25 czerwca Wojska Lądowe Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych poinformowały, że pocisk precyzyjnego rażenia dalekiego zasięgu PrSM trafił w ruchomy cel morski.

Test przeprowadzono 16 czerwca na morskim poligonie u wybrzeży Palau podczas ćwiczeń „Valiant Shield 24 SINK” (SINKEX). W próbie wzięły udział również balony wysokościowe HAB (operowały na wysokości ponad 15 km) i bezzałogowiec Vanilla o długim czasie pozostawania w powietrzu (do 8 dni), przenoszące czujniki zbierające informacje do strzelania. Podczas testu wystrzelono dwa pociski PrSM, przy czym odpalono je z bezzałogowej wyrzutni AML (w uproszczeniu jest to ubezzałogowion odmiana wyrzutni M142, przynajmniej w obecnej postaci). Za obsługę wspomnianych systemów odpowiadali żołnierze 3. Wielodomenowej Grupy Zadaniowej Wojsk Lądowych (3MDTF) i 1-181 pułku artylerii Gwardii Narodowej stanu Tennessee. Rolę celu odegrał eks-USS Cleveland (okręt desantowy LPD-7 typu Austin). Test zakończył się sukcesem. Poruszający się (na holu?) o 40 Mm od brzegu były okręt został trafiony dwukrotnie. Próba potwierdziła zatem skuteczność pocisków rodziny PrSM w zwalczaniu celów morskich (co jest szczególnie ważne w kontekście potencjalnego konfliktu na Pacyfiku) i możliwość wykorzystania rozproszonej sieci sensorów do wykrywania celów.

Pocisk PrSM został opracowany przez korporację Lockheed Martin we współpracy z US Army w ramach programu Long Range Precision Fires, jako następca pocisku balistycznego krótkiego zasięgu MGM-140 ATACMS. Ma ok. 4 m długości, średnicę 430 mm i głowicę o masie 91 kg. Dzięki mniejszym gabarytom pocisku, pakiet transportowo-startowy do wyrzutni  M270A2 MLRS lub M142 HIMARS  pomieści dwie rakiety zamiast jednej w przypadku ATACMS-a. Przede wszystkim wzrósł jednak zasięg ‒ już pierwsza wersja może razić cele w odległości ok. 500 km, kolejne mają mieć zasięg 700, a nawet 1000 km (PrSM-ER). Na razie zainteresowanie pociskami PrSM, poza Stanami Zjednoczonymi, wyraziły Australia (partner w programie od 2021 r.) i Wielka Brytania. Podczas próby wykorzystano najprawdopodobniej wersję Inc. 2 z dodatkowym układem naprowadzania (obok układu GPS/INS w bazowym Inc. 1), który umożliwia atakowanie celów w ruchu.