15 września w bazie US Navy w Norfolk (Naval Station Norfolk) w stanie Wirginia odbyła się uroczystość ostatniego opuszczenia bandery na pokładzie krążownika rakietowego USS San Jacinto.

San Jacinto (CG 56) jest dziesiątym krążownikiem typu Ticonderoga, z 27 jakie zasiliły szeregi US Navy i piątym okrętem zbudowanym w ramach zmodyfikowanego projektu określanego jako Mark 41 VLS Variant. Co warto wspomnieć był też trzecią jednostką, której nadano imię na cześć bitwy pod San Jacinto, decydującego zdarzenia w trakcie rewolucji teksańskiej (21 kwietnia 1836 roku).

Cechą charakterystyczna odmiany, której przedstawiciel był m.in. San Jacinto jest zastąpienie przestarzałych dwuramiennych, szynowych wyrzutni Mk26 (które zainstalowano na pierwszych pięciu okrętach (CG 47 – CG 51), pionowymi modułami wyrzutni VLS Mk41 Mod 0. Okręty w tej wersji otrzymały po dwa 61-komorowe zespoły Mk 158 Mod 0 na dziobie i Mod 1 na rufie.

Zamówienie na budowę przyszłego CG 56 spłynęło 20 czerwca 1983 roku. Położenie stępki, w stoczni w należącej do koncernu Huntington Ingalls Industries (HII) stoczni w Pascagoula w stanie Missisipi, miało miejsce 24 lipca 1985 roku, a wodowanie odbyło się 14 listopada 1986 roku. Uroczystość wcielenia okrętu do służby odbyła się w Huston w stanie Teksas 23 stycznia 1988, a gościem honorowym ówczesny wiceprezydent Stanów Zjednoczonych George Herbert Walker Bush (późniejszy 41. prezydent w latach 1989–1993).

W czasie operacji Desert Storm (17 stycznia 1991 – 28 lutego 1991) wystrzelił łącznie 16 pocisków manewrujących BGM-109 Tomahawk na irackie pozycje. San Jacinto był także pierwszym krążownikiem swojego typu, który „pobrał” pełną jednostkę ognia liczącą 122 pociski. W 2020 roku krążownik ten wraz z lotniskowcem atomowym USS Dwight D. Eisenhower (CVN 69) typu Nimitz, zostały pierwszymi okrętami US Navy, które przebywały nieprzerwanie w morzu przez 206 dni. Ostatnim zadaniem, które zrealizował San Jacinto była eskorta lotniskowca o napędzie atomowym Harry S. Trumman (CVN 75) typu Nimitz w ramach 8. Lotniskowcowej Grupy Uderzeniowej (Carrier Strike Group 8) operującej na wodach Morza Śródziemnego.

W czasie swojej służby trwającej 35 lat, 7 miesięcy i 23 dni okręt przebył ponad 500 000 Mm, a przez jego pokład przewinęło się ok. 6000 marynarzy.

Decyzję o wycofaniu ze służby wszystkich 22 krążowników typu Ticonderoga w latach 2023–2028, US Navy podała do publicznej wiadomości 20 kwietnia 2022 roku. Jednostki te docelowo mają zostać zastąpione przez niszczyciele typu Arleigh Burke Flight III. Jednym z przytaczanych powodów są m.in. pojawiające się coraz częściej uszkodzenia strukturalne związane ze zmęczeniem materiału, a także coraz wyższymi kosztami eksploatacji (wzrosły od 90 do nawet 200%) i ograniczonymi możliwościami dalszej modernizacji. San Jacinto jest trzecim okrętem tego typu, na którym opuszczono banderę w bieżącym roku. Pierwszy był Mobile Bay (CG 53), a nieco ponad dwa tygodnie temu ze służby wycofano Lake Champlain. Łącznie do chwili obecnej ze służby US Navy wycofano już osiem krążowników (pięć w 2022 roku tj: Monterey CG 61, Hué City CG 66, Anzio CG 68, Vella Gulf CG 72 i Port Royal CG 73). San Jacinto podobnie jak wspomniany już Lake Champlain nie trafią do tzw. Floty Rezerwowej (gdzie docelowo ma znaleźć się zdecydowana większość bliźniaczych jednostek). Oba okręty otrzymały bowiem enigmatyczny status: unspecified purposes as Logistics Support Assets. Ich miejscem stałego postoju będzie stocznia Marynarki Wojennej Puget Sound (Puget Sound Naval Shipyard and Intermediate Maintenance Facility).

Krążowniki typu Ticonderoga są pierwszymi nosicielami systemu AEGIS oraz nierozerwalnie związanymi z nim, systemu radiolokacyjnego AN/SPY-1 (w odmianach A i B) z czterema charakterystycznymi antenami ścianowymi AS-3159, które na nowo zdefiniowały ówczesne morskie pole walki. Są to także prawdopodobnie ostatnie okręty tej klasy w US Navy. Legitymują się wypornością pełną 9600 ton przy wymiarach 173x16,8x10,2 m. Napęd składa się z czterech turbin gazowych typu General Electric LM-2500, dzięki czemu możliwe jest osiągnięcie przez okręty tego typu prędkości przekraczającej 32 węzły. Zasięg to 6000 Mm przy prędkości ekonomicznej 20 węzłów. Załoga liczy 30 oficerów i 300 podoficerów i marynarzy.