2 listopada amerykańskie dowództwo NAVCENT (United States Naval Forces Central Command, odpowiedzialne za obszar: Morza Czerwonego, Zatoki Omańskiej, Zatoki Perskiej oraz Morza Arabskiego) poinformowało o zrealizowaniu zadania ogniowego, na wodach międzynarodowych oblewających Półwysep Arabski, przez bezzałogowy pojazd nawodny typu MARTAC T38 Devil Ray.

Wyżej wspomniane zdarzenie miało miejsce 23 października i zrealizowane zostało w ramach ćwiczeń „Digital Talon”, których głównym zadaniem było zgrywanie załóg jednostek US Navy z pojazdami bezzałogowymi (USV) w celu wykrywania i porażenia sił potencjalnego przeciwnika. Wykorzystane w ćwiczeniach USV typu Devil Ray wchodziły w skład Task Force 59 (TF 59), podległej 5. Flocie, pierwszego związku operacyjnego US Navy powołanego specjalnie do wykorzystania jednostek bezzałogowych oraz autonomicznych (działalność rozpoczęła 9 września 2021 roku, a gotowość bojową uzyskała na początku bieżącego roku).

Celem był niewielki obiekt, który zwodowany został z pokładu niszczyciela min Dextrous (MCM 13) typu Avenger. Został on porażony z wykorzystaniem systemu amunicji krążącej Lethal Miniature Aerial Missile System (LMAMS) typu AeroVironment Switchblade 300 Block 20 wystrzeliwanej z wyrzutni pojemnikowej (tzw. multipack Launcher, zdolnej do pomieszczenia sześciu pocisków) zainstalowanej na rufie jednego z USV. Te niewielkie drony ważą zaledwie 1,81 kg i mogą pozostawać w powietrzu przez ok. 20 minut, przemieszczając się wówczas z prędkością 101 do 161 km/h. Deklarowany przez producenta zasięg przekracza 20 km. Decyzje o wyborze celu, otworzeniu ognia, a także jego zakończenie wydali operatorzy TF 59 znajdujący się wówczas w brzegowym ośrodku dowodzenia w bazie US Navy w Bahrajnie (Naval Support Activity Bahrain).

Zbliżenie na wyrzutnię typu multipack Launcher w trakcie strzelania. Fot. US Navy

USV typu T38 opracowany został przez amerykańską spółkę MARTAC (Maritime Tactical Systems). W lipcu 2020 roku poinformowała ona o uruchomieniu produkcji trzech jednostek należących do rodziny MANTAS oznaczonych T24, T38 oraz T50 (gdzie cyfra odnosi się do długości jednostek w stopach, tj. odpowiednio: 7, 11 i 15 m). Wszystkie te pojazdy zbudowane zostały w układzie dwukadłubowym z dwoma zaburtowymi silnikami wysokoprężnymi. Taka konstrukcja z jednej strony zapewnia odpowiednio wysoką stabilność na fali, a z drugiej możliwość uzyskiwania wysokich prędkości szczytowych (80 węzłów) i marszowej w przedziale 25–40 węzłów. Legitymuje się przy tym masą 2950 kg, szerokością 3,4 m i zanurzeniem 46 cm. Na pokład można zabrać ładunek i/lub uzbrojenie o masie do 2042 kg. T38 ma zapas paliwa umożliwiający przebycie do 1000 Mm. T38 wyposażony jest w pokładowy, pracujący w paśmie I (8-10 Ghz) radar nawigacyjny komercyjnej firmy Furuno, dwie głowice optoelektroniczne produkcji koncernu Flir oraz antenę satelitarną systemu SpaceX Starlink.

Warto odnotować, że było to pierwsze wykorzystanie ostrej amunicji z pokładu USV, a także drugie wykorzystanie jednostek należących do TF59 w rejonie Środkowego Wschodu. Pierwszym było śledzenie (na przełomie sierpnia i września) jednostek należących do Sił Morskich Islamskiej Republiki Iranu oraz do Sił Morskich Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej na wodach Cieśniny Ormuz.