8 marca indyjska Organizacja Badań Obronnych i Rozwoju (Defence Research and Development Organisation, DRDO) ogłosiła, że opracowywany pod jej przewodnictwem system AIP do okrętów podwodnych zaliczył test pracy pod pełnym obciążeniem przy mocy maksymalnej, zgodnie z wymaganiami przyszłego użytkownika – Bhāratīya Nau Senā, czyli Marynarki Wojennej Republiki Indii.

System jest rozwijany przez Laboratorium Badawcze Systemów Morskich (Naval Materials Research Laboratory), będące częścią DRDO, we współpracy ze spółkami Larsen & Toubro (wiodący integrator) i Thermax. Jest on testowany na stanowisku lądowym, jak też na zanurzalnym pontonie, w celu uzyskania warunków jak najbardziej zbliżonych do rzeczywistych. Oprócz próby wspomnianej na wstępie, system zaliczył też kontrolę działania długotrwałego, uzyskując wynik potwierdzający zdolność do 14-dniowej pracy. Według DRDO jest on już gotowy do podjęcia produkcji i instalacji na okrętach.

Indyjski system AIP (Air Independent Propulsion), służący do wytwarzania energii elektrycznej na okręcie podwodnym bez dostępu powietrza atmosferycznego, działa w oparciu o ogniwa paliwowe, które generują prąd elektryczny w procesie chemicznym poprzez syntezę tlenu i wodoru. Dzięki niemu jednostka nie musi wynurzać się lub wystawiać masztu powietrznego do ładowania baterii akumulatorów, a w konsekwencji ryzykować wykrycie przez wroga. Indie wykorzystały w swoim systemie ogniwa fosforanowe typu PAFC (Phosphoric Acid Fuel Cell), w których jako elektrolit wykorzystuje się kwas ortofosforowy (H₃PO₄). Zaletą PAFC jest wysoka sprawność, ok. 80%, zaś dla całego systemu jest oczywiście niższa. Temperatura pracy ogniw wynosi 150-200 C. Ciepło uzyskiwane za pomocą tego ogniwa wykorzystuje się w celach socjalnych na okręcie. System ma też ma generator wodoru, który jest wytwarzany jest w procesie reformingu oleju napędowego w czasie rejsu, w ilościach koniecznych do pracy ogniw (na żądanie).

Indie postanowiły wszcząć własny program AIP, ponieważ podobne systemy zagraniczne są drogie, zaś planowane zapotrzebowanie Bhāratīya Nau Senā na nie wysokie. System AIP w formie modułu dopasowanego do istniejących kadłubów (funkcjonalny blok) w pierwszej kolejności trafi na jednostki typu Kalvari (P75), będące indyjską wersją francuskiego eksportowego typu Scorpène. Ze względu na opóźnienia obu programów – budowy okrętów w stoczni Mazagon Dock Shipbuilders Limited (MDL) w Mumbaju oraz AIP – nie udało się zrealizować zamiaru umieszczenia go na prototypowym INS Kalvari (S 21), który wszedł do służby 14 grudnia 2017 r., pięć lat po terminie ustalonym pierwotną umową z Francuzami. Sześć takich jednostek powstaje dla Marynarki Wojennej Indii na podstawie kontraktu zawartego 6 października 2005 r. pomiędzy MDL a spółką Armaris. W linii są już trzy z nich, najnowsza - INS Karanj (S 23) – została odebrana w lutym tego roku. Potem miały je otrzymać jeszcze w czasie budowy dwa ostatnie Kalvari, jednak teraz zdecydowano, że moduł AIP będzie montowany na całej szóstce w trakcie planowych remontów dokowych, które będą się odbywały co siedem lat. Montaż modułu AIP spowoduje wzrost długości całkowitej jednostki o ok. 10 m w stosunku do obecnej 67,56 m.

Ponadto system AIP trafi na sześć planowanych do pozyskania okrętów drugiej serii, znanych jako typu P75I, których projekt będzie wyłoniony w przetargu. Będą też prowadzone prace nad systemem drugiej generacji, przeznaczonym do perspektywicznych jednostek typu P76.