Brytyjski stawiacz min Abdiel na zdjęciu wykonanym podczas prób stoczniowych. Fot. zbiory Autora

W ostatni dzień kwietnia 1941 r. do bazującej w Aleksandrii Floty Śródziemnomorskiej dołączyła grupa okrętów. Były wśród nich dwie jednostki wcielone niedawno do służby – krążownik przeciwlotniczy Dido i stawiacz min Abdiel. Trzy tygodnie później Abdiel został po raz pierwszy wykorzystany bojowo na Morzu Śródziemnym. Miny, niepostrzeżenie postawione przez niego w newralgicznym punkcie u zachodnich wybrzeży Grecji, już po niewielu godzinach od znalezienia się w wodzie zadały przeciwnikowi poważne straty.

W okresie międzywojennym kwestia ofensywnego wykorzystania min była jedną z tych, które na najwyższych szczeblach brytyjskiej Admiralicji praktycznie ignorowano. Dopiero w styczniu 1937 r., wobec zaostrzania się sytuacji w Europie i przyspieszającego wyścigu zbrojeń, trzeci lord morski polecił ustnie, by sporządzono szkic projektowy szybkiego okrętu do stawiania zagród minowych w newralgicznych punktach na wodach przeciwnika. Takie przeznaczenie określało podstawowe jego cechy – konieczna była jak najwyższa prędkość maksymalna oraz jak najtrudniejsza do wypatrzenia, a więc niewielka, niska sylwetka.
Przyjęcie, że ładunek musi być znacznie większy niż w przypadku niszczycieli (początkowo min miało być 100, wymóg ostateczny mówił o 150), a okręt powinien osiągać prędkość niemal 40 w. (co oznaczało konieczność użycia urządzeń napędowych o odpowiednio dużej mocy) bezpośrednio wpłynęło na określenie jego rozmiarów. Projekt finalny przedstawiał jednostkę o wyporności standardowej 2650 ts, a więc sporo większej od niszczyciela typu Tribal i jednocześnie o 50% mniejszej od krążownika lekkiego typu Arethusa, które w Royal Navy tworzyły odpowiednio maksimum i minimum w tych kategoriach. Względy taktyczne (skrywanie ładunku) i praktyczne (zabezpieczenie min i mechanizmów ich stawiania przed wpływami atmosferycznymi) sprawiły, że tory minowe ulokowano pod pokładem górnym gładkiego na całej długości kadłuba, cechującego się wysoką wolną burtą i niewielki wzniosem na dziobie. Najwyżej wznosiły się nad nim 2 pionowe maszty trójnożne i 3 kominy (taka ich liczba była wyjątkową wśród ówczesnych okrętów), dużo niższe były nadbudówki.
Wobec przyjęcia, że okręt ze zrozumiałych względów musi unikać jednostek pływających wroga i głównym zagrożeniem będą dla niego samoloty, uzbrojenie artyleryjskie stanowiło 6 armat kal. 102 mm (3xII, w tym 2 stanowiska dziobowe) na podstawach uniwersalnych. Dochodziły do tego – stanowisko poczwórnie sprzężonych działek kal. 40 mm („pom-pomów”) na platformie za kominem rufowym i 2 stanowiska poczwórnie sprzężonych wkm-ów kal. 12,7 mm na skrzydłach mostka.
Specyfikacja i rysunki projektowe nowego okrętu zostały zaakceptowane przez Radę Admiralicji 1 grudnia 1938 r. W marcu 1939, po zamówieniu w stoczniach czterech, rozpoczęto budowę trzech. Był wśród nich powstający na jednej z pochylni J. Samuel White Co. w Cowes (wyspa Wight) Abdiel, którego zwodowanie nastąpiło 23 kwietnia 1940 r. Niecały rok później, 20 marca, został on wysłany do Greenock, na próby odbiorcze. Gdy po 2 dniach okazało się, że do Brestu zawinęły, kończąc udany rajd przez Atlantyk, niemieckie pancerniki Gneisenau i Scharnhorst, z Admiralicji nadszedł rozkaz popłynięcia do Milford Haven w południowo-zachodniej Walii. Abdiel, idąc ze średnią prędkością 35,5 w., dotarł tam 22 marca o 14:30, pobrał z miejscowego składu 141 min i w nocy z 23 na 24, po wyjściu z Plymouth, postawił je w pobliżu bretońskiej bazy wroga. Zadanie wykonał samotnie, tylko na początkowym odcinku trasy eskortowały go niszczyciele Kashmir i Kipling. W nocy z 28 na 29 pozostawił w nieodległym miejscu 150 min. Tym razem 4 niszczyciele towarzyszyły mu do punktu 25 Mm od Brestu i tam poczekały, w drodze powrotnej po raz pierwszy otworzył ogień z armat, strzelając do natrętnego zwiadowcy Luftwaffe.