Model 787-10 to najnowsza wersja Dreamlinera – obecnie flagowego samolotu pasazerskiego Boeinga. Do lipca 2018 r. Boeing zebral zamowienia na niemal 1400 egz. Dreamlinerow.

13 kwietnia 1966 r. Boeing zapowiedział rozpoczęcie budowy czterosilnikowego samolotu komunikacyjnego dalekiego zasięgu Model 747. Była to ogromna maszyna, mogąca zabrać na dwóch pokładach 490 pasażerów. Według znanej anegdoty powstanie samolotu poprzedziła rozmowa Billa Allena (prezesa Boeinga) z Juanem Trippem (szefem linii lotniczych Pan Am, będących jednym z najlepszych klientów Boeinga). Po obejrzeniu rysunków ofertowych i modelu Trippe powiedział: Jeśli go zbudujesz, to go kupię. Na co Allen odparł: Jeśli go kupisz, to go zbuduję. Prace ruszyły w czerwcu w nowej fabryce w Everett.

Uroczysty roll-out pierwszego egzemplarza 747 odbył się 30 września 1968 r., a 9 lutego następnego roku samolot po raz pierwszy wzbił się w powietrze. 21 stycznia 1970 r. 747 linii Pan Am wykonał pierwszy komercyjny lot z Nowego Jorku do Londynu. Ze względu na swoją wielkość samolot szybko zyskał przydomek Jumbo Jet. Z kolei z powodu charakterystycznej, garbatej sylwetki stał się najbardziej rozpoznawalnym samolotem pasażerskim wszech czasów. Do chwili pojawienia się Airbusa A380 był największym samolotem pasażerskim na świecie. Wyprodukowano ponad 1500 egz. 747 w kilku wersjach i odmianach. Najnowszy model 747-8 wciąż jest w ofercie firmy.
31 października 1966 r. Boeing zdobył kontrakt Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych na opracowanie i budowę aerobalistycznych pocisków rakietowych „powietrze-ziemia” krótkiego zasięgu z jądrowym ładunkiem bojowym AGM-69A SRAM (Short-Range Attack Missile). Pocisk wszedł do służby w 1972 r. i pozostał w niej do 1993 r. Jego następcą został w 1982 r. pocisk samosterujący AGM-86B ALCM (Air-Launched Cruise Missile). Pierwsze odpalenie ALCM z samolotu B-52 odbyło się 5 marca 1976 r. Później powstały wersje AGM-86C i D z konwencjonalnymi głowicami bojowymi zamiast jądrowej. W kwietniu 1970 r. do służby weszła nowa wersja międzykontynentalnego pocisku balistycznego LGM-30G Minuteman III. Zarówno AGM-86, jak i zmodernizowane Minuteman III do dziś pozostają w arsenale USAF.
29 kwietnia 1968 r. nowym prezesem Boeinga został Thornton A. „T” Wilson. William Allen został natomiast przewodniczącym zarządu. We wrześniu 1972 r. Allen odszedł na emeryturę, jego następcą został „T” Wilson, fotel prezesa objął zaś Malcolm T. Stamper. W 1969 r. Boeing rozpoczął budowę nowej fabryki w Winnipeg w Manitobie, w Kanadzie, w celu produkcji elementów z włókien szklanych. 31 stycznia 1986 r. Boeing kupił od kanadyjskiego rządu firmę de Havilland Aircraft of Canada Ltd. (DHC) i włączył ją do swojej kanadyjskiej filii Boeing of Canada. Jednak już po kilku latach, w 1992 r., Boeing sprzedał DHC firmie Bombardier Aerospace.
9 lutego 1972 r. oblatano prototyp samolotu wczesnego wykrywania i ostrzegania EC-137D AWACS (Airborne Warning and Control System). Samoloty seryjne dostały oznaczenie E-3A Sentry. 19 czerwca 1973 r. oblatano pierwszy egzemplarz E-4A, służącego jako powietrzne stanowisko dowodzenia (Advanced Airborne Command Post), a 28 lipca bezzałogowy statek powietrzny (BSP) YQM-94A Compass Cope. 3 listopada 1973 r. wystrzelono w kosmos sondę Mariner 10 zbudowaną przez Boeinga, z zadaniem sfotografowania powierzchni Wenus i Merkurego.
W lutym 1974 r. Boeing dostał z NASA zlecenie budowy podzespołów Teleskopu Kosmicznego Hubble’a (Hubble Space Telescope), który wyniesiono na orbitę w 1990 r. W listopadzie 1975 r. Boeing rozpoczął budowę dwóch małych satelitów badawczych AEM-1 i AEM-2 (Applications Explorer Missions), które zostały wyniesione na orbitę odpowiednio 26 kwietnia 1978 i 18 lutego 1979 r. W styczniu 1977 r. Boeing dostarczył NASA samolot 747 przebudowany do funkcji nosiciela promu kosmicznego (Shuttle Carrier Aircraft).
9 sierpnia 1976 r. oblatano prototyp samolotu transportowego YC-14, który rywalizował z transportowcem McDonnell Douglas YC-15 w programie Advanced Medium STOL (Short Takeoff and Landing) Transport (AMST). Program anulowano w 1979 r. na rzecz nowego C-X, w którego ramach MDD zbudował samolot C-17 Globemaster III. Ze względów finansowych w lipcu 1975 r. Kongres anulował program ciężkiego śmigłowca transportowego XCH-62A. Z kolei średni śmigłowiec transportowy YUH-61A przegrał rywalizację z YUH-60A firmy Sikorsky.
W marcu 1978 r. Boeing dostał z USAF kontrakt na budowę górnego stopnia (Inertial Upper Stage, IUS) dla rakiet Titan. IUS znalazł też zastosowanie podczas wynoszenia ładunków na orbitę przez promy kosmiczne. Został użyty po raz pierwszy w październiku 1982 r. – za jego pomocą umieszczono na orbicie dwa satelity komunikacyjne. Po raz ostatni IUS wykorzystano 14 lutego 2004 r. do wyniesienia satelity dla USAF. 6 lipca 1978 r. oblatano samolot doświadczalny QSRA (Quiet Short-haul Reasearch Aircraft), zbudowany przez Boeinga na zlecenie NASA.

Okres ekspansji

14 lipca 1978 r. Boeing rozpoczął budowę szerokokadłubowego samolotu komunikacyjnego Model 767, a 31 sierpnia wąskokadłubowego Model 757. Oba były dwusilnikowe i reprezentowały zupełnie nowy standard wyposażenia kokpitu. Wiele czynności wykonywanych przez pilotów zostało skomputeryzowanych i zautomatyzowanych. Oblot pierwszego 767 odbył się 26 września 1981 r., a 757 – 19 lutego 1982 r. Program 757 został zamknięty 28 października 2004 r., po zbudowaniu 1050 egz., ale Model 767 wciąż jest oferowany. Do lipca 2018 r. Boeing dostarczył klientom ponad 1100 egz., a portfel zamówień obejmuje jeszcze ponad 100 maszyn.
We wrześniu 1980 r. na zlecenie NASA Boeing rozpoczął prace przy projekcie wstępnym orbitalnej stacji kosmicznej, później znanej jako Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (International Space Station, ISS). 1 grudnia 1987 r. Boeing dostał z NASA kontrakt na opracowanie i budowę modułów mieszkalnych i roboczych dla ISS. 17 sierpnia 1993 r. NASA wybrała Boeinga jako głównego wykonawcę ISS. W ślad za tym 13 stycznia 1995 r. Boeing dostał kontrakt o wartości 5,63 mld dolarów na opracowanie i budowę głównych modułów stacji.
W lutym 1985 r. prezesem Boeinga został Frank A. Shrontz. W kwietniu następnego roku powierzono mu również funkcję dyrektora generalnego. W maju 1986 r. Boeing i Bell Helicopter Textron rozpoczęły budowę sześciu prototypów zmiennowirnikowca (tiltrotor aircraft) V-22 Osprey. Pierwszy z nich oblatano 19 marca 1989 r. Po pokonaniu licznych problemów związanych zarówno z aspektami technicznymi, jak i finansowymi, pod koniec lat 90. rozpoczęto produkcję seryjną V-22 na potrzeby US Air Force i US Marine Corps. W 2007 r. MV-22B USMC udowodniły swoją wartość podczas operacji w Iraku. Program okazał się sukcesem – V-22 wciąż jest produkowany i rozwijany. Najnowszą wersją jest CMV-22B dla US Navy. Ospreye zostały kupione także przez Japonię.