Bombowiec Fiat BR.20M Cicogna z 71. dywizjonu rozpoznawczego w locie nad Rosja latem 1942 r.

30 lipca 1941 r., dwadzieścia pięć dni po tym jak na front wschodni wyruszył Włoski Korpus Ekspedycyjny (Corpo di Spedizione Italiano in Russia, CSIR) pod dowództwem gen. Giovanni Messego, Commando Supremo postanowiło wzmocnić korpus lotnictwem. Do wsparcia wydzielono trzy dywizjony podporządkowane Dowództwu Lotnictwa Włoskiego Korpusu Ekspedycyjnego (Commando Aviazione del Corpo di Spedizione Italiano in Russia) pod dowództwem płk. Carlo Drago.

Jako pierwszy na wschód wyruszył 22. dywizjon myśliwski (Gruppo Caccia Terrestre). Jednostka dowodzona przez mjr. Giovanniego Borzoniego była wyposażona w samoloty Macchi MC.200. Na rumuńskie lotnisko w Tudora dywizjon przybył 12 sierpnia 1941 r.
22. dywizjon myśliwski składał się z czterech eskadr (Squadriglia): 359. (dowódca kpt. Vittorio Minguzzi), 362. (kpt. Germano La Ferla), 369. (kpt. Giorgio Iannicelli) i 371. (kpt. Enrico Meille). Samolot myśliwski MC.200 był konstrukcją udaną, która rozwijała prędkość maksymalną w granicach 500 km/h i była uzbrojona w dwa karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 12,7 mm. Dywizjon dysponował 51 myśliwcami tego typu, których wsparcie stanowiły 3 samoloty transportowo-łącznikowe Caproni Ca.311 i 2 transportowe Savoia-Marchetti SM.81. Eskadry 359., 362. i 369. pochodziły z 52. pułku myśliwskiego (52. Stormo Caccia Terrestre) i zostały przerzucone z lotniska Tirana w Albanii, 371. zaś – z lotniska Valona we Włoszech.
22. dywizjon stacjonował w Albanii od 9 marca 1941 r., biorąc udział w kampanii greckiej i jugosłowiańskiej.
Starania Mussoliniego, aby Włoski Korpus Ekspedycyjny otrzymał jak najlepsze uzbrojenie i sprzęt odbiły się na dostawach dla innych teatrów operacyjnych włoskich sił zbrojnych, szczególnie w Afryce. W Berlinie między przedstawicielem Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych Niemiec, gen. Wilhelmem Keitlem, a przedstawicielem Commando Supremo, którym był attache wojskowy ambasady włoskiej gen. Elfiso Marras, została podpisana umowa o współpracy na nowym teatrze działań wojennych. Tego samego dnia doszło do podpisania podobnego dokumentu między przedstawicielem Luftwaffe, mjr. Gottschlingiem, a włoskim attache Królewskich Sił Powietrznych (Regia Aeronautica), płk. pil. Giuseppe Teuccinim.
Zgodnie z nimi włoskie jednostki lotnicze miały podlegać Dowództwu 4. Floty Powietrznej, a operacyjnie V. Korpusowi Lotniczemu. Z drugiej strony Włosi mieli mieć znaczną swobodę w działaniu. Dowódca Dowództwa Lotnictwa Korpusu Ekspedycyjnego, płk Carlo Drago, bezpośrednio podlegał Dowództwu Włoskiego Korpusu Ekspedycyjnego, a jego głównym zadaniem było zapewnienie wsparcia wojskom lądowym. Bezpośredni kontakt z nimi mieli zapewnić oficerowie łącznikowi kierowani do dywizji, w celu uzyskania maksymalnej harmonizacji współdziałania.
61. dywizjon rozpoznawczy (Gruppo Oservazione Aerea) był wyposażony w 32 dwusilnikowe samoloty lekkie Ca.311 wykorzystywane do zadań rozpoznawczych, bombowych, transportowych, sanitarnych i łącznikowych oraz 1 trzysilnikowy samolot średni SM.81 do zadań transportowych dalekiego zasięgu. Jednostka dowodzona przez ppłk. Bruno Ghierini składała się z trzech eskadr: 34. (kpt. Cesare Bonino), 119. (kpt. Giovanni Disegna) i 128. (kpt. Igino Mendini). W momencie otrzymania rozkazu wylotu na wschód od 22 maja 1941 r. 61. dywizjon rozpoznawczy stacjonował na lotnisku w Mostarze będąc zaangażowany w działania przeciwpartyzanckie. Niewiele jest natomiast wiadomo o wykorzystaniu przez dywizjon samolotów obserwacyjno-łącznikowych Caproni Ca.164, których na froncie wschodnim na pewno użyto trzech. Niemcy poza tym udostępnili sojusznikowi dwa samoloty o analogicznym przeznaczeniu, Fiesler Fi 156. 61. dywizjon rozpoznawczy na lotnisko w Tudora przybył 16 sierpnia 1941 r.
Następnie do 22. dywizjonu myśliwskiego i 61. dywizjonu rozpoznawczego na froncie wschodnim dołączyły dwie samodzielne eskadry transportowe wyposażone w samoloty SM.81, dysponujące łącznie 20 transportowcami tego typu. Były to 245. eskadra (kpt. Ernesto Caprioglio) i 246. eskadra (kpt. Nicola Fattibene). 245. została sformowana 1 września 1941 r. na lotnisku w Bukareszcie i przejęła dwa samoloty transportowe SM.81 od 22. dywizjonu myśliwskiego. Z kolei 246. dotarła na front wschodni z Viterbo dopiero 25 listopada 1941 r. Jedna z eskadr dysponowała również samolotami bombowymi CANT Z.1007 bis. Personel naziemny Dowództwa Lotnictwa Korpusu Ekspedycyjnego liczył 1900 żołnierzy, w tym 140 oficerów i 180 podoficerów, a park samochodowy składał się z 300 pojazdów ciężarowych, osobowych i motocykli.
22 sierpnia 1941 r. płk Carlo Drago spotkał się z gen. Giovannim Messe i z gen. Kurtem Menzlem, dowódcą lotnictwa w sektorze, w którym Włosi mieli wykonywać swoje zadania. Drago został w sztabie niemieckiego generała przyjęty bardzo serdecznie. Do włoskiego sztabu został oddelegowany jako łącznik płk Rudolf Bassenge. Dowódca włoskiego lotnictwa skierował również dwóch oficerów łącznikowych do sztabu Włoskiego Korpusu Ekspedycyjnego: mjr. Guido Fae i por. Enrico Romana Minoję.