Para koreańskich samolotów myśliwskich KF-16D Block 52 ze 111. Dywizjonu Myśliwskiego z 38. Grupy Bojowej z bazy Kunsan z dwoma amerykańskimi samolotami F-16C Block 40 z 8. Skrzydła Myśliwskiego z tej samej bazy we wspólnym locie w czasie amerykańsko-koreańskich ćwiczeń lotniczych.
Zgodnie z porozumieniem towarzyszącym aktowi bezwarunkowej kapitulacji Japonii 2 września 1945 r., państwo koreańskie okupowane przez Japonię od 1910 r., miało przejść pod czasową kontrolę zwycięskich mocarstw. Wprowadzono dwie strefy okupacyjne, radziecką na północ od 38-tego równoleżnika oraz amerykańską, na południe od niego. Pod aliancką kontrolą miało nastąpić odtworzenie państwa koreańskiego jako jednolitego organizmu państwowego. Tak się jednak nie stało, porozumienie w sprawie ustroju odrodzonego państwa koreańskiego było bowiem nieosiągalne. Zamiast tego powstały dwa państwa: komunistyczna Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna (KRLD) na północy i demokratyczna Republika Korei na południu.
Republika Korei powstała formalnie 15 sierpnia 1948 r., kilka tygodni później 9 września proklamowano KRLD. Były to zupełnie różne państwa, które przyjęły odmienne modele systemowo-państwowe, mające różnych sojuszników. 25 czerwca 1950 r. KRLD dokonała inwazji na Republikę Korei. Rozpoczęło to trwającą trzy lata wojnę koreańską, zakończoną 27 lipca 1953 r. podpisaniem porozumienia o przerwaniu ognia. Formalnie oba państwa wciąż są w stanie wojny, trwałego pokoju nie podpisano. Oznacza to, że w każdej chwili działania wojenne mogą być wznowione.
Coraz bardziej niepokojące jest zachowanie ChRL, która usztywnia swoje stanowisko w stosunkach dyplomatycznych ze Stanami Zjednoczonymi i ich sojusznikami, przy wyraźnej ekspansji gospodarczej i politycznej. Poparcie udzielane KRLD jest postrzegane jako zagrożenie w Republice Korei. Uważa się bowiem, że Korea Północna dąży do zjednoczenia obu państw koreańskich pod swoją kontrolą.
Zagrożenie stanowi również Federacja Rosyjska, która nie będąc formalnie sojusznikiem KRLD, wspiera jednak północnokoreański rząd, rywalizując z ChRL o wpływy w tym państwie. W związku z tym jest ona również postrzegana jako zagrożenie dla bezpieczeństwa Republiki Korei.
Sztab Sił Powietrznych Republiki Korei znajduje się w Seulu. Na czele ROKAF stoi szef sztabu, obecnie jest nim gen. Kim Jong Ryul. Jest on jednym z członków połączonego Komitetu Szefów Sztabów (organizacja dowództwa południowokoreańskiego jest bardzo podobna do struktur amerykańskich).
KF-16D Block 52 z 20. Skrzydła Myśliwskiego z bazy Seosan zrzuca bombę GBU-31(V)3/B JDAM kierowaną satelitarnie z ładunkiem przenikająco-burzącym BLU-109 przeznaczonym do niszczenia podziemnych umocnień przeciwnika.
Dowództwo Operacyjne ROKAF mieści się w bazie Osan i zostało powołane do życia 1 lipca 1961 r. Grupuje ono wszystkie jednostki lotnictwa bojowego i transportowego oraz naziemnego systemu obrony powietrznej wykonujące zadania operacyjne. Dowództwo zarządza całością działalności bojowej i operacyjnej ROKAF, zwolnione z funkcji logistycznych i szkoleniowych. Jako takie, odpowiada więc za planowanie, organizację i prowadzenie działań bojowych, rozpoznania powietrznego i przerzutu wojsk, z desantowaniem i ewakuacją medyczną włącznie. Na czele dowództwa stoi obecnie gen. Lee Wang Geun. Podlegają mu dowództwa: Air Force Air Combat Command (dowództwo lotnictwa bojowego), Air Mobility & Reconnaissance Command (dowództwo lotnictwa transportowego i rozpoznania powietrznego), Air Defence Missile Command (dowództwo wojsk przeciwlotniczych) i Air Defense & Control Command (dowództwo wojsk radiotechnicznych i kierowania działaniami powietrznymi).
Dowództwo lotnictwa bojowego mieści się w bazie Daegu, które jest lotniskiem współużytkowanym, będąc jednocześnie międzynarodowym portem lotniczym. Dowództwo powstało w marcu 2015 r., poprzednio zarządzanie działaniami lotnictwa bojowego leżało w gestii dowództw regionalnych (północnego, centralnego i południowego), podległych bezpośrednio Air Force Operations Command. Obecnie zrezygnowano z dowództw regionalnych na rzecz jednolitego zarządzania działaniami całego lotnictwa bojowego. Jednocześnie dowództwo odpowiada za szkolenie i trening podległych mu jednostek lotniczych i wspierających. Obecną nazwę dowództwo nosi od 1 stycznia 2016 r. Obecnie dowódcą jest gen. por. Chung Kyung Doo.
Zadania w systemie obrony powietrznej wykonują 20. Skrzydło Myśliwskie z Seosan położonego 50 km na południowy wschód od Seulu i 19. Skrzydło Myśliwskie z Chungju w środkowej części północnej Republiki Korei. To ostatnie dysponuje samolotami F-16 Block 32. W przyszłości ich uzupełnieniem będzie 17. Skrzydło Myśliwskie w Cheongju, znajdujące się około 100 km na południe – południowy wschód od Seulu. Oczywiście, wszystkie te jednostki w drugiej kolejności mogą zwalczać obiekty naziemne w ramach ogólnego wsparcia wojsk lądowych – lotniczej izolacji rejonu działań bojowych. W drugiej linii obrony powietrznej jest 16. Skrzydło Myśliwskie z Yecheon, położone idealnie w centralnej części Republiki Korei oraz samodzielna 38. Grupa Myśliwska z jednym dywizjonem wyposażonym w samoloty KF-16 Block 52, stacjonująca w Kunsan, na zachodnim wybrzeżu w środkowej części kraju. Zachodnia strona półwyspu ma silniejszą obronę, jako że na tych terenach znajduje się dużo ośrodków miejskich, powstałych na terenach bardziej nizinnych.
Z kolei po północno wschodniej stronie Półwyspu Koreańskiego stacjonuje 18. Skrzydło Myśliwskie w Gangneung, wyposażone w starsze samoloty F-5E i F, które wkrótce zostaną wymienione na rodzime FA-50, stanowiące tanią alternatywę dla bardziej kosztownych konstrukcji. Bezpośrednio na południe od Seulu, w bazie Suwon, stacjonuje 10. Skrzydło Myśliwskie, którego głównym zadaniem jest bezpośrednie wsparcie lotnicze wojsk lądowych. Jego miejsce stacjonowania wynika z faktu, że główny wysiłek wojsk lądowych w obronie będzie skupiony na obronie stolicy, która leży niebezpiecznie blisko granicy, po północno zachodniej części Korei Południowej. Wsparcie wojsk lądowych po wschodniej stronie półwyspu zapewni 18. Skrzydło Myśliwskie, operujące zarówno w systemie obrony powietrznej, jak i wspierające wojska lądowe. Obrona wschodniej strony półwyspu jest traktowana jako kierunek ważny, ale drugorzędny, stąd koncentracja jednostek ze sprzętem o większych możliwościach bojowych po zachodniej stronie.
Główną siłą uderzeniową ROKAF jest 11. Skrzydło Myśliwskie z bazy Daegu w południowej części Półwyspu Koreańskiego, lekko po wschodniej stronie, z trzema dywizjonami wyposażonymi w dwusilnikowe samoloty myśliwsko-bombowe F-15K. Jest to jedyna jednostka operująca na tego typu sprzęcie. W drugiej kolejności może ona być wykorzystana do obrony powietrznej południowej części kraju.
Bardzo specyficznym oddziałem jest 8. Skrzydło Myśliwskie ROKAF stacjonujące w bazie Wonju w centralno-północnej części kraju, w odległości 150 km od granicy z KRLD. Jest to jednostka służąca do osłony Wojsk Lądowych Republiki Korei, a także kierowania bezpośrednim wsparciem sił naziemnych. Skrzydło ma jeden dywizjon odrzutowych samolotów bojowych FA-50, jeden dywizjon kierowania turbośmigłowych samolotów KA-1 (dla kontrolerów naprowadzania lotnictwa z powietrza) oraz dywizjon izraelskich bezzałogowych aparatów latających Harpy, przeznaczonych do wykrywania i rażenia stacji radiolokacyjnych systemów przeciwlotniczych.
Na samym południowo zachodnim krańcu Półwyspu Koreańskiego znajduje się baza Gwangju, w której stacjonuje 1. Skrzydło Myśliwskie. Jego dwa dywizjony: 189. i 216. są wyposażone w łącznie 49 odrzutowych samolotów szkolenia zaawansowanego T-50. Ciekawostką jest, że za to szkolenie odpowiada Dowództwo Lotnictwa Bojowego, a nie Dowództwo Edukacji i Szkolenia Sił Powietrznych, ale dzięki temu w szkoleniu od początku wprowadza się elementy taktyczne, pod nadzorem i zgodnie z potrzebami lotnictwa bojowego. Trzeci dywizjon skrzydła, 206. Dywizjon Myśliwski, lata na samolotach F-5E i F, odpowiadając za ostatnią fazę szkolenia lotniczego – szkolenie taktyczno-bojowe.
Dowództwo Mobilności Powietrznej i Rozpoznania ma swoją siedzibę w bazie Osan położonej około 50 km na południe od Seulu. Dowództwu podlegają trzy skrzydła: dwa transportowe i jedno śmigłowcowe. Pierwsze dwa mają po jednym dywizjonie średnich samolotów transportowych C-130H (po 6 w dywizjonie) i jednym lekkich samolotów transportowych CN-235 (po 8 w dywizjonie), ale ich przeznaczenie jest inne.
5. Skrzydło Mobilności Powietrznej, odpowiada za transport ogólny, logistyczny i przerzut wojsk oraz jednostek lotniczych (zabezpieczenie przebazowania). Dlatego trzecim dywizjonem skrzydła jest dywizjon tankowania powietrznego z czterema samolotami Airbus A330 MRTT, lokalnie oznaczonymi KC-330. Skrzydło stacjonuje w Gimhae, w południowo wschodniej części kraju, niedaleko od Pusan.
15. Skrzydło Zadań Specjalnych służy głównie do zabezpieczenia działań sił specjalnych oraz do ich szkolenia. „Specjalny” charakter skrzydła podkreśla fakt występowania w nim trzeciego dywizjonu rozpoznania radioelektronicznego na samolotach Hawker 800, oznaczonych lokalnie RC-800. Prowadzą one rozpoznanie nie tylko na rzecz sił specjalnych, ale także całych sił zbrojnych.
Wojska Lądowe Republiki Korei nie mają sił powietrznodesantowych, ale dysponują sześcioma brygadami specjalnymi (1. BSpec ,,Eagle”, 3. BSpec ,,Flying Tiger”, 7. BSpec ,,Pegasus”, 9. BSpec ,,Ghost”, 11. BSpec ,,Golden Bat” i 13. BSpec ,,Black Panter”). Każda z nich może prowadzić też działania typowe dla wojsk powietrznodesantowych. Dla desantowania całej brygady siły południowokoreańskiego lotnictwa transportowego są zbyt małe i wymagają wsparcia sojuszniczego (ze strony amerykańskiej). Jednakże zabezpieczenie grup specjalnych całkowicie leży w możliwościach 15. Skrzydła, stacjonującego w bazie Seongnam, w pobliżu Seulu.
Trzecią jednostką, która dzieli bazę z 17. Skrzydłem Myśliwskim wyposażonym w odrzutowe samoloty bojowe wykonane w technologii utrudnionej wykrywalności F-35A w Cheongju, jest 6. Skrzydło Ratowniczo-Transportowe, mające trzy dywizjony na śmigłowcach transportowo-ratowniczych, dysponujące 5 HH-47D Chinook, 29 HH-60P Black Hawk, 7 HH-32 (Kamow Ka-32) i 3 AS332L Super Puma. Każdy z dywizjonów ma nieco inną specjalizację, to znaczy 231. Dywizjon na HH-47D i HH-60P prowadzi głównie działania bojowego ratownictwa lotniczego, 233. Dywizjon na HH-60P – zabezpiecza „zwykłe” działania ratownicze nad lądem, a 235. Dywizjon na HH-32 i AS332L – zadania ratownicze nad morzem. Oczywiście specjalizacja nie oznacza ścisłego podziału i każdy z dywizjonów szkoli się też w wykonywaniu zadań pozostałych dwóch pododdziałów.
Istnieje wreszcie specjalna rządowa 35. Grupa Zadań Specjalnych, z 296. Dywizjonem wyposażonym w 10 statków powietrznych: Boeing 747-400 dla prezydenta kraju, Boeing 737-300 i dwie salonki CN-235M dla innych ważnych osobistości, trzy śmigłowce VH-60P Black Hawk i trzy Sikorsky S-92 dostarczone kilka lat temu. Jednostka ta jest obsługiwana wspólnie przez personel wojskowy i cywilny z koreańskich linii lotniczych.
Dowództwo Kierowania i Kontroli Przestrzeni Powietrznej, znane także jako 30. Dywizja ROKAF znajduje się w Osan, gdzie ulokowano też centralne stanowisko dowodzenia, znane jako MCRC (Master Control & Reporting Center). Drugie, niemal identyczne stanowisko, znajduje się w Daegu i pełni funkcje centrum zapasowego. Dlatego są one nazywane MCRC-1 (Osan) i MCRC-2 (Daegu). Centra odpowiadają głównie za zbieranie informacji o sytuacji powietrznej, stąd odpowiedni dowódcy kierują działaniami lotnictwa. Ponadto skupia się w nich zarządzanie kontrolowaniem ruchu lotniczego. Przy stanowiskach dowodzenia MCRC znajdują się także stanowiska dowodzenia sektorami obrony powietrznej: 31. Dowództwo Sektora OP w Osan, 32. Dowództwo Sektora OP w Daegu), 33. Dowództwo Sektora OP w Chungju i 34. Dowództwo Sektora OP w Sacheon.
Dowództwu Kierowania i Kontroli Przestrzeni Powietrznej podlega kilkanaście dywizjonów posterunków radiolokacyjnych, przy czym w największej ilości używa się amerykańskich stacji trójwspółrzędnych: Lockheed Martin AN/FPS-117, które uzupełniają trójwspółrzędne, mobilne stacje Lockheed Martin AN/TPS-77, mające wiele wspólnych elementów z FPS-117. Dowództwu podlega również 51. Grupa Kontroli Powietrznej z jej 271. Dywizjonem Kontroli Powietrznej. Jednostka ta stacjonuje w bazie Gimhae w południowo wschodniej części Półwyspu Koreańskiego. Dywizjon jest wyposażony w cztery samoloty dozoru radiolokacyjnego Boeing 737AEW&C Peace Eye, dostarczone w okresie od sierpnia 2011 r. do października 2012 r. W październiku 2016 r. podjęto decyzję o dokupieniu dwóch dodatkowych samolotów, które nie zostały jeszcze dostarczone.
Samoloty Boeing 737AEW&C Peace Eye (Boeing 737-700) są wyposażone w stację radiolokacyjną Northrop Grumman MESA (Multi-role Electronically Scanned Array) z anteną zamontowaną w podłużnej osłonie nad górną częścią kadłuba. Maksymalny zasięg wykrycia radaru wynosi 600 km na dużej wysokości i do 375 km na małej, może on śledzić 170 celów jednocześnie. Dysponuje on sześcioma stanowiskami operatorów z płaskimi, kolorowymi wyświetlaczami ciekłokrystalicznymi. Stanowiska te oraz główny komputer misji dostarczyła firma BAE Systems North America.
Pierwszy południowokoreański wielozadaniowy samolot bojowy o cechach utrudnionej wykrywalności Lockheed Martin F-35A Lightning II. Zakupiono jak dotąd 40 takich samolotów, ich dostawy się dopiero rozpoczęły. Trwają negocjacje w sprawie zakupu 8 kolejnych F-35A i 12 F-35B o własnościach skróconego startu i pionowego lądowania, do wsparcia operacji morskich.
Przez długi czas ten rodzaj wojsk był niedoinwestowany i w ostatnim okresie przestał spełniać pokładane w nim nadzieje. Obronę przeciwlotniczą tworzą trzy brygady, przy czym dwie tworzą ciągłą linię ognia wzdłuż granicy między oboma państwami koreańskimi oraz osłaniają północno zachodnią część państwa ze stolicą w Seulu, trzecia zaś osłania południową część półwyspu. Jeszcze u progu XXI wieku każda brygada dysponowała dywizjonem MIM-14 Nike Hercules oraz czterema dywizjonami MIM-23 Improved Hawk.
Trudno się zatem dziwić, że w 2000 r. uruchomiono program SAM-X w celu pozyskania nowoczesnego systemu przeciwlotniczego dla zastąpienia starzejących się zestawów Nike Hercules. Po negocjacjach z Raytheonem, ostatecznie zdecydowano się na zakup eks-niemieckich zestawów Patriot PAC-2. Kontrakt opiewający na 551 mln ruro podpisano we wrześniu 2007 r., a 28 listopada 2008 r. nastąpiło oficjalne przyjęcie systemu Patriot PAC-2 do uzbrojenia ROKAF.
Ogółem otrzymano dwa dywizjony po cztery baterie w każdym z radarem kierowania ogniem i sześcioma samobieżnymi wyrzutniami w baterii (łącznie osiem radarów i 48 wyrzutni). Wyrzutnie zostały umieszczone na ciężarówkach MAN KAT 1 A1 8 x 8 o nośności 15 t. Cztery bazy południowokoreańskich Patriot PAC-2, to: Seosan, Suwon, Incheon (pod Seulem) i Gangneung. Całkowite zastąpienie Nike Hercules przez Patriot PAC-2 nastąpiło w 2012 r., kiedy te ostatnie osiągnęły pełną gotowość operacyjną.
Nadal uzupełniają je 24 baterie (w dwunastu dywizjonach, po cztery w każdej z brygad) przeciwlotniczego systemu MIM-23C Improved Hawk.
Sieć przeciwlotniczych zestawów rakietowych ROKAF została połączona zautomatyzowanym system wymiany informacji taktycznej Second Automated Air Defense System (SAADS). System ten został opracowany i wdrożony na początku XXI wieku przez południowokoreańską firmę Ssang Yong Information and Communications, przy współpracy z amerykańskim Raytheonem.
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
