Meteor zakamuflowany na rosyjski frachtowiec Impierator Nikolaj II topi brytyjski patrolowiec Ramsey. Obraz Waltera Zeedena. Uwagę zwraca opuszczana bandera rosyjska, ale jak wiemy, Meteor otworzyl ogien juz pod flaga Kaiserliche Marine.

Użyte przez Niemców na początku I wojny światowej statki pasażerskie osiągnęły w roli okrętów korsarskich sukcesy kosztem co prawda utraty wszystkich jednostek, które zostały zatopione bądź internowane, ale zakończony powodzeniem rejs korsarskiego stawiacza min Berlin, znanego z tego, że jego miny (dokładnie jedna, i to mała) posłały na dno brytyjski wielki pancernik – superdrednot Audacious, spowodowały, że niemieckie dowództwo postanowiło wysłać do akcji kolejnego korsarza, lecz tym razem przebudowanego frachtowca, i również służącego jako pomocniczy stawiacz min. Tym korsarzem był Meteor.

Zanim otrzymał on taką nazwę, pływał od 1903 r. pod brytyjską banderą jako parowiec Vienna (1912 BRT) armatora Leith, Hull & Hamburg Steam Packet Company z Leith (użytkownik Curry Line). Na początku wojny ten statek został zatrzymany na niemieckich wodach terytorialnych i po wypowiedzeniu wojny Niemcom przez Londyn jednostkę 4 sierpnia 1914 r. zarekwirowano w Hamburgu. Ze względu na jego „brytyjski” wygląd, pozwalający na pływanie bez specjalnego zamaskowania w rejonie Wysp Brytyjskich, na początku 1915 r. frachtowiec został przejęty przez marynarkę wojenną i przebudowany w Stoczni Cesarskiej (Kaiserliche Werft) w Wilhelmshaven na korsarski krążownik pomocniczy i stawiacz min. Jednostkę uzbrojono w 2 armaty kal. 88 mm, umieszczone po jednej na dziobie i rufie, oraz dwa działka kal. 37 mm na dziobie (po jednym z każdej burty), jak też 2 pojedyncze podwodne wyrzutnie torped kal. 450 mm – był to pierwszy niemiecki korsarski krążownik pomocniczy uzbrojony w torpedy. Ponadto jednostkę przystosowano do stawiania min, których zabrała 285 sztuk. 6 maja 1915 r. okręt rozpoczął służbę pod nazwą Meteor, a jego dowódcą został urodzony w 1880 r. kmdr ppor. Artur Friedrich Wolfram von Knorr, pełniący do wybuchu wojny m.in. stanowiska attaché morskiego w niemieckich ambasadach w Japonii i USA. Nazwa jednostki nie była przypadkowa – taką samą nosiła niemiecka kanonierka, dowodzona przez ojca dowódcy Meteora, wówczas kpt. mar., późniejszego admirała floty Eduarda von Knorra, która 9 listopada 1870 r. koło Hawany na Kubie stoczyła – zdaniem Niemców – zwycięską, a w rzeczywistości nierozstrzygniętą potyczkę z francuskim awizem Bouvet.
29 maja Meteor wyruszył z Wilhelmshaven w korsarski rejs. Jego celem było postawienie pól minowych w zwężeniu Morza Białego, przez które – cieśninę Gorło – do Archangielska płynęły statki państw Ententy z zaopatrzeniem dla walczącej z Niemcami Rosji. Na Morzu Norweskim stawiacz min spotkał się z niemieckim okrętem podwodnym U 19 – ten idąc przed Meteorem miał służyć do rozpoznania, co bez zarzutu wykonał.
W nocy z 7 na 8 czerwca na zaplanowanym akwenie korsarz zrzucił wiezione miny, tworząc z nich na dystansie 89 Mm 10 zagród po 27-32 miny każda, stawianych początkowo co 300, a potem 175 m, po czym okręt zawrócił do Niemiec.
Lista ofiar postawionych przez Meteora min na Morzu Białym jest zaskakująco długa. Już 11 czerwca na pozycji 67°00’N, 41°32’E wszedł na minę brytyjski parowy frachtowiec Arndale (3583 BRT, zwodowany w 1906 r., armator T. Smailes & Sons SS Co. Ltd z Whitby), płynący z ładunkiem węgla z Cardiff do Archangielska, przy czym zginęli 3 marynarze, a statek wyrzucił się na płyciznę i został uznany za utracony. Sześć dni później na tym samym akwenie poszedł na dno mały rosyjski motorowiec Nikołaj (154 BRT, zwodowany w 1912 r., armator Spadkobiercy (?) P. Bielajewa z Piotrogrodu). 20 czerwca został uszkodzony brytyjski parowy frachtowiec Twilight (3100 BRT, zwodowany w 1905 r., armator J. Wood & Co. z West Hartlepool), płynący z ładunkiem węgla z Blyth do Archangielska, do którego zdołał dotrzeć.
Kolejnymi ofiarami były 24 (26?) czerwca brytyjski parowy frachtowiec Drumloist (3118 BRT, zwodowany w 1905 r., armator W. Christie & Co. Ltd z Londynu) zmierzający z Archangielska do Londynu z ładunkiem wagonów sypialnych (?!), posłany na dno w wejściu do zwężenia na Morzu Białym, a 2 lipca we wspomnianym zwężeniu Morza Białego tej samej bandery i typu Mascara (4957 BRT, zwodowany w 1912 r., armator Maclay & McIntyre z Glasgow), zatopiony na pozycji 66°49’N, 41°20’E. Cztery dni później na dno poszedł również brytyjski parowy frachtowiec African Monarch (4003 BRT, zwodowany w 1898 r., armator Monarch SS Co. Ltd. z Glasgow, użytkownik Raeburn & Verel Ltd.), płynący z Cardiff do Archangielska z ładunkiem węgla i drobnicy, przy czym zginęli 2 członkowie załogi. Tego samego dnia – 6 lipca – norweski parowy frachtowiec Lysaker (2013 BRT, zwodowany w 1899 r., armator DS AS Gesto z Haugesundu, użytkownik B. Stolt-Nielsen), wiozący węgiel z Blyth do Archangielska, został zatopiony na pozycji 67°00’N, 41°03’E z 7 członkami załogi. 14 (12?) lipca zatonął fiński (formalnie rosyjski, gdyż wówczas Finlandia była w granicach imperium Romanowów) parowy frachtowiec Urania (1934 BRT, zwodowany w 1897 r., armator Finska Ångfartygs AB z Helsinek, użytkownik L. Krogius), płynący z ładunkiem drobnicy z Liverpoolu do Archangielska. Mimo że statek poszedł na dno w ciągu niespełna minuty, nikt z jego załogi nie doznał uszczerbku.