Podstawowym typem AAC jest Apache AH.1, czyli wyprodukowany przez Westlanda WAH-64D. Obecnie śmigłowce te są stopniowo modernizowane do wersji AH-64E.

Lotnictwo Wojsk Lądowych Wielkiej Brytanii, znane jako Army Air Corps, przeszło ostatnio bardzo poważną reorganizację. Całość jednostek śmigłowcowych podporządkowano pod nowo utworzony związek taktyczny – 1. Brygadę Lotnictwa Wojsk Lądowych. Dotychczasowe oddziały działały w składzie innych związków taktycznych, realizując ich zadania i wspierając je w trakcie operacji militarnych. Natomiast nowy związek taktyczny może planować własne, samodzielne działania, realizując misję całego zgrupowania operacyjnego, a tym samym może działać samodzielnie lub na rozkaz dowódcy komponentu lądowego – działać w ramach ugrupowania i pod dowództwem konkretnego związku taktycznego sił naziemnych.

Dla ludzi nie obeznanych, jak działa wojsko, nie jest łatwo zrozumieć niuansów taktyczno-operacyjnych. Ale spróbujemy to wytłumaczyć w przystępny sposób. Wyobraźmy sobie brygadę zmechanizowaną, w składzie której działa dywizjon śmigłowców armii, wydzielony na rozkaz dowódcy korpusu z jego własnego korpuśnego pułku lotnictwa wojsk lądowych. Dowódca brygady planuje natarcie by zrealizować zamysł dowódcy dywizji, który wysunął dwie brygady nacierające równolegle obok siebie, w drugim rzucie idzie trzecia.

W obu brygadach jest dywizjon wiropłatów, powiedzmy że wyposażony w śmigłowce AW159 Wildcat. Dowódca dywizji zostawił sobie do dyspozycji dywizjon śmigłowców AH-64E Apache. Przydzielona mu bateria pułku wyposażonego w bezzałogowe aparaty latające Watchkeeper działa na rzecz szefa dywizyjnej artylerii, ale na rozkaz dowódcy dywizji wykonuje dalsze rozpoznanie przed frontem natarcia. Bezzałogowce ustalają położenie wojsk przeciwnika i jego środków przeciwlotniczych, co pozwala na w miarę bezpieczne wysłanie AW159, które kierują wojskami, ostrzegają o obecności i położeniu pozycji obronnych, oficerowie z ich pokładu pilnują porządku ugrupowania bojowego, w razie czego szybko kierują brygadowe odwody na odpowiednie kierunki. W razie natrafienia na silną obronę, dowódca brygady wzywa na pomoc śmigłowce szturmowe Apache, które za aprobatą dowódcy dywizji udzielają odpowiedniego wsparcia ogniowego. I tak to się dzieje.

A wszystko zaczęło się od lekkiego samolotu Taylorcraft Auster, którego używano w dywizjonach obserwacyjnych do korygowania ognia artylerii.

A teraz wyobraźmy sobie nową sytuację. W korpusie są nie dwa pułki, lecz brygada lotnictwa Wojsk Lądowych z bardziej rozbudowanym sztabem i grupą planistów, zdolna do wystawienia dwóch stanowisk dowodzenia brygady, niedaleko od dwóch stanowisk dowodzenia korpusu. Dowódca korpusu informuje dowódcę brygady lotnictwa wojsk lądowych o swoim zamiarze – natarcie dwoma dywizjami, z których każda ma z przodu po jednej brygadzie. Każda z brygad potrzebuje prowadzenia rozpoznania przez śmigłowce. Dowódca brygady lotnictwa wojsk lądowych planuje działania – na czas przygotowania artyleryjskiego wysyła bezzałogowe aparaty latające Watchkeeper do korygowania ognia artylerii, a swoje śmigłowce AW159 pcha na bardzo małej wysokości nieco dalej. Nagle śmigłowce odkrywają coś, co stanowi niebezpieczeństwo – wroga brygada pancerna! To właśnie ta, która w pierwszym scenariuszu wpadła na jedną z naszych brygad, która rozpaczliwie walcząc, wezwała Apache do wsparcia.

Teraz dane o położeniu wrogich czołgów pozwalają na wysłanie śmigłowców szturmowych Apache, by dokonały zmasowanego ataku na wrogie opancerzone wozy bojowe. Informacja obiega dowództwo korpusu i do akcji włączają się też wyrzutnie rakietowe MLRS, mają wystarczający zasięg, by zasypać wrogie zgrupowanie pancerne lawiną ognia. W tym czasie do natarcia ruszają wszystkie cztery własne brygady. Dowódca brygady lotnictwa wojsk lądowych przewidział to i teraz wszystkie jego AW159 towarzyszą poszczególnym brygadom, stanowiąc oczy ich dowódców oraz powietrzne stanowiska dowodzenia, pozwalając na utrzymanie własnych szyków. Również Apache po wykonaniu samodzielnych ataków, wracają do pełnienia dyżuru CAS (bezpośredniego wsparcia lotniczego).

Kiedy brygady zatrzymują się, by umocnić zajęty przez kilka godzin teren, dowódca brygady lotnictwa wojsk lądowych ponownie wyjmuje swoje śmigłowce z taktycznej kontroli dowódców wojsk naziemnych i kieruje je do następnych samodzielnych działań rozpoznawczych i uderzeniowych. W czasie natarcia własne wojska nie znalazły się w ciężkiej sytuacji nadziewając się na wrogą pancerną brygadę, ponieważ ta została niemal całkowicie rozbita ogniem MLRS i śmigłowców Apache, a także wezwanych dodatkowo wielozadaniowych samolotów myśliwskich Typhoon z kierowanymi pociskami rakietowymi „powietrze-ziemia” Brimstone, zanim doszło do jej kontaktu z własnymi wojskami…

W ten sposób posiadane śmigłowce są wykorzystane maksymalnie efektywnie. Nie ma okresów bezczynności, kiedy trwa przygotowanie artyleryjskie, kiedy własne brygady zatrzymują się dla zorganizowania zaopatrzenia, zatankowania pojazdów, dowiezienia amunicji… Centralne zarządzanie lotnictwem śmigłowcowym pozwala na skierowanie ich do zadań w ramach działań związków taktycznych (dywizji, brygad) wojsk naziemnych lub do samodzielnych działań – rozpoznawczych czy ogniowych, ponadto łatwo jest też zaplanować taktyczny desant powietrzny, choć w przypadku wojsk brytyjskich, w takiej sytuacji konieczne jest wsparcie śmigłowców Puma i Chinook z Royal Air Force. Właśnie w celu takiej koordynacji utworzono Join