Przeciwradiolokacyjny pocisk kierowany AARGM wstępną gotowość operacyjną uzyskał w 2012 r., wchodząc do uzbrojenia US Navy i US Marine Corps.
Wdrażane w ostatnich latach rozwiązania wskazują, że Federacja Rosyjska odchodzi od koncepcji małej mobilnej armii przeznaczonej do udziału w konfliktach lokalnych o niskiej intensywności na rzecz dużych jednostek ogólnowojskowych i pancernych, które wykorzystywane są w konfliktach pełnoskalowych. Jest to także realizacja założeń dokumentów strategicznych, w których NATO zostało przedstawione jako najważniejsza przeszkoda na drodze rosyjskiej ekspansji, a Polska – podobnie jak inne kraje byłego bloku wschodniego – są uznane jako obszar „strategicznego zainteresowania” z punktu widzenia polityki obronnej Federacji Rosyjskiej.
Najbardziej rozpowszechnionym pociskiem przeciwradiolokacyjnym jest AGM-88 HARM, który naprowadza się na źródło sygnałów emitowanych przez radar przeciwnika. Wnioski z konfliktów zbrojnych stały się podstawą do jego dalszego doskonalenia, tak doszło do powstania AARGM. Na zdjęciu F-16C uzbrojony w przeciwradiolokacyjny pocisk kierowany AGM-88 HARM (trzeci w kolejności).
Federacja Rosyjska dopuszcza użycie siły jako jedno z narzędzi polityki zagranicznej. Choć takie działania są sprzeczne z Kartą Narodów Zjednoczonych, rosyjskie władze, po agresji na Ukrainę, wielokrotnie posuwały się do gróźb użycia siły – m.in. wobec państw wschodniej flanki NATO. Postępująca militaryzacja zachodnich terenów Rosji doprowadziła do przewagi sił Federacji Rosyjskiej i zwiększyła możliwości ich szybszego działania w porównaniu z państwami wschodniej flanki Sojuszu Północnoatlantyckiego. Oznacza to, że w przypadku krótkotrwałego kryzysu o ograniczonym wymiarze NATO nie zdąży zareagować w pełnej skali, co może skłonić Rosję do działania metodą faktów dokonanych.
Kaliningradzki Rejon Obronny to najbardziej zmilitaryzowany obszar Federacji Rosyjskiej, istnieje tu największe skupisko obiektów wojskowych w Europie. Bazy są rozmieszczone na terenie całego obwodu kaliningradzkiego. Obwód stanowi zaplecze Floty Bałtyckiej, której dowódca pełni również funkcję zwierzchnika wszystkich jednostek wojskowych w obwodzie, dowodząc Kaliningradzkim Rejonem Obronnym.
Rozwinięty w obwodzie kaliningradzkim system antydostępowy A2/AD (Anti-Access/Area Denial) stanowi szczególnie duże wyzwanie dla NATO. Znacząco ogranicza on siłom Sojuszu Północnoatlantyckiego możliwości militarnego dostępu do państw bałtyckich. System A2/AD stanowi wielopoziomowe sprzężenie w jednym miejscu zdolności wykrywania, śledzenia, zakłócania elektronicznego systemów naprowadzających i łączności, z możliwością zestrzeliwania/neutralizacji różnorakich środków lotniczych (samolotów, śmigłowców, bezzałogowych platform powietrznych i pocisków samosterujących).
Pod osłoną systemu A2/AD znajdują się m.in. ofensywne systemy rakietowe „ziemia-ziemia” 9K720 Iskander oraz „ziemia-woda” i „ziemia-ziemia” (do zwalczania celów morskich i lądowych) K-300 Bastion, a także lotniska (systematycznie modernizowane i rozbudowywane do przyjęcia dodatkowych sił wzmocnienia) z samolotami myśliwsko--bombowymi, nosicielami broni jądrowej.
Z wyrzutni mobilnych systemu Iskander można odpalać taktyczne pociski balistyczne 9M723 Iskander-M o zasięgu maksymalnym 500 km i pociski samosterujące 9M729 Iskander-K o analogicznym zasięgu. Wymienione zasięgi oficjalnie podawane są przez źródła rosyjskie, ale w rzeczywistości są one większe. Amerykańska obserwacja rosyjskich prób i strzelań poligonowych odnotowała bowiem uzyskanie podczas jednego z odpaleń pocisku balistycznego Iskander--M zasięgu w granicach 650 km, a pocisku samosterującego Iskander-K – 2500 km. W obwodzie kaliningradzkim stanowią one wyposażenie 152. Brygady Rakietowej, która dysponuje 16 wyrzutniami systemu Iskander, z których każda może odpalić dwa pociski. W jednej salwie zatem brygada może odpalić 32 pociski.
Pociski samosterujące K-310 odpalane z mobilnych wyrzutni systemu Bastion mają zasięg 300 km w przypadku zwalczania celów morskich i 450 km – w przypadku odpalenia do celów lądowych. Wyróżnia je bardzo duża prędkość lotu 2500-3200 km/h, w zależności od wysokości (minimalna wysokość lotu wynosi 10-15 m). W obwodzie kaliningradzkim dysponuje nimi 25. pułk rakietowy obrony wybrzeża, którego jeden z dywizjonów ma na stanie 12 wyrzutni systemu Bastion, z których każda może odpalić dwa pociski. W jednej salwie zatem dywizjon może odpalić 24 pociski.
Pociski odpalane z systemów Iskander i Bastion mogą być wyposażone w konwencjonalne lub jądrowe ładunki bojowe, o bardzo dużej precyzji trafienia (z wykorzystaniem satelitarnego systemu nawigacyjnego GŁONASS). Z tego powodu stanowią one bardzo duże zagrożenie dla bezpieczeństwa Polski, pokrywając swoim zasięgiem większość terytorium kraju. A uwzględniając dane z amerykańskiego monitoringu mogą one razić cele lądowe nie tylko na terytorium Polski, ale także stanowią istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa w całym obszarze odpowiedzialności NATO w Europie.
Podstawę obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej w obwodzie kaliningradzkim stanowią systemy rakietowe obrony powietrznej średniego-dalekiego zasięgu S-400, w które wyposażone są 183. i 1545. pułki rakietowe obrony powietrznej. Obronę przeciwlotniczą rejonów rozwinięcia systemów S-400 zapewniają artyleryjsko-rakietowe systemy bliskiego-małego zasięgu Pancyr S-1 (maksymalny zasięg zwalczania celi powietrznych pociskami rakietowymi 9M335 wynosi 18 km, maksymalna wysokość – 10 km).
Natomiast do obrony przed zagrożeniami z powietrza wojsk wykorzystywane są samobieżne systemy małego zasięgu Tor M2 zwalczające cele powietrzne na odległości do 16 km i lecące na wysokości do 10 km. Stanowią one wyposażenie 22. pułku przeciwlotniczego. Jednostka ta ma na stanie 20 systemów Tor M2 (zorganizowanych w pięć baterii), z których każdy może odpalić osiem pocisków 9M338. Systemy Pancyr S1 i Tor M2 jednocześnie mogą zwalczać dwa cele powietrzne.
Pułk obrony powietrznej S-400 dysponuje stanowiskiem dowodzenia 55K6E oraz sześcioma bateriami ogniowymi, zdolnymi do działania scentralizowanego, jak i autonomicznego. Stanowisko dowodzenia bojowego pułku jest wyposażone w stację radiolokacyjną wstępnego wykrywania 91N6E (pracuje ona w zakresie decymetrowym), która ma maksymalny zasięg wykrycia celów aerodynamicznych 600 km (samolotów taktycznych – 400 km), a balistycznych – 250 km. Według producenta wykrywa statki powietrzne wykonane w technologii stealth z odległości 150 km.
Każda bateria dysponuje radiolokacyjną stacją kierowania ogniem 92N6E (pracuje ona w zakresie centymetrowym), która wykrywa cele powietrzne z odległości do 400 km i umożliwia jednoczesne zwalczanie do 10 z nich (na które może być skierowane do 20 pocisków rakietowych) oraz trzema wyrzutniami pocisków (mogą one być samobieżne – 5P85TE2 lub holowane – 5P85SE2). Z wyrzutni mogą być odpalane następujące typy pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych: 9M96E (o zasięgu 40 km), 9M96E2 (120 km), 48N6E (150 km), 48N6E2 (200 km), 48N6E3 (250 km) i 40N6E (380 km). Maksymalna liczba pocisków 9M96E i 9M96E2 na wyrzutni – 16, 48N6E, 48N6E2, 48N6E3 i 40N6E – cztery. Każda bateria dysponuje trzema wyrzutniami; pułk ma ich osiemnaście.
