1 marca bazę morską HMNB Devonport (His Majesty's Naval Base, Devonport) w Plymouth opuściła fregata HMS St Albans (F 83) typu Duke (typ 23), rozpoczynając tym samym pierwszy etap prób zdawczo – odbiorczych po zakończonym remoncie połączonym z ograniczoną modernizacją LIFEX (life extension) .

St Albans jest najnowszą, 16 z kolei, fregatą typu Duke, które zbudowano na zamówienie Royal Navy. Okręt ten po niemal 20 latach nieustannej służby na wodach Oceanu Atlantyckiego oraz Morza Śródziemnego w lipcu 2019 roku wszedł do należącej do koncernu Babcock stoczni w Plymouth (na terenie HMNB Devinport). Placówka ta znana jest także jako FSC (Frigate Support Centre).

Zakres prac rozpisanych w ramach LIFEX był bardzo rozległy. Najlepiej świadczy o tym fakt że pochłonęły one ponad 1,2 mln roboczogodzin. W konstrukcji okrętu wykonano ponad 350 strukturalnych modyfikacji, które mają nie tylko wzmocnić kadłub i nadbudówkę okrętu ale także umożliwić instalację dodatkowego wyposażenia. W trakcie realizacji tych prac wykonano ponad 4 km spawów. Nie może zatem dziwić fakt, że LIFEX na F 83 trwał najdłużej bo aż 58 miesięcy, podczas gdy generalnie czas ten oscylował w granicy 25-37 miesięcy. Jednym z ważniejszych przedsięwzięć w trakcie remontu była całkowita restauracja systemu napędowego tzw. Power Generation Machinery Upgrade (PGMU, który zrealizowano tylko na trzech okrętach, poza St Albans jest to Richmond oraz Sutherland). Warto w tym miejscu wspomnieć, że fregaty typu Duke posiadają stosunkowo rozbudowany układ napędowy skonfigurowany w układzie CODLAG, który składa się z czterech silników wysokoprężnych, dwóch turbin gazowych oraz dwóch silników elektrycznych. Ze względów na redundancję silniki wysokoprężne rozdzielono pomiędzy dwa pomieszczenia: FAMR (Forward Auxiliary Machinery) oraz UAMR (Upper Auxiliary Machinery Room). Drugie z wymienionych pomieszczeń znajduje się bardzo nietypowo jak na okręt wojenny bo ponad pięć metrów powyżej linii wodnej (tuż za kominem). Na stoczni dotychczasowe cztery silniki wysokoprężne typu Paxman 12RP200CZ o mocy po 1300 kW (która w ciepłym klimacie spadała do wartości 1000 kW lub mniej) zastąpiono taką samą liczbą silników MTU 12V 4000 M53B o mocy zwiększonej do 1650 kW (o poprawionych parametrach pracy także w wysokiej temperaturze). Pozostałe elementy układu napędowego czyli dwie turbiny gazowe Rolls Royce Spey SM1C (o mocy łącznej 23,2 MW) oraz dwa silniki elektryczne GEC o mocy po 1471 kW zostały zdemontowane, poddane przeglądowi oraz remontowi po czym ponownie zainstalowane.

Także systemy uzbrojenia oraz wyposażenia elektronicznego zostały poddane mniejszym lub większym zabiegom modernizacyjnym (oficjalnie dokonano 64 tego typu zabiegów). Z najważniejszych należy wspomnieć między innymi o instalacji systemu GWS 35 Sea Ceptor (32 wyrzutnie) w miejscu dotychczasowego GWS 26 Sea Wolf  VLS (o takiej samej liczbie pocisków). Podobnie jak na poprzednich okrętach tego typu, zmodernizowanych w ramach LIFEX, także i St Albans otrzymał nowy kadłubowy system hydrolokacyjny. W miejscu sonaru Type 2050 zainstalowano urządzenie Ultra Maritime Type 2150 (https://zbiam.pl/zawarto-umowe-na-kolejna-partie-systemow-hydrolokacyjnych-dla-brytyjskich-fregat). Modyfikacji poddano także zaplecze lotnicze, dostosowując je do współpracy z najnowszymi odmianami śmigłowców AW101 Merlin HM2 (a także HC3i oraz HC4 i 4A), AW159 Wildcat HMA2 a także innymi stosowanymi przez państwa NATO. W ramach prac jeden z dwóch magazynów uzbrojenia lotniczego dostosowano do składowania pocisków typu Martlet a także najnowszych kierowanych pocisków przeciwokrętowych (kpp) typu Sea Venom.

W trakcie prac stoczniowych wymieniono także 24 pompy zarówno wody morskiej jak i słodkiej wraz z niemal czterema kilometrami rurociągów. Nałożono także nową powłokę malarską o powierzchni przekraczającej 10 tyś m². W kabinach mieszkalnych oraz pomieszczeniach socjalnych wymieniono dotychczasowe oświetlenie (oparte o żarówki i świetlówki) na LED. Wszystkie kabiny zostały także wyposażone w nowe koja oraz meble. Znacząco zwiększono także liczbę gniazdek oraz złącz w tym m.in. USB. Nowe są także węzły sanitarne, messy oraz kambuz. LIFEX jest drugim tak poważnym zabiegiem przeprowadzonym na pokładzie St Albans, pierwszym była zrealizowana w latach 2013 – 2014 modernizacja MLU (Mid-Life Upgrade), w trakcie której okręt otrzymał m.in. armatę Mk8 kal 114 mm w najnowszej odmianie Mod.1 z charakterystyczną „kanciastą” maską oraz system radiolokacyjny Typu 997 Artisan (Advanced Radar Target Indication Situational Awareness and Navigation). Celem LIFEX jest umożliwienie okrętowi realizacji zadań przez kolejną dekadę do czasu gdy zostanie zastąpiony przez okręt należący do realizowanego obecnie programu GCS (Global Combat Ship), w ramach którego zbudowanych ma zostać co najmniej osiem fregat typu 26 (znanych też jako typ City). Royal Navy eksploatuje obecnie 11 z oryginalnie zbudowanych 16 okrętów tego typu. Prace w ramach LIFEX zakończono już na 10 z nich, ostatnim jest HMS Sutherland (F 81) która stosowne prace przechodzi w stoczni Babcock w Devonport. Próby zdawczo odbiorcze realizowane są w zachodniej części Kanału La Manche oraz na wodach Morza Celtyckiego i potrwać mają kilka tygodni. W ich trakcie gruntownie zostaną sprawdzone wszystkie zmodernizowane, wyremontowane oraz odnowione systemy.