U 12, pierwszy okręt podwodny Kaiserliche Marine, zatopiony samodzielnie przez niszczyciele Royal Navy. Uwagę zwraca składany komin, odprowadzający spaliny z silnika benzynowego. Fot. zbiory Andrzeja Danilewicza

Do końca pierwszego kwartału 1915 r. flota kajzerowska straciła osiem U‑Bootów. Trzy spośród nich poszły na dno za sprawą jednostek nawodnych Royal Navy. 10 marca brytyjskie niszczyciele, które wzięły poprzednio udział w jednej akcji, doczekały się „premierowego” sukcesu bez „współudziałowców” i odniesionego w sposób „klasyczny”.

W początkowym okresie I wojny światowej warunkiem zatopienia podwodnego wroga było przyłapanie go na powierzchni. To właśnie przytrafiło się krążownikowi lekkiemu Birmingham rankiem 9 sierpnia 1914 r. – mający jakąś awarię, najpewniej niezdolny do zanurzenia U 15 został staranowany przez brytyjski okręt i, przecięty na pół, zatonął z całą załogą. Ponad 2 miesiące później, 23 listopada, peryskop opuszczającego pustą bazę w Scapa Flow U 18 wypatrzono z trawlera uzbrojonego Dorothy Grey. Krótko potem staranował on intruza, a odniesione wówczas uszkodzenia zmusiły dowódcę niemieckiego okrętu do wydania rozkazu wyjścia na powierzchnię i ewakuacji, którą zakończyło otwarcie zaworów balastowych. 4 marca 1915 r. załoga U 8, który utknął w sieciach przegradzających Cieśninę Kaletańską (Dover), zrobiła to samo, gdy zaczęły się do niego zbliżać niszczyciele Gurkha i Maori, zaalarmowane przez pilnujące przeszkody dryftery.
Trzy dni później kolejnego usprawiedliwienia dla rozkazu zatapiania brytyjskich jednostek rybackich na wodach zachodniej części Morza Północnego dostarczył Niemcom szyper trawlera Duster. Rankiem, napotkawszy wyposażoną w radiostację jednostkę patrolową – był nią jacht uzbrojony Portia – zawiadomił on jej dowódcę, że kilkanaście godzin wcześniej widział okręt podwodny wroga na przybliżonej pozycji 57°N, 01°18’W (ok. 25 Mm na południe od Aberdeen). Ten niezwłocznie wysłał meldunek do sztabu Rejonu Patrolowego 5 w Peterhead i dowodzący siłami Royal Navy w Rosyth kadm. Robert S. Lowry rozkazał ostrzec wszystkie patrolowce na okolicznych wodach. Nazajutrz U‑Boot został wypatrzony dwukrotnie, rano i wieczorem, a podane w meldunkach pozycje wskazywały, że płynie na południe.
Krótko po północy z 8 na 9 marca w morze wyszła z Rosyth mająca go odnaleźć dziewiątka jednostek 1. Flotylli Niszczycieli – tworzyły ją flagowiec, krążownik lekki Fearless, oraz Acheron, Ariel, Attack, Badger, Beaver, Jackal, Lapwing
i Sandfly. Okręty te bazowały wcześniej w Harwich, do szkockiej bazy zostały wysłane w połowie lutego. Płynąc na północny wschód, utworzyły linię dozoru przecinającą zakładany kurs U‑Boota, ale nie przyniosło to pożądanego wyniku. Do 17:30 widziano go jeszcze trzykrotnie, jednak na Fearlessa dotarł dopiero meldunek z krążownika pancernego Leviathan, który – wracając do Rosyth z patrolu u wybrzeży Norwegii – natknął się nań w rejonie paru mil na wschód od latarni morskiej Bell Rock.
Po odebraniu wiadomości formacja ruszyła na południe. Rano 10 marca rozdzieliła się – większość okrętów, z flagowcem, utworzyła jedną tyralierę, a Acheron, Attack i Ariel drugą. O 09:30 Fearless odebrał meldunek trawlera May Island, z którego pół godziny wcześniej widziano U‑Boota na pozycji 56°15’N, 01°56’W, i dowódca zespołu rozkazał, by trójka niszczycieli ruszyła ku niej. O 10:10 Acheron, Attack i Ariel, rozstawione w milowych odstępach, szły na północny wschód z prędkością 20 w., przy gładkim morzu (wiatr ledwie się dawał odczuć), ale kiepskiej widzialności (najczęściej nie przekraczała 1000 m), bo nad wodą unosiły się pasma mgły. Wówczas to obserwator na środkowym Attacku zauważył okręt wroga, płynący kursem niemal prostopadłym do jego prawej burty. Dowodzący niszczycielem rozkazał natychmiast podnieść prędkość do maksymalnej i otworzyć ogień.