9 kwietnia należąca do koncernu Northrop Grumman, stocznia Huntington Ingalls Industries (HII) w Pascagouli w stanie Missisipi poinformowała o podpisaniu kontraktu na opracowanie pakietu modernizacyjnego wyrzutni pionowych (VLS) systemu Mk 57, roboczo określanego jako UCEU (Universal Canister Electronics Unit).

Właściwym wykonawcą postanowień zawartej umowy jest oddział badawczy HII znany jako Mission Technologies division (MTd), podczas gdy zlecającym jest Naval Surface Warfare Center, Port Hueneme Division (NSWC PHD) z siedzibą w bazie morskiej NBVC (Naval Base Ventura County) w Port Hueneme w stanie Kalifornia. Wartość podpisanej umowy opiewa na kwotę 74 mln USD.

UCEU ma umożliwić wystrzeliwanie z wyrzutni Mk 57 PVLS (Peripheral Vertical Launch System), każdego rodzaju pocisków rakietowych, jakie znajdują lub w najbliższej przyszłości wejdą do uzbrojenia okrętów US Navy. Do tego ostatniego oręża zaliczyć można między innymi pociski manewrujące RGM-109 Tomahawk w odmianie Block Va, znane pod akronimem MST (Maritime Strike Tomahawk), przeznaczone do atakowania jednostek nawodnych w odległościach do 435 Mm.

PVLS stanowią uzbrojenie niszczycieli typu, a każdy z trzech okrętów wyposażony został w 20 czterokomorowych modułów, co sumarycznie daje liczbę 80 prowadnic (z czego 12 znajduje się na pokładzie dziobowym a 8 na pokładzie rufowym). Według doniesień HII pierwszym okrętem, na pokładzie którego mają zostać zaimplementowane UCEU ma być, przebywający od 18 sierpnia ubiegłego roku w stoczni HII, niszczyciel Zumwalt (DDG 1000, https://zbiam.pl/zumwalt-otrzyma-uzbrojenie-hipersoniczne). W ramach tych, zaplanowanych na dwa lata, prac okręt ma ulec znacznej przebudowie, która definitywnie zmieni jego charakterystyczną sylwetkę. Z pokładu dziobowego zdemontowane zostaną bowiem oba systemy artyleryjskie AGS (Advanced Gun System) kal. 155 mm L/62 produkcji BAE Systems, stanowiące de facto jego główne uzbrojenie ofensywne.

Co warte przypomnienia, to właśnie dla tych armat zbudowano niszczyciele typu Zumwalt, tymczasem jest to chyba jedyny okrętowy system artyleryjski, który zdemontowany zostanie właściwie jako nowy, nigdy bowiem żadna z tych armat nie wystrzeliła żadnego pocisku! Pełna jednostka ognia jednego okrętu, składająca się z 600 pocisków artyleryjskich typu LRLAP (Long-Range Land Attack Projectile), kosztowałaby amerykańskiego podatnika ponad 670 mln USD! (łącznie dla trzech okrętów to ponad 2 mld USD). W miejsce armat zainstalowane zostaną cztery moduły o średnicy 221 cm mieszczące razem 12 hipersonicznych pocisków LRHW (Long-Range Hypersonic Weapon) rozwijanych w ramach programu Intermediate-Range Conventional Prompt Strike). LRHW to uzbrojenie dwustopniowe przy czym pierwszym stopniem będzie silnik startowy, którego zadaniem będzie wyniesienie na odpowiednią wysokość oraz nadanie właściwej prędkości beznapędowej części bojowej określonej jako C-HGB (Common Hipersonic Glide Bodies). Za budowę przyspieszaczy (a także integrację całego pocisku) odpowiada Lockheed Martin, podczas gdy cześć bojową zbuduje jego spółka–córka tj. należąca do koncernu Leidos (część Lockheed Martin) firma Dynetics. Pojedynczy pocisk legitymuje się masą 7400 kg i średnicą 88 cm. Deklarowany zasięg przekracza 1550 Mm, a prędkość C-HGB wynieść ma Ma=17.

Niszczyciele DDG 1000 charakteryzują się wypornością pełną 15 907 ton, a także niespotykanym kadłubem o przekroju gruszkowatym (tzw. tumblehome) oraz dziobnicą o ujemnym skosie, o wymiarach 190×24,6×8,4 m. Układ napędowy IPS (Integrated Power System) składa się z dwóch turbinowych zespołów prądotwórczych MTG (Main Turbine Generator) z turbinami gazowymi Rolls Royce MT30 o mocy po 36 MW oraz dwa pomocnicze turbinowe zespoły prądotwórcze ATG (Auxiliary Turbine Generator) Rolls-Royce RR4500 o mocy 4 MW każdy. Obydwa typy wymienionych silników poprzez przekładnie redukcyjne napędzają turbogeneratory produkcji Curtiss-Wright. Łącznie ten system napędowy jest w stanie wytworzyć 80 MW energii elektrycznej. Pozyskany prąd przemienny o napięciu 4160 V przesyłany jest do czterech szaf rozdzielczych, które następnie rozdystrybuują go przede wszystkim do dwóch głównych silników napędowych AIM o mocy 34,6 MW każdy, obracających liniami wałów, na końcach których zainstalowano dwie pięciołopatowe śruby o zmiennym skoku i średnicy 7,0 m. Umożliwia to uzyskanie prędkości przekraczającej 30 węzłów (największa osiągnięta to 32,8 w). Wspomniany pakiet modyfikacyjny UCEU ma zostać także dostosowany do implementacji ze znacznie bardziej rozpowszechnionymi na okrętach US Navy (i nie tylko) wyrzutniami VLS systemu Mk 41.