13 czerwca amerykańska agencja informacyjna Bloomberg podała, że US Air Force i Lockheed Martin przeprowadziły drugą udaną próbę napędu przyszłego hipersonicznego pocisku AGM-183A ARRW. Jednocześnie DARPA poinformowała o pierwszym udanym odpaleniu prefiguracji pocisku Operational Fires.

Bloomberg podaje, że test przeprowadzono we wtorek nad kalifornijskim wybrzeżem Pacyfiku, jak i poprzednio nosicielem był bombowiec B-52H. Bloomberg cytuje gen. bryg. Heatha Collinsa, który jest kierownikiem programu rozwoju systemu Air-Launched Rapid Response Weapon (ARRW). Collins powiedział, że przeprowadzono drugą z rzędu udaną próbę napędu przyszłego pocisku ARRW. Dzięki temu program może przejść do kolejnej fazy badań w locie, czyli odpaleń prototypów pocisku, zarówno z napędem, jak i częścią bojową, którą ma być rozwijana pod kierownictwem DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency) hipersoniczna beznapędowa cześć bojowa Tactical Boost Glide (TBG), dotąd nieprzebadana. Collins zapowiada pierwsze odpalenie tak skonfigurowanego prototypu AARW jeszcze w tym roku. Według rzeczniczki USAF Leny Lopez będzie to zarazem próba trafienia poligonowego celu.

Seria – oficjalnie trzech – nieudanych prób przebadania w locie napędu AARW opóźniła jego rozwój. Pentagon planował, że AGM-183A wejdzie do seryjnej produkcji już w tym roku, a 30 września Pentagon planował ogłosić ARRW pierwszym operacyjnym hipersonicznym uzbrojeniem w arsenale Stanów Zjednoczonych. Bloomberg przypomina, że w wyniku zaistniałych okoliczności US Air Force teraz planuje ogłoszenie osiągnięcie przez ARRW wstępnej gotowości bojowej (IOC, Initial Operational Capability) w przyszłym roku podatkowym (zaczyna się 1 października br.).

Natomiast DARPA pokazała kadry z próbnego odpalenia prototypowego pocisku „ziemia–ziemia” Operational Fires (OpFires). Badanie strzelaniem przeprowadzono na poligonie rakietowym White Sands Missile Range w Nowym Meksyku. Przy czym DARPA precyzuje, że przebadano tylko napęd pierwszego stopnia OpFires. W toku próby potwierdzono prawidłowy zapłon napędu rakietowego pierwszego stopnia, poprawność wyjścia pocisku (jego częściowej makiety gabarytowo-masowej) z pojemnika transportowo-startowego i wejście na stabilną, założoną trajektorię. Zarazem potwierdzono możliwość użycia stosowanego przez US Army (przyszły użytkownik systemu) sytemu kierowania ogniem artylerii do wykonania odpalenia. Poza tym potwierdzono założenia konstrukcyjne pojemnika transportowo-startowego pocisku oraz zaplanowanego nośnika wyrzutni, którym był seryjny pięcioosiowy samochód ciężarowy Oshkosh PLS, używany w US Army i US Marine Corps. Najwyraźniej nie próbowano zapłonu i badania w locie drugiego stopnia napędowego pocisku OpFires.

Ujawnione przez DARPA nagranie wideo potwierdza, że OpFires to po prostu odpalana z ziemi wersja ARRW. Od lotniczego ARRW różni się przede wszystkim dwustopniowym napędem rakietowym, który musi skompensować niekorzystne warunki odpalenia (przede wszystkim start z ziemi). Natomiast pozostała część OpFires (drugi stopień i część bojowa z TBG) ma być maksymalnie ujednolicona z ARRW. Po rozpędzeniu przez rakietowy napęd na paliwo stałe do prędkości hipersonicznej i wyniesieniu w górne warstwy atmosfery (być może powyżej 100 km), będzie następowało uwolnienie TBG, którego prędkość początkowa jest równa prędkości końcowej wynoszącego go stopnia napędowego. Zespół przemysłowy w ARRW i OpFires jest ten sam: Lockheed Martin (główny wykonawca, integrator, główny konstruktor TBG), Nortrop Grumman (dostawca napędu rakietowego), Dynetics (producent seryjnych TBG).