Aktualizacja strategii Polskiej Grupy Zbrojeniowej S.A.

Zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami, zarząd Polskiej Grupy Zbrojeniowej S.A. zaprezentował 31 maja br. główne założenia aktualizacji strategii Grupy, dostosowujące je do dynamicznie zmieniającej się sytuacji w zakresie bezpieczeństwa w regionie, a także uwzględniające zmiany organizacyjne, które zaszły na przestrzeni ostatnich miesięcy, sygnalizowane nowe kierunki rozwoju Sił Zbrojnych RP, ale także plany reindustrializacji Polski ogłoszone przez nowy rząd.

Aktualizację, przyjętego 2 września 2015 r., dokumentu Strategia Grupy Kapitałowej PGZ na lata 2015–2030 zaprezentowano zgromadzonym gościom 31 maja, na specjalnie zorganizowanej konferencji w warszawskim biurze PGZ S.A. Wśród gości, którzy zaszczycili swą obecnością to spotkanie byli m.in.: Bartosz Kownacki, sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej; Jarosław Brysiewicz, zastępca szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego; Michał Jach, przewodniczący Sejmowej Komisji Obrony Narodowej; a także Tomasz Siemiątkowski, przewodniczący Rady Nadzorczej PGZ S.A. Gospodarza reprezentowali: prezes zarządu Polskiej Grupy Zbrojeniowej S.A. Arkadiusz Siwko i jego wiceprezes Maciej Lew-Mirski. W konferencji wzięli także udział niemal wszyscy prezesi kluczowych spółek wchodzących w skład Grupy i szefowie branżowych organizacji związkowych.
Chociaż strategia PGZ S.A. została przyjęta stosunkowo niedawno, to w opinii obecnego zarządu spółki, wymagała przynajmniej aktualizacji. Skłaniały do tego m.in. zmieniająca się sytuacja w zakresie bezpieczeństwa Europy Zachodniej i Środkowej, przeniesienie PGZ S.A. pod nadzór właścicielski Ministerstwa Obrony Narodowej i zapowiadane przez MON zmiany w Planie Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych na lata 2013–2022, a także zupełnie nowe perspektywy rozwoju Wojska Polskiego, jakie uwzględnione powinny zostać w nowelizacji PMT na lata 2017–2026. A więc cele strategiczne z punktu widzenia PGZ S.A. Nie mniejsze znaczenie dla zmiany środowiska, w jakim działa Grupa odgrywają wyzwania gospodarcze, przed jakimi stoi Polska. To wszystko sprawiło, że konieczna była zmiana perspektywy w spojrzeniu na plany rozwoju PGZ S.A. i skupionych w niej spółek na najbliższe lata. Także niektóre zapisy dotychczasowej strategii budziły wątpliwości, na przykład prognoza przychodów po zakończeniu realizacji zadań wynikających z PMT 2013–2022, która była mało realna bez rzeczywistego rozwoju eksportu produkcji militarnej i bez radykalnego zwiększenia przychodów z rynku cywilnego, co trudno jest z obecnej perspektywy prognozować. Tymczasem same przychody ze sprzedaży produkcji dla MON mogą gwarantować stabilne funkcjonowanie Grupy. Tym bardziej, że sprzedaż w okresie obowiązywania kolejnego 10-letniego planu modernizacji technicznej SZ RP, obejmująca okres po roku 2022, może być znacznie wyższa niż obecna.
W analizie otoczenia zewnętrznego, wśród czynników, które będą miały wpływ na działanie Grupy zwrócono m.in. uwagę na prognozy PKB Polski w najbliższych latach, zakładające wzrost gospodarczy na poziomie 3,5–4% rocznie, co przełoży się na systematyczny wzrost wydatków obronnych państwa (nie mniej niż 2% PKB roku poprzedniego). W związku z sytuacją na pograniczu Rosji i Ukrainy, zwiększającej poziom zagrożenia dla bezpieczeństwa Europy, a nawet świata, należy spodziewać się wzmożonych zakupów uzbrojenia i sprzętu wojskowego nie tylko przez Polskę, ale i jej sojuszników, co pozwala z optymizmem spojrzeć na możliwości eksportu własnych produktów. To samo zresztą dotyczy konfliktów na Bliskim i Środkowym Wschodzie, a także w północnej Afryce. Wśród innych czynników stymulujących wskazano na: przewidywane zmiany w systemie zakupów uzbrojenia przez MON, wzrastające znaczenie polityki antykorupcyjnej, wdrożenie Programu Wsparcia Bezpieczeństwa Regionu 2022, wzrost znaczenia technologii bezzałogowych i autonomicznych jako wyraźny wiodący trend przyszłego pola walki, wydłużanie cyklu życia produktów jako sposobu na podniesienie efektywności wydatków obronnych, pionową integrację w przemyśle jako sposób na podniesienie efektywności wydatków obronnych, czy też rozpowszechnienie rozwiązań typu „good enough”, a więc mających optymalną relację efektów do kosztów.