd Medium Tank Battalion 66th Armored Regiment z Illesheim i 2nd Medium Tank Battalion 67th Armored Regiment z Fürth. Po reorganizacji były w 4. DPanc następujące bataliony: w 1. Brygadzie z Neu Ulm – 1st Battalion 37th Armor (Ansbach), 2nd Battalion 37th Armor (Fürth), w 2. Brygadzie z Erlangen – 1st Battalion 35th Armor, 3rd Battalion 37th Armor i w 3. Brygadzie z Bambergu – 3rd Battalion 35th Armor. Po 1964 r. doszedł szósty batalion czołgów, 4th Battalion 35th Armor z Illesheim. Formalnie bataliony nadal nie były na stałe przyporządkowane do poszczególnych brygad, ale przedstawiony skład to najczęściej występująca kompozycja dywizji na ćwiczeniach. Także i ta dywizja do połowy lat 60. została przezbrojona z M60 na M60A1. Czołgi M60 w odmianie podstawowej bardzo szybko zostały przesunięte do jednostek szkolnych i rezerwy, choć Gwardia Narodowa długo jeszcze używała M48, zmodernizowane później do wersji M48A3 z silnikiem wysokoprężnym, a dekadę później do wersji M48A5 z armatą kal. 105 mm. M48A5 służyły w Gwardii Narodowej do drugiej połowy lat 80., zostały wymienione na M60A1 i M60A3 dopiero wtedy, kiedy jednostki regularne przezbrajały się na czołgi podstawowe kolejnej
generacji, M1 Abrams.