Polarfront w Lerwik na Szetlandach. Na rufie widoczny ponton i niewielki basen z jacuzzi.

W 1948 r. Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego (International Civil Aviation Organization, ICAO) zorganizowała system zbierania danych meteorologicznych na Atlantyku. Pozyskiwane w ten sposób informacje służyć miały tworzeniu wiarygodnych prognoz, mających kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa rozwijającego się dynamicznie sektora lotów komercyjnych między Ameryką Północną a Europą. Wynikało to w dużej mierze z doświadczeń drugowojennych, które wykazały krytycznych charakter danych pozyskiwanych na akwenach oceanicznych dla meteorologów budujących prognozy pogody.

Wyznaczono zatem 13 rejonów prowadzenia obserwacji, a rolę „stacji pomiarowych” odgrywały specjalnie przygotowane w tym celu statki. Późniejsze negocjacje między zainteresowanymi państwami doprowadziły jednak do zredukowania liczby obszarów obserwacji do 10, a ostatecznie do 9. Spośród nich cztery obsadzały jednostki amerykańskie (do sierpnia 1950 r. pojedynczy statek do pełnienia tam dyżurów meteorologicznych wyznaczali również Kanadyjczycy). Wspomnieć można, że 14 października 1947 r. jednostka Coast Guard Bibb (WPG 31, typu Treasury, 2350 t, 99,7 m, 19 w., 1xI 127 mm, 1x Hedgehog, 2xI 12,7 mm) uratowała 69 członków załogi i pasażerów łodzi latającej Boeing 314 Bermuda Sky Queen, która wodowała w jego pobliżu, gdyż z powodu bardzo silnego wiatru zużyła tyle paliwa, że nie mogła ani dolecieć do Nowej Fundlandii, ani wrócić do irlandzkiego Foynes (skąd wystartowała). Za wystawianie statków w pozostałych rejonach odpowiedzialne były: Francja, Wielka Brytania, Holandia oraz Szwecja wspólnie z Norwegią (podczas gdy kilkanaście dalszych państw członkowskich organizacji partycypowało w całym przedsięwzięciu finansowo).
Postęp techniczny w zakresie obserwacji meteorologicznych powoli, ale nieubłaganie czynił jednak utrzymywania pływających stacji meteorologicznych zbędnym. W 1974 r. obsadzone były już tylko cztery rejony pomiarowe, a kiedy w 1990 wygasła międzynarodowa umowa dotycząca całej kwestii, na dalsze wysyłanie takich jednostek na morze, choć już w ramach narodowych programów badawczych, zdecydowała się tylko Wielka Brytania, Holandia i Norwegia. W końcu na północnym Atlantyku pozostali tylko Norwegowie operujący w rejonie Mike.
Norwegowie (i współfinansujący przedsięwzięcie Szwedzi) wysyłali na północny Atlantyk, aż do lat 1974 i 1976 dwie zaadaptowane, pozyskane w Wielkiej Brytanii, korwety wojennego typu Flower. Otrzymały one nazwy Polarfront I (ex-Saxifrage) oraz Polarfront II (ex-Bryony). Kiedy zbliżały się one do końca okresu eksploatacji norweski Instytut Meteorologiczny (Meteorologisk Institutt) zamówił nowoczesny statek meteorologiczny.