30 września, należąca do koncernu zbrojeniowego Northrop Grumman, stocznia Huntington Ingalls Shipbuilding w Pascagouli w stanie Missisipi podpisała aneks do umowy w sprawie modernizacji niszczyciela USS Zumwalt (DDG 1000).

Podpisany aneks opiewa na kwotę 154,8 mln USD i umożliwia przeprowadzenie wcześniej zaplanowanego remontu okrętu połączonego z modernizacją systemów elektronicznych oraz przede wszystkim uzbrojenia. Nowy dokument jest uzupełnieniem umowy zawartej jeszcze w styczniu tego roku, o wartości 10,5 mln USD, której celem było opracowanie szczegółowego planu i przygotowanie zakresu prac zarówno dla prototypowego Zumwalta, jak i bliźniaczego USS Michael Monsoor (DDG 1001).

DDG 1000 do stoczni w Pascagoula wszedł 19 sierpnia (Zumwalt otrzyma uzbrojenie hipersoniczne/ZBiAM.pl). W trakcie zaplanowanych na dwa lata prac usunięte mają zostać z pokładu okrętu dwie charakterystyczne armaty typu AGS (Advanced Gun System) kal. 155 mm L/62 produkcji BAE Systems, stanowiące jego główne uzbrojenie ofensywne. Co ciekawe, jest to chyba jedyny okrętowy system artyleryjski, który zdemontowany zostanie właściwie jako nowy, nigdy bowiem żadna z tych armat nie wystrzeliła żadnego pocisku!. Pełna jednostka ognia jednego okrętu, składająca się z 600 pocisków artyleryjskich typu LRLAP (Long-Range Land Attack Projectile) kosztowałaby amerykańskiego podatnika ponad 670 mln USD! (łącznie dla trzech okrętów to ponad 2 mld USD). W miejsce armat zainstalowane zostaną cztery moduły o średnicy 221 cm mieszczące razem 12 hipersonicznych pocisków typu LRHW (Long-Range Hypersonic Weapon) rozwijanych w ramach programu Intermediate-Range Conventional Prompt Strike).

LRHW to uzbrojenie dwustopniowe przy czym pierwszym stopniem będzie silnik startowy, którego zadaniem będzie wyniesienie na odpowiednią wysokość oraz nadanie właściwej prędkości beznapędowej części bojowej określonej jako C-HGB (Common Hipersonic Glide Bodies). Za budowę przyspieszaczy (a także integracje całego pocisku) odpowiada Lockheed Martin, podczas gdy cześć bojową zbuduje jego spółka–córka tj. należąca do koncernu Leidos (część Lockheed Martin) firma Dynetics. Pojedynczy pocisk legitymuje się masą 7400 kg i średnicą 88 cm. Deklarowany zasięg przekracza 1550 Mm, a prędkość C-HGB wynieść ma Ma=17.

Początkowo USS Zumwalt miał byś prototypowym okrętem inicjującym wejście US Navy w XXI wiek, ambitne plany zakładały budowę łącznie 32 okrętów tego typu, których zadaniem miało być przede wszystkim wspieranie działań wojsk lądowych (stąd specyficzny rodzaj uzbrojenia artyleryjskiego). Ostatecznie jednak ze względu na znaczny wzrost kosztów całego programu zdecydowano się ograniczyć liczbę okrętów do zaledwie trzech z prototypowy Zumwalt kosztował 4,4 mld USD, podczas gdy Michael Monsoor (DDG 1001) 2,8 mld US,D a Lyndon B. Johnson (DDG 1002) 2,4 mld USD. Oczywiście w koszty te nie wliczono wspomnianego już kosztu amunicji do armat. Tym samym całkowity koszt programu DDG 1000 wynosi na chwilę obecną (tj. przed rozpoczęciem modernizacji) 22,5 mld USD. Stępkę prototypowej jednostki położono 17 listopada 2011 roku, wodowanie odbyło się 28 października 2013 roku, a do służby okręty przyjęto 24 kwietnia 2020 roku. Przy czym należy wspomnieć, że w przypadku tych okrętów US Navy wprowadziła nietypowo dwuetapowy proces przyjmowania do służby. Pierwszy etap związany z podniesieniem bandery realizowany jest przed instalacją uzbrojenia i jego testami (wówczas status okrętu opisywany jest jako: in commission, special), dopiero po integracji uzbrojenia w bazie w San Diego nastąpi ostateczne przyjęcie okrętu do służby liniowej.

Niszczyciele omawianego typu charakteryzują się wypornością pełną 15 907 ton, a także niespotykanym kadłubem o przekroju gruszkowatym (tzw. tumblehome) oraz dziobnicą o ujemnym skosie, o wymiarach 190×24,6×8,4 m. Układ napędowy IPS (Integrated Power System) składa się z dwóch turbinowych zespołów prądotwórczych MTG (Main Turbine Generator) z turbinami gazowymi Rolls Royce MT30 o mocy po 36 MW oraz dwa pomocnicze turbinowe zespoły prądotwórcze ATG (Auxiliary Turbine Generator) Rolls Royce RR4500 o mocy 4 MW każdy. Obydwa typy wymienionych silników poprzez przekładnie redukcyjne napędzają turbogeneratory produkcji Curtiss-Wright. Łącznie ten system napędowy jest w stanie wytworzyć 80 MW energii elektrycznej. Pozyskany prąd przemienny o napięciu 4160 V przesyłany będzie do czterech szaf rozdzielczych, które następnie rozdystrybuują go przede wszystkim do dwóch głównych silników napędowych AIM o mocy 34,6 MW każdy, obracających liniami wałów, na końcach których zainstalowano dwie pięciołopatowe śruby o zmiennym skoku i średnicy 7,0 m. Umożliwia to uzyskanie prędkości przekraczającej 30 węzłów (największa osiągnięta to 32,8 w). Poza wspomnianymi już systemami AGS, uzbrojenie składa się z dwudziestu czterokomorowych modułów PVLS (Peripheral Vertical Launch System) typu Mk57 dla pocisków typu RIM-162 ESSM (po cztery pociski na jedną komorę) lub pocisków manewrujących typu Tomahawk lub rakietotorped VL ASROC. Uzupełniającym uzbrojeniem artyleryjskim są dwie pojedyncze armaty Mk 46 Mod.2 kal. 30 mm. Według Pentagonu podobnym zabiegom poddane mają zostać także dwa pozostałe okręty tego typu. Przy czym DDG 1001 jest na etapie wstępnego przyjęcia do służby i oczekuje aktywacji systemów uzbrojenia a DDG 1002 jest na etapie prób systemów ogólnookrętowych i specjalnych.