Rolę działa pułkowego pełniła w greckiej armii francuska armata górska 65 mm.

Słabością greckich sił zbrojnych w przededniu włoskiej agresji, która miała miejsce 28 października 1940 r., był niedostatek nowoczesnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Za ich silne strony należy natomiast uznać dopracowany plan mobilizacji i wysokie morale żołnierzy.

W okresie międzywojennym w Grecji istniały poza ministerstwem wojny trzy ministerstwa dla poszczególnych rodzajów sił zbrojnych: armii (wojsk lądowych), marynarki wojennej i lotnictwa wojskowego. Ministrowie ci podlegali królowi, jako naczelnemu wodzowi. Wojskami bezpośrednio dowodzili szefowie sztabów generalnych rodzajów sił zbrojnych. W czasie pokoju Grecja miała około 90 tys. żołnierzy w służbie czynnej, zawodowych i z poboru.

Siła w piechocie

Po katastrofalnej klęsce w 1922 r. w Azji Mniejszej podczas wojny z Turcją Grecy musieli odtworzyć znaczącą część swych wojsk lądowych. W czasie pokoju Armia Grecka (Ellinikós Stratos) liczyła 80 tys. żołnierzy. Podstawowy związek taktyczny stanowiła dywizja piechoty (Merarchia Pezikou); do 1935 r. było ich w greckiej armii dwanaście. W 1936 r. ilość dywizji piechoty istniejących w czasie pokoju zwiększono do czternastu. W tych czasach najważniejszym oddziałem był pułk piechoty (Syntagma Pezikoú). Pod koniec lat 30. XX wieku w greckich wojskach lądowych znajdowało się 39 pułków.
Przed 1935 r. armia grecka miała dwie brygady kawalerii (Taxiarchíes Ippikoú). Po reorganizacji powstała dywizja kawalerii (Merarchia Ippikoú). Ogółem w siłach lądowych pod koniec lat 30., jak podaje John Carr w książce „The defence and fall of Greece 1940-1941”, było 10 pułków kawalerii, w tym jeden zmotoryzowany. Poza pułkami artylerii dywizyjnej w czasie pokoju istniały jeszcze dwa pułki artylerii lekkiej i cztery pułki artylerii ciężkiej, podległe korpusom armijnym. Po 1935 r. sformowano cztery pułki artylerii przeciwlotniczej. Wojska inżynieryjne miały również cztery pułki.
Struktura organizacyjna czasu pokoju poszczególnych dywizji była bardzo zróżnicowana, miały one bowiem od jednego do czterech pułków piechoty, ale najczęściej po trzy. W strukturach niektórych z nich znajdowały się oddziały graniczne, do których zaliczano też załogi fortyfikacji wzdłuż granicy z Bułgarią, znane jako Linia Metaxasa. W okresie międzywojennym wszystkie greckie jednostki piechoty szkolono do działań w górach. Wsparcie ogniowe na szczeblu pułku zapewniały piechurom armaty górskie 65 mm, moździerze 81 mm i ciężkie karabiny maszynowe. Dywizja piechoty miała pułk artylerii. W czasie pokoju uzbrojenie tych jednostek nie było jednolite. Pułk mógł dysponować 16, 20, 22, ale najczęściej 24 armatami lub haubicami 75 i 105 mm. Wyjątek stanowił pułk artylerii VIII DP w Epirze, mający – ze względu na duży obszar do obrony – ponad 50 dział oraz karabiny maszynowe (2 szt.) i armaty przeciwlotnicze (4 szt.).
Dywizja kawalerii miała brygadę kawalerii z trzema pułkami jazdy oraz dywizjonem artylerii, pododdziałami karabinów maszynowych i saperów. W jej strukturze był również jedyny w armii pułk kawalerii zmotoryzowanej, który wyposażono w ponad 160 pojazdów. W dywizji znajdowały się pododdziały artylerii przeciwlotniczej z armatami 20 i 37 mm.